In dit veelgeprezen drama uit 2006 schittert Will Smith als Chris Gardner, een ongelukkige vader die... accepteert een onbetaalde stage bij een prestigieus beursvennootschap in de hoop zijn zoon een beter leven te geven leven. Ondanks dat hij nachten in een daklozenopvang moet doorbrengen met zijn 5-jarige zoon (gespeeld door Smith's echte zoon, Jaden Christopher Syre Smith), wankelt Chris nooit in zijn vastberadenheid om alles te doen wat in zijn macht ligt om ervoor te zorgen dat zijn zoon weet hoeveel hij hield. Gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen, is "The Pursuit of Happyness" (ja, dat is met opzet verkeerd gespeld) een echt verhaal van vodden naar rijkdom en een verhaal dat volgens Smith echt de belichaming is van de Amerikaanse droom.
Over het aanpakken van het waargebeurde verhaal van Chris Gardner en het echt houden
Smith moest bereid zijn onsympathiek te zijn als Gardner, en dat was een moeilijke brug voor hem als acteur. "Ik ben nu op zo'n andere plek in mijn leven. De kans om met Jaden te werken -- Het is echt de serie geweest: Michael Mann opende mijn geest voor een totaal andere manier van werken en creëren, en het is nu door dit proces gegroeid met Gabriele Muccino. Het laatste vonkje komt van Jaden.
Ik kwam in contact met Chris Gardner. We keken elkaar in de ogen. Ik zei: "Ik ga je verhaal leren en ik ga je verhaal vertellen." En hij zei: 'Vertel gewoon de waarheid.' Ik ging en vond de waarheid. Ik heb zoveel wegversperringen, emotionele wegversperringen naar de waarheid van personages, omdat ik weet wat een personage moet doen om aardig te zijn. Mijn zoon heeft me net ontwikkeld tot een ruimte waar ik het begin te begrijpen en meer begin te worden comfortabel met het idee dat de dingen die je niet goed doet, de dingen zijn die echt gaan mensen helpen. Het is nieuw voor mij en ik ben er nog niet helemaal achter hoe ik alle dingen die in mijn hoofd opkomen moet verwoorden, maar ik ben opgewonden nu over het verband tussen de dingen die ik geloof en nu een manier kunnen vinden om die overtuigingen in mijn kunstenaarstalent."
Will Smith over de strijd van Chris Gardner
"Ik heb verwezen naar een film genaamd "What the Bleep [Do We Know!?]". Het gaat over kwantumfysica. Je hebt de oude uitdrukking gehoord: als een boom in het bos omvalt, is er niemand, blah blah blah? Het idee is dat je controle hebt over wat je toekomst is, wat je situatie is. Dat je innerlijk en met je geest of hoe je het ook wilt zeggen, de Tao of moslim Allah of Jezus -- wat die universele kracht ook is waarmee je verbinding maakt - jij hebt, synchroon met die kracht, het bevel om je toekomst. En in "What the Bleep" gaat het over het idee dat objecten bestaan als je erkent dat ze bestaan. Dat was iets waar Chris en ik serieus mee bezig waren.
In de film is er geen spoor van racisme. Dat was iets specifieks waar Chris over sprak. Hij zei: 'Natuurlijk, er is misschien racisme geweest, maar de overtuiging dat als je het erkent, je het macht over je geeft.' Je kunt het arrogantie noemen, je noemt het naïviteit. Je noemt het wat je wilt, maar ik geloof echt in een situatie waarin je hoopt iets te creëren, het is een veel krachtigere ruimte om te weten dat je niet zal worden geweigerd. Wat er ook is, je rent er overheen. Dus we gaan niet eens [enige] tijd besteden aan het praten over de blanke man of: 'Ze hebben geen plekken meer op deze universiteit, dus ik ga ergens solliciteren.' We erkennen daar niets van. 'Ik ga naar die universiteit, punt uit.'"
