Jest cytat z mema, który sprawia, że chcę krzyczeć, uderzać kijami i krzyczeć, uderzając kijami: „Jeszcze nie jest za późno, aby uczynić to życie takim, jakim zawsze chciałeś je mieć”. Dla niektórych osób może to brzmieć inspirująco i podnoszący na duchu. Dla tych z nas, którzy żyli inaczej niż planowaliśmy, jest to niepokojące przypomnienie, że nie mamy kontroli.
Dwadzieścia pięć lat temu lekarz z kliniki przepisał mi silne leki psychotropowe na problemy ze zdrowiem psychicznym, których nie miałem, i nigdy więcej mnie nie zobaczył. Byłem zestresowany, chory na infekcję zatok i desperacko pragnąłem poczuć się lepiej. Wyszłam z receptami na antybiotyki i silne antydepresanty (oraz kupon na darmowy 30-dniowy zapas). Mój ginekolog uzupełniał receptę co roku, kiedy szłam na coroczny egzamin. Dodano kolejne tabletki, aby przeciwdziałać skutkom ubocznym i powoli stałem się zupełnie innym człowiekiem. Okazuje się, że kiedy zmienia się chemię zdrowego mózgu, może to zmienić osobę w niszczący sposób.
Niefrasobliwe, zabawne, empatyczne prawdziwe ja zostało zastąpione przez kogoś, kto manipuluje, krzyczy i często wpada w napady złości. Dbałem tylko o siebie, a moje słowa i czyny to potwierdzały. Mąż zagroził, że się ze mną rozwiedzie i zabierze ze sobą dzieci. Zaśmiałam się mu w twarz. Moje zachowanie wymknęło się spod kontroli do tego stopnia, że straciłem karierę, bezpieczeństwo i reputację. To w końcu uświadomiło mi, że coś jest bardzo nie tak.
„Mój upadek zarówno zrujnował, jak i uratował mi życie”.
Kiedy zdałem sobie sprawę, że to leki zmieniają moją osobowość i powodują nieobliczalne zachowanie, zaakceptowałem fakt, że mój upadek zarówno zrujnował mi życie, jak i ocalił. Nie miałem okazji podzielić się tą lekcją z wieloma, ponieważ nawet ci, których uważałem za swoich przyjaciół, nie wiedzieli, co powiedzieć i unikali rozmowy ze mną, jeśli tylko mogli. Kiedy zaszczycili mnie interakcją, powiedziano mi, że każda wersja „wszystko będzie dobrze” od „to wszystko jest Bożym planem” i „wszystko dzieje się z jakiegoś powodu”, aby „próbować pozostać pozytywnym” i „co nas nie zabije, to nas wzmocni”. Nic z tego pomógł.
Powoli odstawiałem leki, w trakcie odstawienia i starałem się przetrwać dzień po dniu – czasem minuta po minucie. Słowa, które ludzie uważali za zachęcające, sprawiały, że czułam się gorzej i zupełnie samotna. Czułem się jak odrzut, powierzchowna odpowiedź, która trzymała mnie na dystans, kilka słów rzuconych tylko po to, by wypełnić pustkę ciszy.
Pamiętam, jak w jednym przypadku przyjaciel zapytał mnie, jak mi idzie. Po kilku minutach szczegółowego opisywania, przez co przechodzę, uśmiechnęła się i odpowiedziała: „To też minie”, po czym odeszła. Płakałam w samochodzie tak mocno, że nie mogłam oddychać, czując, że nikogo to nie obchodzi.
Rozumiem niezręczność nie wiedząc, jak podejść do osoby cierpiącej. Nie wiemy, co powiedzieć, więc przeglądamy nasze mentalne pliki podnoszących na duchu cytatów i wyciągamy ten, który uznamy za najbardziej odpowiedni. Wyrzuć to tam i zobacz, czy działa. Czy dlatego wciąż to robimy? Nie wiemy, co jeszcze zrobić.
