Uchwalona w 1972 r. przez SEC zasada 15c3-3 ma na celu ochronę rachunków klientów w firmach maklerskich. Został on przyjęty w odpowiedzi na kryzys papierniczy na Wall Street w 1968 r., który doprowadził do upadku wielu firm i znacznych strat dla ich klientów. Krótko mówiąc, zasada ta określa ilość gotówki i papierów wartościowych, które firmy brokersko-dealerskie muszą segregować na specjalnie chronionych rachunkach w imieniu swoich klientów. Celem jest zapewnienie klientom możliwości wycofania większości swoich udziałów na żądanie, nawet jeśli firma stanie się niewypłacalna.
Kalkulacja
Co najmniej raz w tygodniu firmy brokerskie muszą podliczyć to, co są winni klientom i to, co klienci są im winni, zarówno w gotówce, jak i w papierach wartościowych. Jeżeli kwota należna klientom przekracza kwotę należną od klientów, firma musi zablokować jej część (obliczenie jest podyktowane Zasadą 15c3-3) na „Specjalnym rachunku rezerwowym dla wyłącznej korzyści klientów.” Wyodrębnione w nich środki pieniężne i papiery wartościowe nie mogą być wykorzystywane przez firmę do jakichkolwiek celów, takich jak handel na własny rachunek lub finansowanie swojej działalności. operacje. Kwota na tym koncie może sięgać miliardów dolarów dla jednej firmy.
Kalkulacja zawiera złożone korekty związane z instrumentami pochodnymi i umowami kredytowymi. Istnieją również poziomy ryzyka przypisane do różnych klas aktywów, które również mogą modyfikować obliczenia w skomplikowany sposób. Krytycy zauważają, że w przypadku poważnego załamania kredytowego lub płynności klienci mogą nie być w stanie terminowo wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec firmy brokersko-dealerskiej, jeśli w ogóle. W rezultacie, ich zdaniem, kwoty odkładane na podstawie Reguły 15c3-3 są zdecydowanie za niskie. W odpowiedzi na niepowodzenia Lehman Brothers i MF Global, w które zainwestowano miliardy dolarów w klienta fundusze albo zostały całkowicie utracone, albo odzyskane dopiero po latach zmagań, SEC zaostrzyła to postanowienie reguła.
Sonda Merrill Lynch
SEC bada, czy Bank of America i jego spółka zależna Merrill Lynch zastosowały złożoną strategię obejść Zasadę 15c3-3 i zwiększyć zyski, narażając w ten sposób konta klientów detalicznych na ryzyko. Zarzuca się, że program ten obowiązywał w Merrill Lynch przez co najmniej 3 lata i zakończył się w połowie 2012 r. Bank of America, który przejął Merrill Lynch w 2009 r., wypłacił już ponad 70 miliardów dolarów z tytułu rozliczeń wynikających z kryzysu kredytowego w 2008 r.
Jeden ze schematów zastosowany przez Merrill Lynch został nazwany „konwersją lewarowaną”. W ten sposób zwabiono kilku zamożnych klientów zdeponować dodatkową gotówkę (w niektórych przypadkach sięgającą milionów dolarów) jako zabezpieczenie kredytów o wartości prawie 100-krotnej więcej. Natychmiastowym skutkiem był dramatyczny wzrost zobowiązań klientów wobec Merrill Lynch, równy spadek zobowiązań netto firmy wobec klientów, a tym samym zmniejszenie wielkości konta blokady. Czasami w ramach tego programu uwolniono aż 5 miliardów dolarów z zablokowanego konta, które w innym przypadku byłoby warte nawet 20 miliardów dolarów. Oszczędności w kosztach finansowania (poprzez możliwość wykorzystania tych środków w innym miejscu firmy, a tym samym eliminując potrzebę gromadzenia podobnej sumy za pośrednictwem pożyczek bankowych lub rynków długu publicznego) wyniósł około 20 dolarów milion rocznie.
Ponadto Merrill Lynch wykorzystał schemat konwersji lewarowanej jako narzędzie zarządzania ryzykiem dla swoich biur handlowych. Jeśli jednostka odpowiadająca za handel uzyskała szczególnie dużą pozycję na danym papierze wartościowym, który chciała zabezpieczyć, to tak mógłby przerzucić całość lub większość tych środków na klientów o wysokim majątku netto, korzystając z udzielonych im już pożyczek Zapłata. Nie jest jasne, w jaki sposób klienci ci skorzystali z udziału w konwersjach lewarowanych.
Źródła: „Co jest najważniejszego w regule 15c3-3”, wsj.com, 28 kwietnia 2015 r.; „SEC bada BofA w sprawie taktyki Merrill” Dziennik Wall Street, 29 kwietnia 2015 r.