Smith vervolgde: "Ik heb het bij mij altijd naïviteit genoemd dat ik een paar jaar geleden zei dat ik eerlijk, echt geloofde dat ik de president van de Verenigde Staten zou kunnen zijn. Nu, er waren waarschijnlijk politieke experts die lachten. Maar doe me nu een leugendetectortest en ik geloof absoluut dat ik de president van de Verenigde Staten zou kunnen zijn. Ik geloof absoluut dat ik met de spaceshuttle kan vliegen. Punt uit. En daar begint het. Chris Gardner ging met zijn enige kind in een badkamer liggen, schijnbaar het ultieme falen van de ouders. De volgende ochtend werd hij wakker, hij baadde zijn zoon in de gootsteen en ging aan het werk. Je kunt dat niet doen als de mogelijkheid bestaat dat dit niet werkt. Jij kan niet doe dat. Je moet geloven dat het al een uitgemaakte zaak is. Het is slechts een kwestie van tijd voordat u krijgt wat u ontwerpt. Voor mij -- Barack Obama noemde het de stoutmoedigheid van hoop. Dat is ontworpen in de vezels van dit land. Dit land is de enige plek waar Chris Gardner kan bestaan. Ik raak opgewonden, maar voor mij is dat de essentie van de kracht van deze film."
Over de aantrekkingskracht van dit Rags-to-Riches-verhaal
Smith werd voor het eerst verliefd op het idee om een film te maken gebaseerd op het verhaal van Gardner nadat hij Gardner op "20/20" had gezien. "Toen ik dat "20/20"-stuk zag, zei Smith, "loopt Chris Gardner door en volgt de stappen. Er is een segment waarin hij de eigenlijke badkamer binnengaat waar hij met zijn zoon sliep. Ik had zoiets van: 'Ik ben die film aan het maken.' Toen ontmoette ik uiteindelijk Chris. Hij was eigenlijk het boek aan het schrijven terwijl we de film aan het opnemen waren. Hij zou drie, vier dagen per week op de set zijn en elke week gaf hij me 10 pagina's, hij nam me gewoon een paar ideeën door.
Hij was tijdens het hele proces zeer behulpzaam. We zouden takes doen. Als er iets niet goed voelt, zou ik een uur met Chris weggaan, hem me er gewoon doorheen laten praten. Probeer me mentaal in de ruimte van het moment te krijgen, waar hij zich mee verbond.
Hij is buitengewoon attent. Hij is net zoals ik me voelde toen ik Nelson Mandela ontmoette. Om de dingen te hebben overleefd die hij heeft overleefd en nog steeds een dikke buik te lachen. Er zal altijd littekenweefsel zijn van traumatische ervaringen, maar hij loopt er zo vredig doorheen. Het was een uiterst waardevolle hulpbron om hem daar te hebben en hem door de scènes te laten leiden en me door San Francisco en Oakland te laten leiden."
Over de reactie van Chris Gardner op "The Pursuit of Happyness"
Smith herinnert zich: "Toen hij de film bekeek, zat ik achter hem toen hij de film bekeek, wat de meest hartverscheurende wat je ooit zou kunnen doen is een verhaal maken over iemands leven en dan met hem in het theater zitten terwijl ze kijken het. Met Chris en met Ali doe ik dat niet meer. Iemand vertrouwde je hun levensverhaal toe. Het is hun familie. Het zijn hun ervaringen en het is niet alsof er een tweede kans op komt. Het is eenmalig en je zult merken dat de meeste mensen het spul niet eens buiten willen zetten. Het is al moeilijk genoeg voor hen om er zelfs maar over te praten, laat staan het aan iemand te geven om te doen wat ze ermee willen doen op het scherm.
Ze moeten ervan houden. Het is een complete mislukking als de film een X-bedrag van honderden miljoenen dollars en prijzen en dat alles oplevert, en Chris vindt het niet leuk, het is een mislukking. Na de film draaide hij zich om. Ik zit daar en mijn hart maakt een sprongetje en hij keek en hij zei: 'Ik kan nu niet eens met je praten.' Hij stond op en liep naar buiten. Ik dacht: 'Nou, wat betekent dat in godsnaam?' Maar toen gingen we echt naar buiten en hij huilde. Hij bedankte me net voor de service aan zijn familie en hij is voor altijd veel dank verschuldigd voor het brengen van zijn verhaal [op het grote scherm]. En voor mij was het vanaf dat moment een overwinning, dus dit is allemaal jus nu."
