De geschiedenis van Bolero in Latijns-Amerika wordt traditioneel geïntroduceerd met de gelijknamige stijl die in de 18e eeuw in Spanje werd ontwikkeld. Dit artikel geeft echter een overzicht van de belangrijkste elementen die de Bolero-muziek tussen 1885 en 1991 hebben gevormd. Vanaf de oorspronkelijke geboorte in Cuba naar zijn tweede geboorte met het album van Luis Miguel Romantiek, het volgende is een inleiding tot de geschiedenis achter het meest romantische genre dat ooit is uitgevonden in Latin muziek.
Geboren in Cuba
De geschiedenis van Bolero is terug te voeren op de tradities van de Cubaanse trova, een muziekstijl die in de 19e eeuw populair was in het oosten van het land. De trova stijl evolueerde in de stad Santiago en sommige kenmerken, zoals het gitaarspel en de romantische manier van zingen, werden later verwerkt in het maken van Bolero-muziek.
Rond 1885 (er zijn enkele discrepanties over het exacte jaar), de populaire trova kunstenaar Jose 'Pepe' Sanchez schreef 'Tristezas', een lied dat door veel experts wordt beschouwd als de allereerste Bolero die ooit in de geschiedenis is geschreven. Dit nummer, dat de klassieke Bolero-stijl definieerde, bestond uit twee secties van elk 16 maten, gescheiden door een instrumentaal segment dat met gitaren werd gespeeld.
Beetje bij beetje begon het nieuwe genre aanhangers te krijgen in Cuba dankzij de romantische melodieën die door anderen werden geschreven trova artiesten als Manuel Corona, Sindo Garay en Alberto Villalon.
Bolero zoon
De geschiedenis van Bolero in Cuba werd beïnvloed door de populariteit van de traditionele Cubaanse zoon. Beide muzikale uitingen kwamen uit de oostkant van het land, en al snel werden ze vermengd tot een nieuwe, populaire stijl die bekend stond als Bolero zoon.
Een toonaangevende naam op dat gebied was het legendarische Trio Matamoros, een beroemde groep gevormd in 1925 door muzikanten Miguel Matamoros, Rafael Cueto en Siro Rodriguez. Het trio kon de Cubaanse grenzen overschrijden dankzij hun muziek en het vermogen om Cuban Son en Bolero te produceren en te spelen.
Mexico en de opkomst van Bolero
Hoewel Bolero wordt beschouwd als de eerste muzikale expressie uit Cuba die internationale bekendheid kreeg, werd de echte populariteit van dit genre in de jaren veertig en vijftig in Mexico opgebouwd. Dit prachtige hoofdstuk in de geschiedenis van de Bolero-muziek was het resultaat van verschillende factoren die met elkaar in wisselwerking stonden.
Ten eerste zorgde de Gouden Eeuw van de Mexicaanse cinema, waar beroemde acteurs ook beroemde zangers waren, ervoor dat Bolero de mainstream scene betrad. Ten tweede zorgde de opname van Bolero in het kader van de bigbandbeweging van die tijd voor een verfijnd geluid. Ten derde was er een hausse van lokale songwriters en zangers zoals Agustin Lara, Pedro Vargas en Javier Solis, die de algemene aantrekkingskracht van het ritme versterkten.
Mexico was ook verantwoordelijk voor het consolideren van een van de belangrijkste tradities in de geschiedenis van Bolero: The Trio. In 1944 creëerden drie gitaristen (twee uit Mexico en één uit Puerto Rico) het legendarische Trio Los Panchos, een van de essentiële Bolero-namen in de geschiedenis van dit genre.
Gedijen op eenvoud en romantiek
Bolero werd lange tijd bepaald door de populariteit van trio's als Los Panchos en Los Tres Diamantes en door de onvergetelijke stemmen van artiesten als Benny Meer, Tito Rodriguez en alle zangers van de legendarische Cubaanse band La Sonora Matancera waaronder Daniel Santos, Bienvenido Granda, Celia Cruz, en Celio Gonzalez, en nog veel meer.
Deze lijn werd gehandhaafd tijdens de jaren 1950 en 1960. Tegen de jaren zeventig was er echter een nieuwe hausse van romantische zangers in de Latijnse muziekwereld, die grotendeels werden beïnvloed door buitenlandse geluiden en de opkomende noten van Latijnse pop. Beetje bij beetje werd Bolero beperkt tot het volwassen publiek dat opgroeide met het luisteren naar de muziek die in de jaren veertig en vijftig werd geproduceerd.
Luis Miguel en de wedergeboorte van Bolero
De ontwikkeling van Latijns-Amerikaanse muziekgenres zoals: Salsa, Latin Pop, en Latin Rock beïnvloedde de populariteit van Bolero-muziek in de jaren tachtig. Jongere generaties voelden zich niet zo verbonden met de muziek van oude Bolero-trio's of romantische zangers zoals Julio Iglesias, José José of José Feliciano.
In 1991 besloot Latin Pop-superster Luis Miguel echter om een album te maken met klassieke Boleros. Deze productie was getiteld Romantiek en werd een wereldwijde sensatie kort nadat het op de markt kwam. Dit album vertegenwoordigde de wedergeboorte van Bolero-muziek in heel Latijns-Amerika en dreef jongere generaties naar de klanken van een van de belangrijkste genres in de geschiedenis van de Latijnse muziek.
Sinds het einde van de 19e eeuw wordt de geschiedenis van Bolero bepaald door het oneindige thema liefde. Tegenwoordig zijn er verschillende artiesten die dit ritme in hun verschillende producties blijven brengen. Bolero is een tijdloze stijl die als geen ander de essentie definieert van de romantiek die we in Latin muziek aantreffen.
