"Wees lief voor jezelf"
Ik herhaal dit advies al jaren aan mijn beste vrienden - het is instinctief, om een gekwetst hart eraan te herinneren geduld en zachtmoedigheid te oefenen. Maar bijna onmiddellijk draai ik me om en spreek mezelf met harde vragen als "' en declaratieve (en valse) verklaringen als "
Het is alsof een gekwetst hart er alleen toe doet als het buiten mijn eigen ribbenkast klopt. Mededogen stroomt als een rivier als het gaat om het ondersteunen van de mensen van wie ik hou, maar als ik alleen in de wildernis van mijn geest ben, droogt het meteen op. Ik volg het advies dat ik anderen liefdevol geef niet op, ook al zou het mij kunnen helpen. Zelfs als dat de woorden zijn waar ik mijn hele leven naar heb verlangd.
Als ik duidelijkheid bied aan een vriend in nood, maar vermijd om door mijn eigen mentale of emotionele chaos te navigeren, bewijs ik iedereen een slechte dienst. De geliefden die mijn advies ter harte zullen nemen, zijn dezelfde mensen die willen dat ik heel, gezond en bloeiend ben op de manier waarop ik hen adviseer te zijn. Het is geen persoonlijk falen als ik niet dezelfde woorden kan verwerken die ik voor anderen produceer; in plaats daarvan is het een kans om te groeien. Een uitnodiging.
Dus hoe kunnen we ons eigen advies op praktisch niveau omarmen, maar onszelf ook toestaan diep in onze ervaringen te leven? Dit zijn de vragen die ik gebruik om me te helpen anderen beter advies te geven - en het voor mezelf te nemen.
Waarom geef ik dit advies?
Het is altijd makkelijker om advies te geven dan om het aan te nemen. Door advies te geven voelen we ons wijs, samengetrokken en volwassen. Het geeft ons een nuttig gevoel. Dat alles om te zeggen, het is belangrijk om ons te ondervragen voor het geven van advies voordat we het advies zelf ondervragen.
Er is een verschil tussen voorschrijven en empathie, en soms is de eerste volledig egoïstisch. Ik stel mezelf graag de vraag of ik, door te adviseren, probeer mijn eigen onzekerheden weg te nemen door slim, belangrijk of beter te klinken dan iemand anders. Als dat het geval is, is het oké om even te pauzeren en deel te nemen aan een zelfbevestigende activiteit in plaats van slecht bedoeld advies te geven. (Maak kunst, speel muziek, til iets zwaars op - alles dat werkt!)
In plaats daarvan komt eerlijk advies waar iedereen baat bij heeft, vanuit een plaats van mededogen en nederigheid. Voordat u uw eigen advies begint te geven (of probeert op te volgen), moet u uzelf afvragen: komt dit uit een plaats van liefde - of van superioriteit?
Deze vraag biedt een leidraad voor het onderzoeken van onze eigen oordelen, terwijl we beslissen welk advies ook voor onszelf het meest geschikt is. We kunnen ons afvragen: laat ik me leiden door invloeden van buitenaf waar ik het niet mee eens ben? Is de intentie er een van zelfoordeel of een van empathie? En, moedigt het advies mij aan om de status quo hoog te houden, in plaats van volledig mezelf te zijn?
Welk advies geef ik eigenlijk?
De afgelopen jaren heb ik me bewust ingespannen om tegen mezelf te praten zoals ik tegen anderen praat, en ook om tegen anderen te praten zoals ik tegen mezelf zou praten. Dit betekent advies geven met eerlijkheid, openheid en vrijgevigheid. Kortom, ik geef alleen advies dat ik graag zou willen krijgen.
Vertel ik mijn vrienden dat ze ruzie moeten maken met moeilijke mensen, of instrueer ik ze om in een vlaag van woede met een project te stoppen? Dit advies kan voor sommige mensen werken, maar als mijn vrienden me zouden vertellen deze dingen te doen, zou ik in paniek raken. Ik ben me meer bewust geworden van de suggesties die ik mijn dierbaren geef en bied alleen advies aan waarvan ik weet dat het past bij hun persoonlijkheid en de toon van onze relatie. Ik probeer ook alleen advies te geven dat ik graag zou willen krijgen. Dus als ik voorstel om "je gevoelens te voelen" en "erken hoe ver je bent gekomen", is het gemakkelijk te herkennen als advies dat ik persoonlijk graag zou aannemen.
Wat nog belangrijker is, ik modelleer de steun die ik zou willen ontvangen van mijn vrienden en van mezelf. Mijn "helper"-persoonlijkheid springt in een hogere versnelling als ik hoor over een last die iemand draagt, en ik spring instinctief in de richting van het aanbieden van een oplossing. Ik merk dat een pauze enorm helpt om te voorkomen dat ik ongevraagd advies geef - vaak wil mijn vriend alleen een luisterend oor en een genereus hart. Breid dit ook naar jezelf uit. Heb je gewoon ruimte nodig om jezelf te uiten, zonder jezelf hard te veroordelen of een oplossing voor te schrijven?
Soms is het beste advies helemaal geen advies.
Komt dit advies in de buurt van een pijnlijke waarheid?
Als ik merk dat ik advies uitdeel waarvan ik weet dat ik het zou moeten opvolgen, zit het zwaar in mijn buik als een rots. Ik vermijd te erkennen dat het iets is dat ik moet horen, omdat het kan aanvoelen als een erkenning van ontoereikendheid. Bekijk het op deze manier: als het geven van advies je een wijs en werelds gevoel geeft, kan het aannemen van advies voelen alsof je eindelijk toegeeft dat je misschien op een roadtrip bent.
Als we weten dat het advies dat we geven ons vooruit kan helpen, waarom nemen we het dan niet op? Er kan zoveel waarheid verborgen zijn achter de gordijnen van onze eigen aarzeling; we moeten eerst voorbij de verhalen komen die we over onszelf hebben gemaakt.
Ik heb bijvoorbeeld lang gepleit voor mijn beste vrienden om geestelijke gezondheidsondersteuning te zoeken via therapie of medicijnen of een herziening van hun levensstijl - wat maar het beste voor hen zou kunnen werken. Maar hoe vaak heb ik vermeden die exacte dingen te doen? Het verhaal dat ik mezelf heb verteld, is dat het opvolgen van dit advies betekent dat ik moet toegeven aan een gebrokenheid, of aan een falen van mezelf dat ik nooit zou toewijzen aan iemand van wie ik hield. In plaats daarvan is de waarheid dat er ondersteuning voor genezing beschikbaar is, en ik heb een kans om het te accepteren. Onze diepgewortelde verhalen zijn niet onze waarheden, en ze kunnen de acceptatie van het advies dat we het meest nodig hebben in de weg staan.
Het kan helpen om een stapje terug te doen en objectief naar jezelf te kijken om de waarheden te ontdekken over wat je nodig hebt. Het is ook prima om je gevoelens als een golf over je heen te laten stromen, maar neem een pagina uit het meditatiehandboek en oefen om ze te zien zonder dat ze je in zee laten spoelen.
De sleutel is empathie. Geef vriendelijkheid aan uzelf en aan de mensen die naar u toe kunnen komen voor uw inzicht. En wees niet bang om te leunen op het advies dat je pauzeert, zelfs als het je eigen advies is. Je weet nooit wanneer iets je in de goede richting probeert te wijzen.
