"Lost in Translation" heeft lovende kritieken gekregen op het festivalcircuit en zijn jonge ster, Scarlett Johansson, is een van de belangrijkste redenen waarom de film zo goed wordt ontvangen.
In Sofia Coppola's "Lost in Translation" schittert Scarlett als Charlotte, de vrouw van een fotograaf die met haar man (Giovanni Ribisi) meegaat voor een opdracht in Japan. Niet in staat om te slapen en alleen achtergelaten in een vreemd land terwijl haar man aan het werk is, slaat Charlotte een... vriendschap met mede-slapeloze Bob Harris (Bill Murray), een grote Amerikaanse filmster in Japan die filmt reclame. Eenzaam en losgekoppeld, vinden de twee steun en kracht in hun verrassende vriendschap.
INTERVIEW VAN SCARLETT JOHANSSON:
Vond je het leuk om te filmen in Japan?
Het was erg leuk. We werkten zo veel dat ik niet veel tijd had om veel te doen, behalve op mijn vrije dag. Ik sliep en ging winkelen en at Japans eten, maar ik wou echt dat ik meer tijd had om het echt te ervaren, want ik hoor dat als je veel mensen kent die er zijn, je echt veel geweldige dingen kunt ontdekken die verborgen zijn in de drukte en drukte.
Heb je karaoke gedaan toen je daar was?
We hebben karaoke gedaan. [Naast] de karaoke die we opnamen, deden we karaoke de dag voordat we begonnen te filmen.
Wat zing je als je karaoke doet?
Als ik eenmaal aan het rollen ben, ben ik overal [de plaats].
Zijn er liedjes van Britney Spears?
Britney Spears Ik hou er gewoon van om grappen te maken. Niet echt haar, maar haar oeuvre. Eigenlijk klink ik geweldig als Britney Spears zingt, maar ik maak een geweldige Cher-indruk.
Regisseur Sofia Coppola zei dat je een goede sport was door in je ondergoed te zitten tijdens het filmen. Hoe stelde ze je op je gemak?
Ik had zoveel Udon gegeten, ik dacht gewoon: "Oh mijn god, ik ga er zo niet fatsoenlijk uitzien in dit ondergoed." l Ik wilde dat ondergoed echt niet dragen omdat ik zo opgeblazen was van het eten van al deze Udon de hele tijd. Ze zei: "Nou, weet je, het zou leuk zijn als je dit ondergoed zou kunnen dragen", want dat was wat er in het script stond. En ze zei: "Maar ik begrijp het als je je ongemakkelijk voelt." Ze zei: 'Waarom probeer ik deze niet voor je? Je kon zien hoe ze eruit zagen. Kijk maar hoe ze eruit zien en als je het niet wilt, dan hoeft dat natuurlijk niet.” Ik had zoiets van: "Oké, dat is een mooie" goede deal." En natuurlijk is Sofia slungelig en mager, [met een] heel elegant lichaam en dus zag ze er fantastisch uit in de ondergoed. Zo kreeg ik ze zover om ze te dragen.
Was je verrast dat je werd gevraagd een rol te spelen die vijf jaar ouder was dan je echte leeftijd? Was dat een bijzondere uitdaging?
Ik weet het niet. Ik denk dat ik er niet zo over nagedacht heb. De enige keer dat ik me er echt van bewust was, was toen ik mijn trouwring omzette. Anders dan dat, denk je erover na en het is als: "Vijf jaar hier, vijf jaar daar. Geen probleem." De enige voorbereiding die ik echt deed, was met Giovanni [Ribisi]. We hebben twee dagen gerepeteerd, zodat je een idee krijgt van een soort huwelijk tussen ons, dus dat we elkaar niet voor het eerst ontmoetten en zeiden: "Laten we nu naar bed gaan", en dat soort... ding. [Om ook vast te leggen] dat soort dynamiek dat hoort bij het huwelijk, waarbij je van de persoon houdt en je op dat moment op verschillende plaatsen bent.
Pagina 2: Werken met Sofia Coppola en Bill Murray
Wat heb je geleerd van het werken met Sofia Coppola?Werken met Sofia, kijken hoe ze dit idee nam en het veranderde in iets dat we niet zo lang nadat [ze met het idee kwam] aan het maken waren, was inspirerend. Je hoeft het circuit niet vijf of zeven jaar te runnen voordat je je film af hebt. Als je gepassioneerd bent en de juiste touwtjes in handen hebt... Gelukkig zit ik in die positie waar het hopelijk niet zo moeilijk zal zijn. Terwijl het net van de universiteit komen, uit een programma voor het schrijven van scenario's komen en proberen je scenario te laten maken, is een totaal andere ervaring. Dus dat is heel inspirerend.
Hoe was het om met Bill Murray te werken?
Ik ben altijd een grote fan geweest van Bill's en "Groundhog Day" is een van mijn meest favoriete films ooit. Toen ik hem zag... Ik word niet echt door een ster getroffen. De enige keer dat ik door een ster ben geslagen, en ik kon ze op één hand tellen: Patrick Swayze, Bill Clinton en ik denk nog een paar anderen. Maar het zien van Bill was als een van die ervaringen. Het was alsof ik Bill Clinton zag. Het was als: "Ho, daar is hij. Het lijkt op hem, het klinkt op hem en het lijkt op de manier waarop hij beweegt." Het was grappig omdat hij iemand is naar wie ik al zo lang kijk. Het was zelfs anders dan iemand te zien als, ik weet het niet, Meryl Streep, naar wie ik ook altijd heb gekeken, omdat ik hem zo associeer met de personages die hij speelt. Bij hem is het zoiets als: "Oh, het is Bob uit 'What About Bob'. Het is Phil van 'Groundhog Day'" of wat dan ook, en het was geweldig. Het was heel erg leuk. Hij is erg serieus als acteur, zoals de meeste komieken zijn, en hij was erg meegaand voor de camera en daarbuiten.
Had je tijdens het opnemen van deze film een "Lost in Translation"-moment?
Ja. Normaal kom ik niet met een assistent of zo, maar het was gewoon onmogelijk. Je moet er een hebben. Het is daar een noodzaak, want ik was echt verrast, maar veel mensen spreken niet veel Engels. Ofwel hun Engels was als, "Wow, je spreekt geweldig Engels", of het is heel weinig. Er was niet echt een tussenweg. Dus als ik dingen bij een apotheek nodig had, of praktische dingen, had ik de vertaler nodig. Anders waren het veel handbewegingen. "Ik ben op zoek naar een kleine, kleinere," en je gebaart met je handen. Het is internationaal.
Interview met schrijver/regisseur Sofia Coppola
Interview met Bill Murray uit "Lost in Translation"
