Voor wie is sociale media eigenlijk bedoeld?
Op de loer liggen op sociale media is een van mijn officiële bezigheden - ik ben onopvallend en vaak onopgemerkt. Tikt iemand anders niet op 'vind ik leuk' als ze iets leuk vinden?
Instagram is gebouwd op de wens om een "vlieg op de muur" te zijn. En terwijl ik tijdens COVID-19 social distancing binnen mijn eigen muren beschut zit, biedt de app een open raam. Ik lees mijn Instagram-feed als een gigantisch collectief dagboek geschreven door mensen die ik liefheb en bewonder; maar zelden gebruik ik het als mijn eigen.
Ik begon me onlangs af te vragen hoe mijn relatie met de app eruit zou kunnen zien als ik hem vaak en met een doel zou gebruiken. Ik heb geschreven over eerder een meer opzettelijke benadering van Instagram creëren, maar sinds het begin van sociale afstand, geloof ik dat we een nieuw tijdperk van sociale media zijn binnengegaan. Mijn feed is veranderd van mensen die streven naar meer en beter naar mensen die werken met wat ze hebben en, ik durf het te zeggen, zijn wie ze zijn. Plots voelt sociale media een stuk eerlijker.
Daarom besloot ik eerlijker te zijn tegen mezelf: is mijn Instagram een poging om te bewijzen wie ik ben, of is het een weerspiegeling van waar ik van hou? Kan ik het gebruiken om mijn eigen vreugde aan te vullen, in plaats van een esthetiek van geluk af te dwingen? Iemand anders die me vertelt dat ze me leuk vinden, voelt heerlijk, maar het is geen vervanging voor mij dat ik mezelf leuk vind.
In een poging om mijn eigen vreugde te ondersteunen, besloot ik Instagram te gebruiken om de dingen te catalogiseren die ik leuk vind (niet de dingen waarvan ik denk dat andere mensen het leuk vinden). Het was een verfrissende verandering van tempo!
De Dankbaarheid Journal Challenge
Ik verwerk de meeste van mijn gevoelens door te schrijven, maar ik wilde buiten mijn comfortzone treden en mijn dankbaarheid verwerken door middel van beelden. Dus een week lang plaatste ik twee afbeeldingen per dag met de hashtag #tgtjournal (u kunt dit ook gebruiken!). Ze waren allemaal in realtime, dus de uitdaging was om te stoppen en iets op te merken waar ik op dat moment dankbaar voor was. De verantwoordelijkheid van sociale media was een vriendelijke herinnering om door te gaan met het opmerken van dingen waar ik dankbaar voor was.
De eerste paar dagen waren vol zorgen over de fotokwaliteit, grappige bijschriften schrijven en me afvragen of al mijn vrienden me zouden ontvolgen in een vlaag van ergernis. Ik koos filters om mijn acne te verbergen en knipte foto's zorgvuldig uit om de rommel in mijn huis te verbergen. Ik was bang dat mijn esthetiek niet minimalistisch genoeg was - ik heb geen handgemaakt keramiek, of witte muren, of heldere monochrome tapijten. Ik dacht erover om het te faken.
Ik geef mezelf een "A" voor inspanning en een "C-" voor authenticiteit in die vroege dagen.
Naarmate de week vorderde, kreeg ik meer grip op wat ik Instagram-waardig vond. Ik realiseerde me dat mijn esthetiek onmogelijk neutraal kon zijn (omdat ik een roze appartement heb, regenboogtapijten, roze haar, ik zou kunnen doorgaan). In plaats daarvan leunde ik tegen de kleurrijke chaos van mijn huis aan en begon de beelden te omarmen zoals ze waren. Mijn bewerkingsproces ging meer over het levensecht maken van de kleuren dan om licht en helder en luchtig te zijn.
Mijn volgers (alle 600) merkten het nauwelijks, maar ik genoot van de verhoogde frequentie van interactie. Ik ontdekte dat wanneer mijn gezicht op een foto stond, mijn magere volgers positiever reageerden - of mijn PMS-acne nu wel of niet aanwezig was. Dus vroeg ik mijn man om foto's van mij te maken voor mijn dankbaarheidsdagboek, dat een beetje als zelfacceptatie voelde. Voor iemand die zegt dat ze dit voor zichzelf deed, voelde ik me nog steeds bemoedigd en aangemoedigd door de opmerkingen van vrienden.
