Tekst
„(a) Czyn dokonany ze szczególnym zamiarem popełnienia przestępstwa określonego w niniejszym rozdziale, mający wymiar więcej niż zwykły przygotowanie i dbanie o wykonanie swego zadania, nawet jeśli mu się to nie udaje, jest próbą jego popełnienia wykroczenie.
(b) Każda osoba podlegająca przepisom niniejszego rozdziału, która usiłuje popełnić przestępstwo podlegające karze niniejszego rozdziału, zostanie ukarana zgodnie z decyzją sądu wojskowego, chyba że wyraźnie określono inaczej.
(c) Każda osoba podlegająca przepisom niniejszego rozdziału może zostać skazana za usiłowanie popełnienia przestępstwa, chociaż w procesie okaże się, że przestępstwo zostało dopełnione.”
Elementy
(1) że oskarżony dokonał pewnego jawnego czynu;
(2) Czy czyn został popełniony z konkretnym zamiarem popełnienia określonego przestępstwa zgodnie z kodeksem;
(3) Że akt ten był czymś więcej niż tylko przygotowaniem; I.
(4) Że czyn najwyraźniej miał wpływ na popełnienie zamierzonego przestępstwa.
Wyjaśnienie
(1) Ogólnie. Aby stanowić usiłowanie, musi istnieć konkretny zamiar popełnienia przestępstwa, któremu towarzyszy jawne działanie, które bezpośrednio zmierza do osiągnięcia celu niezgodnego z prawem.
(2) Więcej niż przygotowanie. Przygotowanie polega na opracowaniu lub zorganizowaniu środków lub środków niezbędnych do popełnienia przestępstwa. Wymagany jawny czyn wykracza poza etapy przygotowawcze i stanowi bezpośredni krok w stronę popełnienia przestępstwa. Na przykład zakup zapałek z zamiarem spalenia stogu siana nie jest próbą popełnienia przestępstwa podpalenie, ale jest to próba popełnienia podpalenia poprzez przyłożenie płonącej zapałki do stogu siana, nawet jeśli nie ma ognia wyniki. Czyn jawny nie musi być ostatnim aktem niezbędnym do dopełnienia przestępstwa. Na przykład oskarżony może popełnić jawny czyn, a następnie dobrowolnie zdecydować, że nie dopuści się zamierzonego przestępstwa. Niemniej jednak doszłoby do próby, w przypadku połączenia określonego zamiaru popełnienia: przestępstwo, a także popełnienie czynu jawnego, bezpośrednio zmierzającego do jego osiągnięcia, stanowi przestępstwo próba. Niedopełnienie przestępstwa, niezależnie od jego przyczyny, nie stanowi obrony.
(3) Faktyczna niemożliwość. Osoba, która celowo angażuje się w zachowanie, które stanowiłoby przestępstwo, gdyby towarzyszące mu okoliczności były takie, jak sądziła ta osoba, jest winna usiłowania. Na przykład, jeśli A bez uzasadnienia i wymówki, z zamiarem zabicia B, celuje pistoletem w B i ciągnie spustu, A jest winny usiłowania morderstwa, mimo że A, o czym nie wie, broń jest wadliwa i tak nie będzie ogień. Podobnie osoba, która sięga do kieszeni innej osoby z zamiarem kradzieży portfela tej osoby, jest winna próby popełnienia kradzieży, mimo że kieszeń jest pusta.
(4) Dobrowolne porzucenie. Jest to obrona przed usiłowaniem popełnienia przestępstwa, gdy osoba dobrowolnie i całkowicie porzuciła zamierzony cel przestępstwa, wyłącznie na podstawie własnego poczucia, że dana osoba postąpiła źle, przed zakończeniem przestępstwa. Obrona przed dobrowolnym porzuceniem nie jest dopuszczalna, jeżeli porzucenie w całości lub w części wynika z innych przyczyn, np. z obawy, że osoba zostanie wykryta lub obawa, postanowił poczekać na lepszą okazję do osiągnięcia sukcesu, nie był w stanie dokończyć przestępstwa lub napotkał nieprzewidziane trudności lub nieoczekiwane opór. Osoba uprawniona do obrony w przypadku dobrowolnego porzucenia może jednak być winna mniejszego przestępstwa, w tym popełnionego. Na przykład osoba, która dobrowolnie zrezygnowała z próby napadu z bronią w ręku, może mimo wszystko być winna napaści z użyciem niebezpiecznej broni.
(5) Napraszanie się. Namawianie innej osoby do popełnienia przestępstwa nie stanowi usiłowania. Widzieć paragraf 6 dotyczący omówienia artykułu 82, Nagabywanie.
(6) Próby nieobjęte artykułem 80. Choć większość prób powinna być pobierana na podstawie art. 80, poniższe próby są szczegółowo omówione w innym artykule i powinny zostać odpowiednio naliczone:
(a) Artykuł 85 dezercja
(b) Artykuł 94 — bunt lub bunt.
(c) Artykuł 100 – przymus podwładny.
(D) Artykuł 104—pomoc wrogowi.
(mi) Artykuł 106a-szpiegostwo.
(F) Artykuł 128-napaść.
(7) Przepisy prawne. Próba popełnienia zachowania, które naruszałoby zgodny z prawem porządek ogólny lub przepis zgodnie z art Artykuł 92 (Widzieć paragraf 16) należy naliczyć na podstawie art. 80. Nie jest w takich przypadkach konieczne udowadnianie, że oskarżony miał zamiar złamać nakaz lub przepis, lecz należy wykazać, że oskarżony miał zamiar dopuścić się czynu zabronionego.
D. Mniejsze przestępstwa uwzględnione. Jeżeli oskarżony zostaje oskarżony o usiłowanie na podstawie art. 80, a usiłowane przestępstwo zalicza się do przestępstwa o mniejszej wadze, wówczas przestępstwo polegające na usiłowaniu popełnienia mniejszego przestępstwa byłoby zwykle zaliczane do mniejszego przestępstwa objętego zarzutem próba. Na przykład, jeśli oskarżony został oskarżony o usiłowanie kradzieży, przestępstwo usiłowania bezprawne przywłaszczenie stanowiłoby przestępstwo mniejszej wagi, chociaż, podobnie jak usiłowanie kradzieży, stanowiłoby naruszenie artykułu 80.
mi. Maksymalna kara. Każda osoba podlegająca kodeksowi, uznana za winną usiłowania na podstawie art. 80 popełnienia przestępstwa zagrożonego karą kodeksu, podlega tej samej maksymalnej karze dopuszczony do popełnienia usiłowanego przestępstwa, z zastrzeżeniem, że w żadnym przypadku nie zostanie orzeczona kara śmierci ani nie zostaną zastosowane żadne bezwzględnie obowiązujące przepisy dotyczące kary minimalnej stosować; i w żadnym przypadku, z wyjątkiem usiłowania zabójstwa, nie będzie orzeczona kara pozbawienia wolności przekraczająca 20 lat.
Powyższe informacje z Podręcznika Sądu Wojennego, 2002, Rozdział 4, Paragraf 4
