"Waarom ben je zo koppig?"
Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik voor het eerst koppig werd genoemd. Maar ik herinner me wel hoe mijn grootmoeder altijd grapte: "Je wordt gek als je je manieren niet verandert!" Als jong meisje was ik niet gemakkelijk te beïnvloeden; Ik wist wat ik geloofde en wat ik wilde. Op de typische manier van de eerstgeborene zou ik hijgen en puffen als ik mijn zin niet kreeg.
Maar ik was maar een meisje, nog steeds aan het leren, nog steeds aan het uitzoeken hoe ik moest ontcijferen tussen ware kracht en onbuigzaamheid. De woorden van mijn grootmoeder werden alleen voor de grap en met genegenheid uitgesproken - niet zoals later in mijn leven, wanneer ik een 'koppige vrouw' zou worden genoemd omdat ik onverzettelijk in mijn mening bleef. De wereld, zo leerde ik, gaf de voorkeur aan mij als een... mensen-behagen, althans zo leek het. En dus, tegen de tijd dat ik begin twintig was, was dat precies wie ik werd.
Het is waar dat koppigheid niet altijd goed is. Het kan schadelijk zijn als het zich manifesteert als bekrompenheid of de weigering om naar anderen te luisteren (of te respecteren).
We handelen vaak op deze manier vanwege angst - we zijn bang dat als we onze opvattingen heroverwegen of dingen een beetje verschuiven, onze hele basis kan afbrokkelen. En dat doet het meestal ook. Maar afbrokkelen kan nodig zijn voor groei.
Er is echter nog een ander soort "koppigheid", en het is eigenlijk helemaal geen koppigheid. Standvastigheid, vasthoudendheid en het vermogen om de hakken in het zand te steken over de zaken die er toe doen - dit kan een persoon allemaal koppig doen lijken, terwijl ze in feite een voorbeeld zijn van kracht.
"Eigenwijs wordt zo vaak gezien als een negatieve eigenschap, en dat kan het ook zijn wanneer het op een bepaalde manier wordt gebruikt," schrijft Jo Becker, een handicap- en inclusiespecialist in het VK. "Het betekent uiteindelijk dat iemand zijn gedachten, overtuigingen of wrok nog een hele tijd niet zal opgeven. Dit kan voor sommigen behoorlijk vervelend zijn, maar het is eigenlijk heel krachtig. Het getuigt van volharding, vasthoudendheid, doorzettingsvermogen in het aangezicht van alles.”
Dit is wanneer de koppigheidstrope het schadelijkst kan zijn, vooral wanneer het de stemmen van mensen dempt of wanneer de ene partij meer macht heeft dan de andere. Vaak worden we in situaties gedwongen waarin we standvastig moeten blijven, zowel voor onszelf als voor anderen. Het is niet dat we niet willen veranderen, maar eerder dat we opkomen voor onze overtuigingen en waarden.
Het heeft me jaren gekost om dit te leren. Ik ging van een vasthoudend meisje naar een geruststellende vrouw omdat mij werd verteld dat het zo beter was. Ik verborg elk deel van mezelf dat koppig leek - delen van mij die ik nu begrijp dat ik van mijn grootmoeder heb geërfd. Haar grappen van toen ik jonger was, waren waarschijnlijk omdat ze zichzelf in mij zag, of ik in haar, een wilskrachtige geest die van de ene generatie op de andere werd overgedragen. Nu ik in de dertig ben, begin ik nog maar net die geest terug te winnen, om standvastig en onwankelbaar te blijven ondanks mogelijke tropen over koppigheid.
Taal is een krachtig instrument. En nu is een dringende tijd zoals altijd om de woorden te overwegen die anderen te lang hebben geschaad of het zwijgen hebben opgelegd, woorden die we misschien zelfs hebben gebruikt om onszelf het zwijgen op te leggen. De wereld heeft meer mensen nodig die bestand zijn tegen tegenspoed - of die tegenspoed nu een interne strijd is of alledaags activisme. En we hebben meer mensen nodig die op hun instinct vertrouwen en zich niet zo gemakkelijk laten beïnvloeden door de circulerende meningen.
We hebben ook nodig mensen die nee kunnen zeggen, die grenzen kan stellen met zichzelf en binnen relaties. Vriendschappen en partnerschappen zijn hard werken, maar met vasthoudendheid en vastberadenheid, we kunnen naast elkaar groeien, zelfs in de meest uitdagende seizoenen.
Het belangrijkste is dat we mensen nodig hebben die weigeren toe te geven aan de zaken die er toe doen of om zichzelf in te krimpen om de status-quo te handhaven. Te vaak hebben we gezien dat mensen koppig werden genoemd omdat ze zich terugtrokken tegen onderdrukkende systemen en mensen aan de macht. Toch hebben we het recht en de plicht om bekrompen beleid te voeren dat actief schade toebrengt en onderdrukt. Laten we het script omdraaien en begrijpen dat "koppigheid" in feite niet degenen beschrijft die pleiten voor gelijkheid; het beschrijft de partijen die weigeren te luisteren.
Dus ben je "te koppig"? Misschien, maar misschien ook niet. Het is de moeite waard om de volgende keer dat iemand je bestempelt als een koppig persoon even stil te staan en jezelf af te vragen: weiger ik te luisteren? Ben ik bang dat als ik mijn eigen standpunt heroverweeg, mijn hele wereld instort? Of blijf ik standvastig in mijn waarheid en waarden?
Want als het dat laatste is, ben je helemaal niet koppig. Je bent gewoon vasthoudend.