A może czujemy, że musimy mieć magiczne słowa, które sprawią, że wszystko będzie dobrze, że będziemy jedyną osobą z doskonałą radą, aby odwrócić tragedię? A może całkowicie unikamy tej osoby, bo boimy się, że jej zły los w jakiś sposób przeniesie się na nas.
„Kiedy ktoś jest głęboko w rozpaczy, nie potrzebuje wesołych cytatów wykrzykiwanych z góry”.
Kiedy ktoś jest głęboko w rozpaczy, nie potrzebuje wesołych cytatów wykrzykiwanych z góry. Być może będą musieli pobyć chwilę sami, aby przetworzyć to, co się stało. Mogą potrzebować pomocy z małymi rzeczami, aby pomóc im wyjść. Mogą potrzebować kogoś, kto zejdzie z nimi do dołu i będzie siedział cicho, podczas gdy opłakują to, co stracili. Może trzeba ich zapytać, czego potrzebują.
Zgadzam się z memami mówiącymi, że powinniśmy być mili dla wszystkich, ponieważ nigdy tak naprawdę nie wiemy, przez co ktoś przechodzi. Kiedy przechodzimy przez trudny czas, dzielenie się tym, jak naprawdę jest źle, może być przerażające, czując, jakbyśmy obciążali ludzi naszymi problemami. Albo wstydzimy się i nie chcemy dolewać oliwy do plotek. Obserwowanie zmagań kogoś, na kim nam zależy, może wydawać się bezradne; boimy się, że powiemy lub zrobimy niewłaściwą rzecz.
Moja droga przyjaciółka straciła syna w wyniku samobójstwa. Nie wiedziałem, co jej powiedzieć; nikt tego nie zrobił. Więc nikt nic nie powiedział. Po latach szczerze o tym rozmawialiśmy. Powiedziała, że śmierć była przerażająca, ale samotność wynikająca z unikania sprawiła, że było jeszcze gorzej. Ludzie przechodzili na drugą stronę ulicy, żeby nie musieć z nią rozmawiać. Nauczyła mnie, że nikt nie ma właściwych słów, gdy dzieją się złe rzeczy, a my nie musimy. Nie chciała ani nie potrzebowała, żeby mówili rzeczy, które miały ją rozweselić lub poprawić sytuację. Chciała tylko, żeby uznali jej stratę i byli przy niej.
Jeśli nie wiesz, co powiedzieć, powiedz to. Bądź szczery. Pochyl się. Ktoś, kogo życie zostało zakłócone przez chorobę, wypadek lub tragedię, już to wszystko słyszał. Pragną rozmowy z przyjacielem, który mówi: „Nie wiem, co powiedzieć. To jest okropne. Jak mogę pomóc?"
„Jeśli nie wiesz, co powiedzieć, powiedz to.
Zabierz im wino lub ulubioną herbatę. Zabierz im lody lub ogromną sałatkę. Weź ich rękę i trzymaj ją, gdy płaczą. Podaj im kij i krzycz razem z nimi, gdy uderzają w różne przedmioty. Tylko nie próbuj naprawiać tego wesołymi słowami. Istnieją inne opcje. Zamiast tego spróbuj powiedzieć to:
- „Nie wiem, co powiedzieć lub zrobić, aby ci pomóc, ale chcę spróbować. Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić?
- „To okropne. Przykro mi, że tak się stało. Jestem tutaj, jeśli chcesz o tym porozmawiać. Obiecuję, że nie dam ci rady. Po prostu słucham.
- „Mogę dziś popilnować twoich dzieci przez kilka godzin i przynieść obiad do domu, ale rozumiem też, jeśli chcesz po prostu ukryć się przed światem i nikogo teraz nie widzieć”.
Czasami bycie człowiekiem jest okropne. Złe rzeczy dzieją się, bo mogą. Będą okresy smutku, bez względu na to, jak pozytywni będziemy się starać. Te pory roku muszą przejść same, a wesołe słowa nie przyspieszą ich, ale szczere mogą sprawić, że będą mniej samotni.
Regina McKay
