Stokken en stenen kunnen mijn botten breken, maar woorden zullen me nooit pijn doen.
Deze zingende zin was mijn jeugdige reactie op elke pestkop op de speelplaats die mijn vrienden en mij durfde te plagen basisschool, en ik droeg het door de adolescentie met me mee, deed alsof de roddels op de middelbare school niet zinken onder mijn huid. Ik wilde een stoere meid zijn, gezien worden als sterk en moedig. Dus ik beloofde mezelf al vroeg dat ik nooit zou luisteren naar kwetsende woorden, wat niet gemakkelijk was gezien mijn dunne huid en "te gevoelig" gedragswijze. Maar ik droeg de uitdrukking hoe dan ook als een ijzersterk harnas en deed mijn best om negatieve of onvriendelijke opmerkingen af te weren.
Het harnas was natuurlijk alleen voor de show. Het verborg alleen de waarheid dat woorden pijn doen en ik wist niet hoe ik ze moest verwerken. Mijn dunne huid werd niet gevierd en ik geloofde dat het een teken van zwakte was. Ik wilde mezelf beschermen, dus ik weerde alle kritiek af, zelfs als het waar was of afkomstig was van iemand van wie ik hield. Stokken, stenen en kwetsende woorden, constructief of anderszins - ik stopte het allemaal in dezelfde zak. Ik wilde er niets van horen.
Alleen door op te groeien en veel intern werk te doen, heb ik me gerealiseerd dat dit geen gezonde manier is om met kritiek om te gaan. Als ik eerlijk ben tegen mezelf, heb ik nog steeds moeite om kritiek te accepteren, vooral met een open geest en hart. Ik wil vaak verdedigen, gehandschoende vuisten opsteken en alle redenen uitspugen waarom de kritiek oneerlijk en onwaar is. Maar deze verdediging is meestal mijn verhaal; hoe defensiever ik me voel, hoe groter de kans dat de kritiek perfect is.
De sleutel was om te leren onderscheid te maken tussen destructieve en opbouwende kritiek. Het was ook om mezelf eraan te herinneren dat niemand van ons perfect is, en dat we allemaal terecht bekritiseerd worden gedurende het hele leven - in het openbaar, privé of beide. Hoe dan ook, kritiek kan een uitdaging zijn, omdat het ons ego kwetst en een nederige herinnering is dat er altijd meer te leren valt.
Maar dit is wat ik mezelf uitdaag om te onthouden: het leven is een reis, en niet zozeer een lineair pad dat bestemd is voor één moment van aankomst. In plaats daarvan is het vloeiend en rommelig, in kaart gebracht door hoogte- en dieptepunten, en momenten waarop we het goed (en fout) doen. Misschien missen we iets als we onze fouten vermijden en geen kritiek krijgen. Misschien is kritiek eigenlijk een uitnodiging en een toegangspoort tot groei, dieper leven en rijkere relaties.
Onderscheid maken tussen constructieve en destructieve kritiek
Voordat ik kritiek krijg, stel ik voor om de boodschap door een vooraf bepaalde lens te filteren. Ik ben een groot voorstander van grenzen binnen relaties, en ongevraagde kritiek kan meer kwaad dan goed doen. Op deze manier kan bepantsering nuttig zijn. Het is niet om alle berichten buiten te houden, maar om onszelf te beschermen tegen ongerechtvaardigde en onware kritieken die uitsluitend bedoeld zijn om ons te kwetsen.
Om de context van de kritiek te identificeren, pauzeer ik altijd om mezelf een paar vragen te stellen voordat ik op mijn hoede ben: Wie biedt de kritiek? Wat is hun bedoeling of doel? Hoe voel ik me door hun lichaamstaal en toon? Klopt iets van dit in mijn gevoel?
Als de intentie destructief aanvoelt, is het oké om het anders te verwerken - of helemaal niet. Soms zeggen mensen kwetsende dingen uit frustratie, en het gaat meer om hen dan om ons. Als dit gebeurt, herinner ik mezelf eraan dat de kritiek niet over mij gaat, en dan doe ik mijn best om dat te geloven. Ik zal het zelfs zo vaak herhalen als ik nodig heb, totdat ik de waarheid voel binnensijpelen.