Op dag zeven was ik op weg om goed getraind te worden in het zoeken naar de schoonheid in elk moment van mijn routine. Overal waar ik keek, ontdekte ik vignetten waardoor ik me warm en gesteund voelde. Het ochtendlicht in mijn keuken voelde anders; de puinhoop die mijn konijnen maakten, voelde plotseling de moeite waard. Af en toe betrapte ik mezelf het te serieus nemen en nam de dwaasheid ter harte. Ik plande zelfs een fotowandeling met de uitdrukkelijke bedoeling om stil te staan bij mijn dankbaarheid terwijl ik door de stille straten van mijn buurt dwaalde.
Toen de avond voorbij perfect natuurlijk licht ging, vlogen alle pretenties om een mooie foto te maken uit mijn ramen op het noorden en zuiden. Het ging er niet meer om de best mogelijke foto te maken, maar om mijn aandacht te richten op iets dat er voor mij toe deed. En zit daar niet ergens een grotere les in?
Heb ik me er dankbaarder door gevoeld?
Door mijn leven te zien door de lens van, nou ja, een echte lens, verbreedde mijn perspectief. Aangezien ik tegenwoordig ongeveer 22 uur of meer van mijn tijd in mijn appartement doorbreng, is het gemakkelijk om dingen in deze ruimte over het hoofd te zien die me ondersteunen. Deze oefening nodigde me uit om te kijken naar waar mijn leven vol van is, in plaats van wat er aan ontbreekt. Het was ook een krachtige herinnering om dankbaar te zijn voor de dingen die op elk moment kunnen veranderen: mijn huis, mijn financiële zekerheid, mijn gezondheid en de gezondheid van mijn dierbaren.
Er waren nog dagen van verdwijnen in een zwart gat van zelfmedelijden, waar ik het gevoel had dat er niets was om dankbaar voor te zijn. Ik herinnerde mezelf zachtjes aan de toezegging die ik had gedaan en nam een foto van het sprankelende water dat ik dronk. Terwijl ik het bijschrift schreef, realiseerde ik me hoeveel dankbaarheid het beeld vastlegde: een schilderij waar ik van hou, een buste van een stripfiguur, bloeiende kamerplanten. Er zijn er meer, zelfs binnen dat kleine plein. Die 15 minuten nemen om een dankbaarheid te identificeren, er een foto van te maken en deze te uploaden met een simpele hashtag bleek een resetknop te zijn voor mijn wentelende brein.
Ik post nog steeds met de hashtag om mezelf eraan te herinneren dat het niet alleen de mooie dingen zijn waar we dankbaar voor moeten zijn. En het zijn ook niet alleen dingen. Ik heb een huis dat me ondersteunt, een buurt waar ik energie van krijg, hobby's die me herinneren aan wie ik ben.
Wanneer ik mijn profielpagina open, ben ik minder gefocust op hoe gepolijst het eruit ziet. In plaats daarvan zie ik een album van wat echt belangrijk voor me is. Ik vind het leuk om terug te keren naar de dag dat ik dankbaarheid ontdekte voor een oud dagboek, voor het vinden van een ontbrekende ring, voor bloemen die in een Brita-kruik lagen omdat ze te groot waren voor een vaas. Deze foto's hebben misschien geen betekenis voor jou, maar ze hebben wel betekenis voor mij. Dat is goed. Want uiteindelijk gaat het er niet om wat anderen over mij geloven. Het gaat erom wat ik over mezelf geloof.
Daarom nodig ik je uit: om een beetje op je hoede te zijn. In plaats van een opmerking, neem even de tijd om iets te posten waar je dankbaar voor bent en tag het met #tgtjournal. Deel iets dat je aanspreekt zonder je zorgen te maken over wat anderen ervan zullen denken. Ik zal een oogje in het zeil houden en hallo zeggen. 😊
