Ben ik het probleem?
Ik bracht het grootste deel van mijn tienerjaren door met klagen over het feit dat ik nooit een vriendje had gehad. Hoewel dit niet helemaal waar was (ik had twee korte "officiële" romances gehad - één in de zesde klas en één mijn laatste jaar van de universiteit), leek dit gebrek aan datingervaring voortdurend in de voorhoede van mijn verstand.
Het leek mij dat het niet simpelweg een kwestie was van het nog niet ontmoeten van de "juiste" persoon. Maar eigenlijk iets tastbaarders, zoals een teken op mijn voorhoofd, alleen onzichtbaar voor mij, met de tekst: "Wat je ook doet, ga niet met me uit."
Achteraf had ik goede redenen om dit te geloven. Er was een jongen in de 11e klas die me als grap op het thuiskomstdans 'vroeg'. Er waren ook de onnodige hoeveelheden negatieve opmerkingen over mijn Blackness die ik tijdens de middelbare school moest doorstaan. En ik kon je niet vertellen hoe vaak ik was ghosted nadat ik op wat ik als zeer plezierige dates had beschouwd, was geweest.
Ik voelde me het personage van Greta Gerwig in: niet te dateren. Als gemene deler in al deze situaties kon ik alleen maar logisch concluderen dat ik het probleem was. Dat er gewoon iets aan mij was dat onmiskenbaar onaangenaam was voor al mijn romantische interesses.
Misschien was het mijn gekrulde, maar niet gemengde meisjeskrullend haar? Of misschien was het mijn huidskleur? Mijn acne littekens? Mijn harige knokkels?
Misschien was het iets buiten de schijn, zoals mijn vervelende neiging om tekst te verdubbelen, zelfs te verdrievoudigen uit angst. Was ik te aanhankelijk?
Misschien was ik te luid of te vocaal op internet. Was ik te carrièregericht? Onbereikbaar? Intimiderend? Vermoedens die alleen werden bevestigd door het feit dat veel van mijn vrienden, die net als ik openhartig en carrière-geobsedeerd waren, ook ongelukkig waren in de liefde.
Het was moeilijk voor mij om voorbij te gaan aan het feit dat er meer dan waarschijnlijk racistische en seksistische factoren waren die mijn ondatebaarheid in stand hielden. Ik heb vele uren besteed aan het nadenken over hoe anders mijn date-leven zou zijn geweest als ik blank was geweest, als ik naar een universiteit was gegaan met een verschillende raciale demografie, als ik minder gefocust was op mijn carrière, als ik minder uitgesproken was over mijn politieke keer bekeken.
Al deze verwondering heeft me natuurlijk nooit tot een concrete conclusie geleid of enige gemoedsrust gegeven. In plaats daarvan voelde ik me onzeker en... sorry voor mezelf, machteloos tegenover krachten die ik niet in de hand had.
In het afgelopen jaar is mijn manier van denken over mijn dateerbaarheid echter veranderd. Ik maak vaak grapjes dat ik pas onlangs "cool" en "mooi" ben geworden, maar als ik helemaal eerlijk ben, heb ik mezelf altijd erg leuk gevonden als persoon.
Ondanks alle externe stemmen en factoren die iets anders zeggen, is de persoon die ik zie absoluut meer dan dateerbaar als ik in de spiegel kijk. Ze is slim, met een ongeëvenaarde humor en een belachelijk gevoel voor humor. Ze is een getalenteerde schrijver, en dat al sinds ze een kind was. Ze is gelaagd en genuanceerd, met een niveau van emotionele intelligentie dat haar leeftijd te boven gaat. Om nog maar te zwijgen, ze is nogal een blikvanger - al zeg ik het zelf!
Als ik lang en hard genoeg nadenk, kan ik in het diepst van mijn geheugen altijd voorbeelden vinden van mensen die deze sympathie hebben bevestigd. Zoals de jongen die verliefd op me was in de 7e klas die me een teddybeer kocht voor mijn verjaardag. Of de barista in mijn favoriete café die elke keer dat ik de winkel binnenliep rood in het gezicht werd. Of de talloze mensen die me hebben tegengehouden in de bioscoop, of op mijn universiteitscampus, of op straat om tegen me te zeggen: "Ik moest je gewoon vertellen hoe mooi je bent!"
Als persoon die vatbaar is voor de overtuiging dat de wereld het op mij heeft, worden deze positieve herinneringen vaak begraven onder de meer pijnlijke, traumatische herinneringen. Dit maakt het moeilijk om te onthouden dat ik de persoon die ik ben echt leuk vind, en dat anderen dat duidelijk ook vinden.
Onlangs heb ik geleerd hoe ik ruimte kan houden voor de waarheid van mijn pijnlijke datingervaringen, evenals de waarheid van mijn inherente sympathie en wenselijkheid. Dit was vooral belangrijk voor mij om te herkennen als een zwarte vrouw, gezien de vele onzichtbare factoren waarmee we vaak worden geconfronteerd als het gaat om liefde en daten. Om te erkennen dat ik slecht ben behandeld, maar dat deze behandeling geen weerspiegeling is van mijn persoonlijkheid, is *uitademen* een ademtocht van de meest wonderbaarlijke soort lucht.
Deze nieuwe mindset beïnvloedt hoe ik de wereld ervaar, vooral als het gaat om daten. Ik merk dat ik me minder angstig en verontschuldigend voel. Ik durf meer voor mezelf op te komen. Nieuwe romantische interesses lijken niet meer zo hoog op het spel te staan. Over het algemeen is daten veel leuker, omdat ik diep van binnen weet dat de uitkomst van elke ervaring niet indicatief is voor mijn wenselijkheid.
Natuurlijk hebben de onzekerheden de neiging om af en toe terug te sluipen - ik denk niet dat ze ooit echt verdwijnen. Maar ik leer de delicate balans om ruimte te maken voor die zeer reële gevoelens van onzekerheid, terwijl ik ze bestrijdt met positieve zelfpraat en zelfliefde. Voor mij zag dat eruit als veel tijd met mezelf doorbrengen, mezelf ontwikkelen op de manieren waarop ik wil groeien, en tijd doorbrengen met vrienden die me eraan herinneren wie ik ben.
Het klinkt zo cheesy, maar uiteindelijk maakt het alleen maar uit of ik mezelf leuk vind. Wanneer ik deze waarheid volledig mijn wezen laat doordringen, voel ik me het meest in vrede met mijn geschiedenis met daten. Ik heb vrede met de situaties waarin ik me bevind. Ik heb vrede met waar ik ben en waar ik heen ga.
