Het is oké om om hulp te vragen
Of je nu depressief bent, angstig bent of gewoon een moeilijke periode doormaakt, het leven is moeilijk. Laat me dat nog eens zeggen, het leven is hard!
Er gebeurt zoveel in de wereld dat het moeilijk kan zijn om 's ochtends op te staan, laat staan om hulp te vragen. De krachtigste keuze die u kunt maken, is echter contact opnemen met een vertrouwde vriend of familielid wanneer het leven overweldigend wordt. Iedereen is anders, dus er is geen garantie dat iemand precies zal reageren zoals jij wilt, maar het zou zomaar kunnen. Mijn moeder zei altijd dat "iedereen iets heeft". Je bent nooit alleen in je lijden, zolang je je dierbaren maar de kans geeft om te laten zien hoeveel ze om je geven.
Hier zijn drie herinneringen om u te helpen de ondersteuning te krijgen die u nodig hebt.
1. Vind kracht in kwetsbaarheid
Als je het nu nog niet weet, is hulp vragen geen teken van zwakte! Mensen zijn gebouwd voor verbinding en gemeenschap, ook al doet onze huidige samenleving ons daar anders over denken. Kwetsbaar zijn en op zoek zijn naar anderen voor steun ontdoet je op geen enkele manier van je onafhankelijkheid. Zeg het nu met mij:
Geweldig, nu we dat uit de weg hebben geruimd, kunnen we ons concentreren op een andere reden waarom je misschien niet contact opneemt: veronderstelling. Je mag aannemen dat je de enige bent met waar je mee te maken hebt, en dat niemand anders het zal begrijpen. Misschien ga je ervan uit dat je een 'last' zult zijn, of misschien heb je jezelf geïsoleerd van dierbaren en neem je aan dat niemand wil luisteren. Niets van dit alles is waar - je hebt geen idee hoe graag je dierbaren er voor je willen zijn als je ze maar toestaat.
Wanneer mijn depressie begint, isoleer ik mezelf vaak uit angst dat niemand zal krijgen wat ik doormaak. Als ik me niet openstel voor anderen, is er geen kans om teleurgesteld of gekwetst te worden, toch? Mis. Door al mijn gevoelens binnen te houden, doe ik in plaats daarvan voortdurend pijn zonder enige bevrijding. Ik heb uit de eerste hand geleerd welke rampzalige leugens onze geest ons kan vertellen. Het lijkt misschien onmogelijk om op anderen te leunen als je diep in de put zit, maar ik garandeer je dat je aangenaam verrast zult zijn door hoe goed het voelt om iemand anders je worstelingen met je te hebben. Geef uw dierbaren de kans om voor u te zorgen.
2. Weet dat niemand een gedachtenlezer is
Ik kan je niet vertellen hoeveel ruzies mijn vriend en ik hebben gehad, omdat ik me verkeerd begrepen voelde. Na twee en een half jaar daten zijn we nog lang niet klaar met groeien in onze relatie, hoewel ik nu veel beter ben in het identificeren en vragen om wat ik nodig heb. Iedereen verwerkt en gaat anders om, dus de reacties van anderen zullen niet altijd zijn wat je zoekt.
Terwijl ik maandenlang met mijn therapeut ruziede over hoe mijn vriend op magische wijze moest 'weten' hoe hij me moest troosten, gaf ik eindelijk toe dat ze gelijk had. Ik verwerk dingen graag hardop en als ik van streek ben, wil ik iemand die naast me zit en mijn gevoelens op dat moment bevestigt. Mijn vriend daarentegen houdt ervan om meer intern te verwerken en snel in de probleemoplossende modus te gaan. We hebben elkaars wegen moeten leren kennen en wat we willen opzij zetten voor wat de ander echt nodig heeft. Laat mensen specifiek weten hoe ze er voor je kunnen zijn.
Hoe graag we het ook willen, gedachten lezen is niet mogelijk. Het echte leven is niet altijd romantisch en toevallig; soms is het praktisch en onhandig. Als je nog nooit zo'n werk hebt gedaan, kan het zijn dat je je overweldigd voelt door te moeten vaststellen wat voor soort ondersteuning je nodig hebt. Laat uw dierbaren weten als u het moeilijk vindt om daar achter te komen. Uw proces is, nou ja, een proces, en door dingen met anderen door te nemen, kunt u bepalen welke zorg voor u geschikt is.
Op dit moment werken mijn vriend en ik door hoe ik hem het beste kan ondersteunen wanneer hij zich voelt, wat mijn therapeut zou doen noemen, "overstroomd." Hij heeft niet zoveel ervaring als ik als het gaat om zelfanalyse en kan niet altijd zeggen wat er is aan de hand. Hij hoeft niet alles te weten, maar als hij me laat weten dat hij zich niet lekker voelt en geduld nodig heeft, is dat enorm nuttig voor mij - een beetje gaat een lange weg.
3. Vraag om verantwoording
Mijn vriend begon onlangs over het doormaken van een moeilijke periode. Ze is overweldigd door alles wat het leven haar heeft toegeworpen en weet niet wat ze moet doen. Ik bewonderde haar kwetsbaarheid, vooral omdat ze zichzelf niet altijd zo heeft toegestaan. Ze verwoordde toen iets waar ik zelf mee worstel: er wordt zoveel druk uitgeoefend op degene die lijdt.
We kunnen al het werk doen om kwetsbaar te zijn en samen met anderen te verwerken, maar op een gegeven moment bereiken we een grens. Ook al hebben we misschien geweldige vrienden die luisteren, knikken en zeggen dat ze er voor ons zijn, dat is niet altijd genoeg. Je weet misschien dat er geweldige mensen in je leven zijn, maar soms moet je het voelen. Laat uw dierbaren weten dat u wilt dat ze af en toe bij u langskomen.
Ik heb veel van mijn vrienden gevraagd me uit te blijven nodigen voor evenementen, ook al zeg ik ongeveer 80% van de tijd nee. Het is ongetwijfeld een gedoe; degenen die er echt voor me zijn, blijven echter contact zoeken, want 20% van de tijd dat een avondje uit precies is wat ik nodig heb. Dit betekent dat wanneer je anderen vraagt om je verantwoordelijk te houden, je ook specifiek moet zijn over hoeveel speelruimte je wilt. Ik wil nog steeds dat mijn vrienden contact met me opnemen, maar het is absoluut noodzakelijk dat ze me de ruimte geven om nee te zeggen. U kunt na verloop van tijd van gedachten veranderen over het niveau van ondersteuning dat u wilt, en dat is ook goed. De juiste vrienden zullen begrijpen dat je een persoon bent die constant samen met de rest van ons evolueert.
Hulp vragen kan eng, moeilijk en vermoeiend lijken, maar het is het zo waard. Je hoeft de lasten van het leven niet alleen te dragen. Ik moedig je aan om je open te stellen voor je dierbaren die ongetwijfeld met open armen wachten.
