De meeste theaterspellen zijn dat wel op improvisatie gebaseerd. Ze zijn bedoeld om acteurs de kans te geven hun vaardigheden uit te breiden en uit te breiden in een collegiale situatie met weinig risico, zonder stress. Aan het einde van een sessie zullen de acteurs echter hun vermogen hebben verbeterd om zichzelf in nieuwe situaties voor te stellen en gepast te reageren.
Sommige improvisatieoefeningen richten zich op het vermogen van een artiest om verhalen ‘van de hand’ te vertellen. Deze activiteiten zijn vaak stationaire theaterspellen, wat betekent dat de acteurs niet veel hoeven te bewegen veel. Met dit in gedachten, een verhaal vertellen Improv-spel is misschien niet zo vermakelijk als andere, meer fysiek dynamische spellen, maar het is nog steeds een uitstekende manier om je verbeeldingskracht aan te scherpen.
Hier zijn een paar eenvoudig uit te voeren verhalen improvisatiespellen, ideaal voor een klassikale activiteit of een warming-up tijdens de repetitie:
Verhaal-verhaal
"Story-Story", bekend onder vele andere namen, is een cirkelspel voor alle leeftijden. Veelleraren van lagere scholen gebruik dit als activiteit tijdens de les, maar het kan net zo leuk zijn voor volwassen artiesten.
De groep artiesten zit of staat in een cirkel. Een moderator staat in het midden en zorgt voor een setting voor het verhaal. Vervolgens wijst ze naar een persoon in de kring en hij begint een verhaal te vertellen. Nadat de eerste verteller het begin van het verhaal heeft beschreven, wijst de moderator naar een andere persoon. Het verhaal gaat verder; de nieuwe persoon pikt het laatste woord op en probeert het verhaal voort te zetten.
Elke artiest moet meerdere beurten krijgen om iets aan het verhaal toe te voegen. Meestal suggereert de moderator wanneer het verhaal tot een einde komt; Meer gevorderde artiesten zullen hun verhaal echter zelf kunnen afronden.
Postkoets
Enigszins vergelijkbaar met "Story-Story", omvat dit spel het gezamenlijk opbouwen van verhalen. Het is tegelijkertijd een stoelwissel- en geheugenspel.
Begin het spel door in een kring te zitten, met de moderator in het midden. Hun taak is om naar elke zittende persoon te wijzen en suggesties te ontvangen voor items of mensen die ze op de Stagecoach zouden aantreffen - een pistool, een sheriff, maneschijn, enzovoort.
Het spel gaat vervolgens verder terwijl de persoon in het midden zijn verhaal begint te vertellen, inclusief zoveel mogelijk suggesties, terwijl de plot coherent wordt gemaakt. Om aan te geven dat je zojuist gebruik hebt gemaakt van een van de suggesties, draai je drie keer rond.
Het belangrijkste onderdeel van dit spel is dat iemand op elk gegeven moment 'Stagecoach' mag en moet roepen. Wanneer dat gebeurt, iedereen moet van stoel wisselen en de persoon uit het midden probeert ook een plekje te vinden, waardoor er een nieuwe verteller achterblijft centrum.
Dit improvisatiespel is voorbij als alle initiële suggesties zijn gebruikt of als alle perspectieven van de personages zijn beschreven. Het is een heel leuk spel. En natuurlijk kun je de titel naar eigen wens veranderen: Vliegtuig, Kasteel, Gevangenis, Kermis, enz.
Best slechtst
Bij deze improvisatieactiviteit creëert één persoon onmiddellijk een monoloog, waarin hij een verhaal vertelt over een ervaring (gebaseerd op het echte leven of pure verbeelding). De persoon begint het verhaal op een positieve manier, met de nadruk op geweldige gebeurtenissen en omstandigheden.
Dan belt iemand aan. Zodra de bel klinkt, vervolgt de verteller het verhaal, maar nu komen er alleen maar negatieve dingen in de plot voor. Elke keer dat de bel gaat, verschuift de verteller het verhaal heen en weer, van de beste gebeurtenissen naar de slechtste. Naarmate het verhaal vordert, zou de bel sneller moeten rinkelen. (Laat die verhalenverteller ervoor werken!)
