In franchiseEr zijn historisch gezien twee algemene typen franchisenemers geweest: Single Unit en Multi Unit. Historisch gezien vormen single-unit franchisenemers de basis van franchise. Individuen, of vaak een echtpaar dat op zoek was naar een eigen, onafhankelijk bedrijf, investeerden wat vaak neerkwam op hun collectieve spaargeld in één franchise-eenheid. Dit was het grootste deel van de afgelopen vijftig jaar het belangrijkste model voor franchising.
De afgelopen decennia is de Multi-Unit Franchisenemer echter in omvang, macht en invloed toegenomen. Met name sinds de marktdaling van 2008 is franchising vaak een stabielere optie geworden voor bedrijven en individuen die hun vermogen proberen te beschermen en te laten groeien. Dit heeft geleid tot een grotere verfijning in de arena met meerdere eenheden, waar het niet ongebruikelijk is dat a Multi-Unit franchisenemer moet een groter en ervarener bedrijf zijn dan de franchisegever die zij zijn investeren in. Maar zelfs met de groei van de Multi-Unit Franchisee blijft de Single-Unit Franchisee voor veel merken de standaard, althans voorlopig.
Franchises met één eenheid
Als je aan traditionele franchising denkt, is de Franchisenemer met één unit is meestal wat u zult zien. Een franchisenemer investeert in één enkele eenheid zonder belofte of verwachting dat hij in de toekomst extra locaties zal openen. Dit is het gebruikelijke voorbeeld van man en vrouw die het Amerikaanse bedrijfsleven hebben verlaten om hun eigen baas te zijn, om hun eigen bedrijf te runnen. Meestal beleggen ze hun spaargeld, en dat kan een heel substantieel bedrag zijn, maar daarbuiten zijn ze beperkt in hun middelen. Ze hebben misschien enige ervaring met het runnen van een bedrijf, maar misschien ook niet. Hun back-of-house-activiteiten bestaan doorgaans uit hun pc en misschien een thuiskantoor. Er bestaat slechts één franchiseovereenkomst tussen franchisegever en franchisenemer.
De Single-Unit Franchisenemer zal vaak de hoofdexploitant van de eenheid zijn. Er zijn situaties waarin een Single-Unit Franchisenemer een operationele directeur inhuurt om zijn locatie te runnen, maar vaker dan niet dat ze in de franchise investeren als hun manier om een baan te ‘kopen’ en zo te vermijden dat ze een extra operator moeten betalen salaris.
Voor vrijwel elke nieuwe en opkomende franchisegever (d.w.z. een merk met slechts een paar of zelfs geen bestaande bedrijfslocaties die een net de beslissing heeft genomen om hun merk uit te breiden door middel van franchise), zal de Single-Unit Franchisenemer de manier zijn waarop zij hun onderneming beginnen uitbreiding. De meeste multi-unit franchisenemers willen afwachten hoe een opkomende franchisegever te werk gaat – de diepgang en kwaliteit van hun activiteiten, training en ondersteuningssystemen – alvorens te investeren, en een opkomende franchisegever heeft simpelweg niet dat soort geschiedenis of ervaring nog.
Historisch gezien kregen franchisenemers met één eenheid vaak exclusieve of beschermde gebieden voor hun eenheden. Dit zou betekenen dat de franchisegever beperkt was in de vraag of hij een andere locatie – zakelijk of franchise – binnen dat exclusieve of beschermde gebied kon openen. Deze gebieden werden vaak afgebakend door stadsgrenzen, postcodes, bevolkingsniveaus of door geografische barrières. Een ‘exclusief’ gebied is precies zoals het klinkt: de eenheid van de franchisenemer was de enige eenheid die binnen dat gebied open kon zijn.
Een ‘beschermd’ gebied kan veel verschillende bescherming bieden voor het grondgebied van de franchisenemer, vanaf een specifiek tijdsbestek waarin hij exclusiviteit had, of bescherming tegen de franchisegever het kunnen aanbieden van merkproducten in niet-gelieerde winkels binnen het grondgebied, waarbij de franchisegever geen concurrenten kan verwerven die locaties binnen dat beschermde gebied hebben gebied.
De recente trend is echter dat er geen exclusieve of beschermde gebieden worden aangeboden, maar dat het grondgebied van een franchisenemer wordt beperkt tot de vier muren van zijn specifieke eenheid. Het argument hiervoor is, kort gezegd, dat het uiteindelijke doel van een franchisegever is om het hele merk te beschermen, en dat omvat locaties niet zo dicht bij elkaar plaatsen dat ze elkaar onnodig kannibaliseren, omdat dat het merk zou schaden algemeen.
Franchises met meerdere eenheden
De Multi-Unit Franchisenemer is een entiteit die de afgelopen decennia in populariteit, frequentie en invloed op het gebied van franchise is toegenomen. Volgens dit model bezit en exploiteert één franchisenemer meer dan één vestiging, traditioneel in dezelfde algemene regio.
Voor een Multi-Unit Franchisenemer is er een Overeenkomst voor gebiedsontwikkelaars, waarin het aantal eenheden wordt gespecificeerd dat de Multi-Unit Franchisenemer zal openen, in welke periode en in welk specifiek gebied. Dit gebied wordt bijna altijd beschermd, tenzij de franchise een van zijn overeenkomsten schendt. Er is dan een individuele franchiseovereenkomst tussen franchisegever en franchisenemer voor elke individuele eenheid die wordt geopend. Normaal gesproken is er een schema of een vereiste tijd waarin elke individuele eenheid moet worden geopend onder de Area Developer Agreement. Als dat schema niet door de franchise wordt nageleefd, lopen ze het risico hun rechten te verliezen om nog meer locaties onder de overeenkomst te openen.
Een Multi-Unit Franchisenemer kan een individu of een stel zijn, vergelijkbaar met de Single-Unit Franchisenemer, maar de laatste jaren is de Multi-Unit Franchisenemer steeds vaker een eigen onderneming. Veel van dergelijke bedrijven hebben veel verschillende franchisemerken in hun portefeuilles en hebben een ongelooflijk robuuste en geavanceerde achterkant van het huis die tientallen of zelfs honderden locaties onder één efficiënt kan bedienen franchisegever. Dergelijke bedrijven zullen doorgaans alleen investeren in gevestigde en bewezen franchisesystemen.
Hoewel een Multi-Unit Franchisenemer zeker een hoger investeringsniveau vereist, levert hij ook meer op stabiliteit en een hoger verwacht succespercentage, omdat ze niet afhankelijk zijn van slechts één locatie succesvol. Er worden ook kosten bespaard door de efficiëntie van het hebben van één achterkant van het huis voor meerdere locaties. Bovendien bieden franchisegevers vaak lagere vergoedingen en royaltypauzes aan Multi-Unit Franchisenemers om hen te verleiden om in eerste instantie tegen een hoger bedrag in dollars te investeren. Veel franchisegevers zullen bijvoorbeeld eisen dat een Multi-Unit Franchisenemer een eerste deel van de franchisevergoeding betaalt voor elke locatie die is gespecificeerd in de te openen overeenkomst. Dit kan worden gezien als een aanbetaling, maar het is in werkelijkheid een vergoeding die wordt betaald om die potentiële locaties tijdens de duur van die ontwikkelingsperiode van de markt te houden.
Uiteindelijk hebben zowel Single-Unit- als Multi-Unit-operatoren hun plaats in franchising. Echter, aangezien franchising een consistent winstgevende optie blijft bieden voor private equity en bedrijven andere kapitaalbronnen zullen grotere Multi-Unit Franchisenemers hun aantal blijven vergroten en invloed.