Honderd procent van de tijd, als de kritiek constructief is en bedoeld voor groei, komt die van iemand die ik vertrouw en respecteer. Dit wil niet zeggen dat vreemden geen opbouwende kritiek kunnen geven; soms is het eigenlijk makkelijker om naar iemand te luisteren die we nauwelijks kennen. Maar zelfs als de feedback van een vreemde komt, is het gebaseerd op wederzijds respect (en ik heb de kritiek toegejuicht). Evenzo is het altijd de bedoeling om me te helpen (niet om me pijn te doen), en dit is duidelijk in hun lichaamstaal en toon. Het belangrijkste is dat ik, zelfs als de woorden moeilijk te verteren zijn, in mijn buik weet dat ze waar zijn.
Het gesprek voelt natuurlijk vaak schokkend, vooral in de eerste momenten. Daarom vond ik het handig om een stappenplan te hebben om mijn reactie onder controle te houden. Terwijl mijn gekneusde ego me smeekt om me te wapenen, helpen deze stappen me om een moment te navigeren dat onmogelijk lijkt.
Een routekaart om constructieve kritiek te ontvangen
En feedback accepteren
1. Luisteren
Telkens wanneer ik opbouwende kritiek ontvang, zeg ik tegen mezelf dat ik zacht moet blijven - met de boodschap, de boodschapper en mezelf. Door een open geest en hart te behouden, kunnen we betere luisteraars worden. Door onze geest te verzachten, worden we minder defensief, waardoor we onze gedachten tot rust kunnen brengen en volledig aanwezig kunnen zijn bij het gesprek, zelfs als de woorden moeilijk te horen zijn.
Ik probeer ook te onthouden dat opbouwende kritiek bedoeld is om mijn leven en relaties te verrijken. Hoewel pijnlijk in het moment, zijn de woorden bedoeld voor groei. Ontvang de boodschap met deze mentaliteit, met ruimte voor zowel de aanvankelijke pijn als de beoogde uitkomst.
2. Laat wat pijn doet, pijn doen
Opbouwende kritiek kan pijn doen, ongeacht de boodschapper, en het is prima om na het gesprek de ruimte te nemen om bij je emoties te zitten. Zie het als het uitspoelen van een wond: het prikt en vaak is de eerste stap naar genezing de wond laten ademen. Geef jezelf een bepaalde hoeveelheid tijd om die pijn te voelen. En dan vooruit.
Probeer je gekwetste emoties niet te laten verstrikt raken in de boodschapper. Wrok kan binnensluipen, vooral nadat het gesprek voorbij is en je terugdenkt aan wat er is gezegd. Wanneer dit gebeurt, herinner jezelf er dan aan dat je de boodschapper vertrouwt, dat ze het allerbeste voor je willen. Onthoud dat de kritiek uit liefde komt.
3. Gebruik de kritiek om te leren en te groeien
Het beste wat we kunnen doen met opbouwende kritiek? Leer ervan en groei. Zoals eerder vermeld, kan kritiek een uitnodiging zijn. Deze stap kan er redelijk praktisch uitzien, zoals het plannen van een sessie met een therapeut of een uur reserveren voor persoonlijke dagboeken en meditatie. Hoe u ook besluit om door de feedback te navigeren, neem de tijd en wees genade met uzelf terwijl u bruikbare stappen naar groei zet.
Een laatste opmerking: mogen we ook de moed vieren en verdedigen die nodig is om anderen constructieve kritiek te geven. Het is niet altijd gemakkelijk om harde gesprekken aan te gaan, maar ze zijn vaak nodig om ons leven en onze relaties te verrijken. Of we nu constructieve kritiek ontvangen of aanbieden - en we zullen beide ervaren - mogen we aardig zijn voor onszelf en anderen, en uiteindelijk onze oproepen tot actie met liefde aanbieden.