Zelfstandige naamwoorden uit een hoed
Er zijn veel improvisatiespellen waarbij stukjes papier betrokken zijn met willekeurige woorden, zinnen of citaten erop geschreven. Meestal zijn deze zinnen verzonnen door toeschouwers. "Nouns From a Hat" is een van dit soort spellen.
Publieksleden (of de moderators) schrijven zelfstandige naamwoorden op een stukje papier. Eigennamen zijn acceptabel. Hoe vreemder het zelfstandig naamwoord, hoe leuker deze improvisatie zal zijn. Zodra alle zelfstandige naamwoorden in een hoed (of een andere container) zijn verzameld, begint een scène tussen twee improvisatiespelers.
Ongeveer elke 30 seconden, terwijl ze hun verhaallijn bepalen, bereiken de artiesten een punt in hun dialoog waarop ze op het punt staan een belangrijk zelfstandig naamwoord te zeggen. Dat is wanneer ze in de hoed grijpen en een zelfstandig naamwoord pakken. Het woord wordt vervolgens in de scène verwerkt en de resultaten kunnen wonderbaarlijk dom zijn. Bijvoorbeeld:
BILL: Ik ben vandaag naar het werkloosheidsbureau geweest. Ze boden mij een baan aan als... (leest zelfstandig naamwoord uit de hoed) "pinguïn."
SALLY: Nou, dat klinkt niet al te veelbelovend. Betaalt het goed?
BILL: Twee emmers sardientjes per week.
SALLY: Misschien kun je voor mijn oom werken. Hij is eigenaar van een... (leest zelfstandige naamwoorden uit de hoed) "voetafdruk."
BILL: Hoe kun je een bedrijf runnen met een footprint?
SALLY: Het is een Sasquatch-voetafdruk. Oh ja, het is al jaren een toeristische trekpleister.
Bij 'Nouns from a Hat' kunnen meer acteurs betrokken zijn, zolang er maar voldoende stukjes papier zijn. Of, op dezelfde manier als 'Best/Worst', kan het worden afgeleverd als een improvisatiemonoloog.
Oh wat is er gebeurd?
Dit is een improvisatie-verhaalspel dat meer geschikt is voor oudere deelnemers. Het helpt studenten zich bewust te worden van het belang van meerdere gezichtspunten.
Het spel begint met de moderator die een verhaal vertelt en uitbeeldt vanuit zijn eigen standpunt, inclusief meerdere personages en open einden. De valkuil is dat aan het einde van het verhaal de verteller moet sterven en zijn beurt voorbij is.
De volgende persoon kiest een ander personage dat al werd genoemd en vertelt het verhaal vanuit hun perspectief, en eindigt het opnieuw met de dood van dat personage. Het spel gaat door totdat je geen personages meer hebt, je ingestelde tijd niet meer bedraagt, of totdat iedereen aan de beurt is geweest.
Begeleide visualisatie
Hoewel dit misschien een ongewoon soort improvisatiespel lijkt, kan een geleide visualisatie de verbeelding van leerlingen stimuleren en ruimte maken voor onverwachte verhalen.
Laat uw deelnemers hun ogen sluiten en hen ertoe aanzetten zich verschillende dingen, mensen, reizen, plaatsen en gebeurtenissen voor te stellen. Specificeer niets, behalve iets als: 'Je bevindt je op een plek die veilig voelt. Kijk om je heen. Wat zie je? Is het binnen of buiten?"
Voel je vrij om verschillende vragen te stellen, waarbij je naar andere zintuigen gaat, zoals horen, ruiken, enzovoort. Of maak uw eigen reeks aanwijzingen, aangepast aan de groep waarmee u werkt.
Na een paar minuten van deze visualisatie stelt u een timer in voor elke persoon om zijn of haar verhaal te delen: 30 tot 60 seconden per persoon. Zodra de tijd om is, deelt de volgende persoon zijn verhaal, zelfs als de spreker midden in een zin zit.
Je kunt deze activiteit ook variëren, maar de deelnemers uitnodigen om in teams te werken en hun verhalen te combineren en deze vervolgens met de grotere groep te delen.
