Of misschien is het tijd voor een nieuw normaal
"Wat zijn je plannen dit weekend?" De kassier vroeg me beleefd bij de kassa van Trader Joe. Ik staarde hem een seconde aan zonder te reageren, mijn ogen loensen en mijn gedachten raasden om een antwoord te bedenken. Het was zo lang geleden dat ik een praatje had gemaakt met een vreemde dat ik geen kant-en-klaar antwoord had voorbereid.
'Niet veel - wandelen met mijn hond bij de botanische tuin,' drong ik aan. Maar toen dacht ik,
Het voelde alsof ik de meest elementaire interactievaardigheden na de afgelopen 15 maanden was vergeten, ook al was ik altijd een sociale vlinder geweest. Het ongemak van dat moment knaagde dagen aan me. In een wereld die schijnbaar op weg is naar een "nieuw normaal" - zou ik dat ook kunnen?
Maar nogmaals, wat is "normaal"? Niets dat ik vandaag heb gedaan of het afgelopen jaar heb meegemaakt, is normaal, en ik ken geen enkele persoon wiens leven niet op de een of andere manier door COVID is ontworteld. De pandemie maakt nu deel uit van wie ik ben, vervuld van angst voor mijn dierbaren, onzekerheid over de toekomst en angst om terug te keren in de samenleving.
Ik denk niet dat ik alleen ben. Zowel therapeuten als artsen praten over de collectief trauma van sociaal isolement, in tegenstelling tot onze behoeften als sociale wezens. Ik ben erin geslaagd om ontbering en eenzaamheid aan te raken door meer genegenheid naar mijn huisdieren en echtgenoot te kanaliseren. Ik heb extra mijn best gedaan om contact te maken met vrienden, van de vroege quarantainedagen van het spelen van Quiplash tot lange telefoongesprekken. Ik heb geprobeerd die sociale leemte op te vullen door mensen te kijken in het park. Ondanks mijn beste inspanningen is het een uitdaging en ik herinner mezelf eraan dat we in een dubbele pandemie van COVID-19 isolatie.
Bovendien, wanneer alles buiten onze controle is geweest - naast enorme trauma's - klinkt het verhaal van 'normaal' aantrekkelijk. Terugkeren naar de tijd van vóór de pandemie is vertrouwd en geruststellend; het is letterlijk alles wat we ooit hebben gekend. Het is veilig, beveiligd, betrouwbaar. Zeker, de spreekwoordelijke cocon van routine, veiligheid en zelfgenoegzaamheid lijkt beter dan wat we het afgelopen jaar hebben gehad.
Maar werkte ‘normaal’ zelfs vóór COVID echt? Ik ben niet zo overtuigd.
De pandemie heeft grote scheuren in onze individualistische samenleving aan het licht gebracht. In de eerste weken dat we voor onszelf probeerden te zorgen, werd het duidelijk dat onze gezamenlijke overleving meer dan het leiderschap van één persoon of de deelname van één stad zou vereisen. Wat we nodig hadden om te overleven was dat wij allemaal samenwerkten.
Dagen die ooit gevuld waren met oppervlakkige praatjes, hebben nu de focus verlegd naar het vinden van vervulling in onze belangrijkste relaties. In voorgaande jaren werden bijbaantjes en veeleisende banen verheerlijkt, maar nu zijn we gedwongen om rust ernaast te balanceren.
Daarom kunnen we niet terug naar normaal - waarom het 'nieuwe' normaal essentieel is. In plaats van de klok opnieuw in te stellen en terug te gaan naar ons leven van begin 2020, kunnen we ons een andere post-COVID-toekomst voorstellen.
Dit is onze kans om te herschrijven wat 'normaal' zou moeten zijn, ook al is het nieuw en eng. Het kan een veilige ruimte zijn, waarin alle gevoelens worden geëerd - angst, angst en rouw inbegrepen - die we onlangs hebben ervaren. Het is een plaats van genezing, onthoudend dat er op dit moment geen enkele persoon in leven is die onaangetast is gebleven. Dus of we hier nu nog wat langer willen blijven of graag willen veranderen, dit kan allemaal ook goed zijn - geen oordeel.
Het nieuwe normaal ruilt drukte en chaos in voor kalmte en geduld, lange middagen in de zon en dankbaarheid voor frisse (zij het gemaskerde) lucht. Pauzeren voor een extra lange knuffel met een ouder. Genieten van elke hap eten in een restaurant of kilometers rijden op een roadtrip, wat enkele maanden geleden ondenkbaar zou zijn geweest. Onthoud dat er hoop in het verschiet ligt.
We kunnen accepteren dat het nieuwe normaal een dagelijkse of zelfs elk uur durende ervaring is. Eentje die de traagheid van onze dagen omarmt, waar we ons aan routines aanpassen in plaats van er meteen weer in te springen. Waar we kijken naar wat de moeite waard is om te behouden of opnieuw te creëren, zoals investeren in wederzijdse hulp of voorgoed overstappen op werken op afstand. Waar zelfs de meest sociale vlinder uit een pop kan komen, fundamenteel anders, maar moedig het oude afwerpend en op zoek naar nieuwe horizonten.
We hebben een collectief trauma meegemaakt en individueel herstel zal zeer persoonlijk zijn. Laten we de verwachting laten vallen om terug te keren naar "normaal" en in plaats daarvan voor elkaar te zorgen en comfortabel in ons eigen tempo te bewegen. Dat is tenslotte de enige echte manier waarop we zullen genezen.
Als ik denk aan de reactie van de kassier op mijn weekendplannen - een zacht lachje - ben ik dankbaar voor zijn hoffelijkheid. Ik was waarschijnlijk een van de velen die hij die dag verbinding aanbood, en ik ben dankbaar dat hij het verlengde, zelfs als ik niet voorbereid was. Hij is slechts een voorbeeld van hoe ik me weer zal ontspannen.
Dus, ga ik terug naar "normaal"? Misschien niet, maar ik weet toch niet zeker of dat is wat ik wilde. Maar zal ik verder gaan naar het nieuwe en onbekende, wetende dat we er samen in zullen zijn? Absoluut.
