Pisarz gościnny Henry Dahut, Esq., autor książki Marketing umysłu prawnego i założyciel GotTrouble.com, zapewnia wgląd w naukę myślenia jak prawnik.
Ostrożny. Kariera prawnicza może zmienić sposób, w jaki myślisz.
Na pytanie, dlaczego zostałem tzw prawnik, Zwykle mówię, że wydawało mi się to mądrym posunięciem. W przeciwieństwie do niektórych moich kolegów ze szkoły prawniczej, nie miałem złudzeń, że zostanę albo wielkim adwokatem, albo prawnikiem. Chciałem tylko wygodnych dochodów i godnej szacunku pozycji życiowej. Dla mnie prawo było bezpiecznym wyborem kariery, a nie pasją.
Martwiłem się tylko, że jako osoba kreatywna, emocjonalna i posiadająca prawą półkulę mózgową nie będę w stanie myśleć jak prawnik, na przykład logicznie badając sytuację ze wszystkich stron. Wtedy stary i lekko nietrzeźwy prawnik, którego spotkałem w browarze, powiedział mi, że prawdziwym niebezpieczeństwem jest to, że gdy zaczniesz myśleć jak prawnik, trudno będzie myśleć w inny sposób.
Proces ten rozpoczął się pierwszego dnia
Wkrótce przekonałem się, że myślenie jak prawnicy w rzeczywistości oznacza zmianę naszych struktur rozumowania. Na przykład pamięć, choć ważna dla odniesienia sukcesu na studiach prawniczych, pozostawała na drugim miejscu w nauce rozumowania jak prawnik. Profesorowie prawa nie lubili niczego bardziej niż wyeliminowania studentów, którzy potrafili dobrze zapamiętywać, ale nie potrafili samodzielnie przemyśleć problemów.
Myślenie jak prawnik
Myślenie jak prawnik wymaga myślenia w granicach indukcyjnych i dedukcyjnych form rozumowania. Jako studenci prawawkroczyliśmy w świat rygorystycznego dialogu, w którym – zwykle – formułuje się, a następnie opisuje abstrakcje prowadząc do odkrycia ogólnej zasady lub reguły, którą następnie można odróżnić od innej zasady ogólnej reguła. Nauczyliśmy się, jak zawężać i intensyfikować koncentrację. I w duchu Pawłowa byliśmy nagradzani, gdy dobrze wykonaliśmy te zadania, i wyśmiewani, gdy wykonaliśmy je źle. Proces ten nauczył nas myśleć defensywnie: nauczyliśmy się chronić naszych klientów (i siebie) i dlaczego musimy działać powoli, znajdować pułapki, mierzyć i obliczać ryzyko. A przede wszystkim nauczyliśmy się, aby nigdy, przenigdy nie pozwalać opozycji widzieć, jak się pocisz!
Wkrótce odkryliśmy, że jako prawnicy w trakcie szkolenia mamy więcej pracy, niż moglibyśmy realistycznie wykonać – chyba że prawie każdą godzinę na jawie spędzaliśmy na zdobywaniu wiedzy prawniczej. Konkurencyjny charakter procesu uczenia się doprowadził nas do jeszcze większego wysiłku, wzmacniając niektóre poglądy i postrzegania, jednocześnie umniejszając inne – a wszystko to ostatecznie zmieniłoby samą naturę tego, jak jesteśmy myśl. Celem było oczywiście to, abyśmy stali się osobami myślącymi racjonalnie, logicznie, kategorycznie i linearnie – wyszkolonymi w oddzielaniu tego, co rozsądne od tego, co nie jest oraz tego, co jest prawdą od tego, co jest fałszywe.
Nauczywszy się myśleć w nowy sposób, mieliśmy mniejszą tolerancję na dwuznaczność. Tworzyła się nowa struktura mentalna – nowy zestaw soczewek, przez które można patrzeć na strukturę ludzkich spraw. To było wszystko, na co liczyliśmy — milowy krok naprzód; rodzaj intelektualnej transcendencji. Mieliśmy podstawy sądzić, że wkrótce zapłacą nam za myślenie.
Nowa perspektywa świata
Miałem akurat tyle zdolności lewej półkuli, żeby przejść przez szkołę prawniczą i adwokaturę. Niezbędna czysta gimnastyka umysłu jest hołdem dla plastyczności ludzkiego umysłu. Warto jednak zastanowić się zarówno nad tym, co zyskaliśmy w wyniku tego procesu, jak i nad tym, co mogliśmy stracić. Wartości, których nauczyliśmy się na studiach prawniczych, zaczęły przekładać się na nasze życie osobiste. Nieświadomie zaczynamy odnosić się do innych i je obserwować w kontekście naszego nowego sposobu myślenia. Zaczęło koloryzować nasze poglądy, opinie i osądy. W trakcie tego procesu straciliśmy kilku przyjaciół i zdobyliśmy nowych, którzy byli bardziej skłonni widzieć i rozumieć świat tak jak my.
Stary prawnik, którego spotkałem w browarze, miał rację: jeśli nauczyliśmy się myśleć jak prawnicy, staliśmy się mniej zdolni do tego rodzaju rzeczy myślenia emocjonalnego niezbędnego do dokonywania kreatywnych wyborów, zarządzania i inspirowania ludzi oraz szybkiego reagowania zmiana. Na szczęście jednak ucząc się myśleć jak prawnicy, nauczyliśmy się uczyć – staliśmy się autodydaktykami. I choćby z tego powodu było warto zapłacić za wstęp.
Dziś tysiące prawników, którzy chcą odzyskać kontakt ze swoją prawą półkulą, to robią znalezienie nowych karier w wielu różnych zawodach. Włącznie ze mną. Zajmowałem się prawnictwem przez trzynaście lat i zbudowałem małą, odnoszącą sukcesy firmę zajmującą się sporami sądowymi. Dziesięć lat później rzuciłem pracę w zawodzie prawnika i odnalazłem swoje powołanie zawodowe w marketingu i brandingu, co było dla prawnika naprawdę twórczym skokiem.