Over werken tegenover zijn jonge zoon
De oudere Smith schrijft de jongere toe dat hij hem heeft geholpen om door bijzonder moeilijke scènes heen te komen. "Ik worstelde met een scène. Zeven, acht keer kwam [Gabriele Muccino] naar me toe en gaf me aantekeningen. Met een bijzonder moeilijke scène worstelde ik en Jaden zei tegen me: 'Psst, je doet gewoon elke take hetzelfde, papa.' En ik had zoiets van, weet je, ik was daar een beetje beledigd door. Maar wat hij zei was dat hij van nature niet begreep hoe ik alles elke keer op precies dezelfde manier las. Hij had zoiets van: 'Nou, dat is niet echt. Ik dacht dat we moesten proberen dit waar te maken.'
Ik begon naar hem te kijken en je weet hoe kinderen zijn. Als hij besluit dat hij wil opstaan en lopen, zal hij opstaan en lopen. De cameraman volgt hem gewoon. Maar ik had mijn blokkade; Ik wist dat mijn linkerbeen naar voren lag. Ik wist dat ik het elke keer met mijn linkerhand zei, dus om ze de bewerking te laten maken, deed ik het elke keer met mijn linkerhand. Hij brak me uit een mechanische ruimte. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een gewoon talent en wat ik heb is een belachelijke, krankzinnige obsessie voor oefenen en voorbereiding. Mijn vader zei altijd: 'Geluk is wanneer voorbereiding kansen ontmoet.' Dus als je klaar blijft, hoef je je niet klaar te maken. Zo leid ik mijn leven. 'Blijf gewoon klaar.' Blijf in vorm en dan hoef je je niet te haasten om te trainen voordat de film begint. Ik zal je later mijn buikspieren laten zien omdat ik in vorm ben. Maar dat idee, als je klaar blijft, hoef je je niet klaar te maken. Dus ik had deze voorbereiding, ik had deze uitvoering, ik heb het in mijn gedachten gezien en ik weet dat ik naar buiten ga en deze voorstelling op de manier afleveren zoals ik het wil doen.
Gabriele vertelde me op een dag dat hij zei: 'Ga niet poseren voor mijn camera.' Ik zei: 'Wat bedoel je?' Hij zei: 'Je poseert voor mijn camera. Ik wil niet dat je poseert voor mijn camera.' Hij zei: 'Je trekt gezichten alsof je gewond bent. We sluiten af, jij gaat weg, je komt terug als je echt pijn hebt.' Ik had zoiets van, 'Wauw.' Hij en Michael Mann zijn de twee regisseurs met wie ik heb gewerkt en die al mijn kneepjes kennen. Ze kunnen dwars door mij heen kijken en door alle Will-ismen heen en de dingen die ik weet te doen om het publiek aan het lachen, lachen of huilen te maken. Ik ken al die dingen en ze sloegen die dingen uit me. Het is interessant. Het is op dit moment eng voor mij omdat ik naar een ruimte ga waar ik gewoon geen idee heb wat er gaat gebeuren als ik naar deze scènes ga. Ik leef in de momenten. Ik ben nu bezig met het opnemen van "I Am Legend" en ik ben enthousiast over de mogelijkheden om die artistieke ruimte te vinden."
In een cruciale scène in de film worden Smiths ogen rood, maar hij huilt niet. Op de vraag of dat een will-isme was, zei Smith: "Nee, nee, dat is allemaal authentiek. Gabriele Muccino heeft geweldig werk geleverd door me te verslaan van mijn go-to-moves. Het is alsof ik het gevoel had dat ik dacht: 'Ik ben Allen Iverson in de acteerwereld. Hoe ga je me mijn cross-over niet laten doen?' Hij zei: 'Nee, dat zit niet in deze film. Je gaat andere dingen vinden. Jij bent Chris Gardner, dus je gaat op een andere manier creëren. Je gaat verschillende dingen vinden en hoe lang we ook moeten filmen voordat je het ontdekt, zo lang gaan we schieten. Maar wat we niet gaan doen is hetzelfde gezicht dat je trok met K aan het einde van "Men in Black".'"
Op de post-apocalyptische film "I Am Legend" uit 2007
"Ik werk momenteel aan "I Am Legend". We breken een beetje van vorm. Ik ben benieuwd hoe mensen erop reageren. We hebben iets compleet agressiefs en nieuw en anders ontworpen. We sluipen een klein kunstfilmpersonagedrama naar het midden van een grote zomer kassucces, dus we zullen zien hoe het uitpakt."
