Przez lata Formuła 1 kwalifikacje były jednogodzinną sesją, podczas której wszystkie samochody jechały jednocześnie, a najszybszy kierowca zajął pole position, drugi najszybszy zajął drugie miejsce itd. Ale ponieważ był limit okrążeń i opon, najszybsze samochody - jak Michael Schumacher w jego Ferrari - w ogóle nie wyszedłby na tor do ostatnich minut, a potem zajął czołowe miejsca. Nie był to wielki spektakl i wymagał zmiany regulaminu.
Od jednej strzelaniny do drugiej
Na rok 2002 Międzynarodowa Federacja Samochodowa, organ ustalający zasady sportu, uczynił system kwalifikacyjny dwugodzinną strzelaniną na jednym okrążeniu, w której każdy kierowca przejechał samotnie jedno okrążenie z pomiarem czasu. Czas ten został ostatecznie skrócony do jednej godziny, ale nadal nie wzbudzał ekscytacji, z wyjątkiem sytuacji, gdy najsilniejsi kierowcy popełnili błąd i spowodowali pomieszaną siatkę. Potrzebne były dalsze poprawki, ale wkrótce pojawił się nowy pomysł, który zmienił format i dodał pikanterii.
W końcu znaleziono zwycięską formułę
W końcu w 2006 roku Formuła 1 opracowała zarówno najbardziej skomplikowany, jak i najbardziej ekscytujący do tej pory system. Miał tylko jedną wadę, a mianowicie, że pierwsze 10 minut ostatniej sesji spędziłem z samochody nie robił nic poza skręcaniem okrążeń, aby spalić paliwo, zanim w ostatnich minutach rozpoczęły się prawdziwe zawody. Zostało to naprawione w 2008 roku, kiedy ostatnia sesja została zmieniona na 10 minut. Oto jak to działa: O godzinie 2:00 w sobotnie popołudnie zespoły mają godzinną sesję kwalifikacyjną podzieloną na trzy części:
P1: Przez pierwsze 20 minut (Q1) wszystkie samochody razem na torze starają się ustawić jak najszybszy czas. Najwolniejszych siedem samochodów zostaje wyeliminowanych, zdobywając najniższe pozycje w siatce. Kierowcy mogą przejechać tyle okrążeń, ile chcą w tym krótkim czasie.
P2: Od 2:27 do 2:42 15 pozostałych samochodów wykonuje kolejną rundę, ich poprzednie czasy okrążeń zostały anulowane. Najwolniejszych pięć samochodów zostaje wyeliminowanych i zajmuje pozycje od 11 do 15. Pozostali kierowcy awansują do pierwszej dziesiątki rzutów karnych, gdzie rozstrzygane jest pole position.
P3: Od 2:50 do 3:00 10 ostatnich samochodów walczy o pole position lub pierwsze miejsce na starcie i kwalifikuje się nie niżej niż 10. Samochody pokonują wiele okrążeń torów, zazwyczaj pokonując dwa przejazdy w ciągu 10 minut przed rozstrzygnięciem o ostatecznym starcie.
Jeśli samochód zepsuje się i zatrzyma się na torze lub zostanie zepchnięty z powrotem do depot przez sędziów toru lub członków zespołu, ani on, ani jego kierowca nie mogą wezmą dalszy udział w sesji kwalifikacyjnej i wystartują w wyścigu w dowolnym miejscu w kwalifikacjach, chyba że zostaną nałożone kary później.
Dziki i szalony czas
Ten nowy system sprawił, że kwalifikacje do trzech oddzielnych, ekscytujących wydarzeń. Spowodowało to również więcej kontrowersji, ponieważ kierowcy często narzekali, że są blokowani przez innych kierowców, ponieważ czasami cała siatka jest na torze. Stworzyło to więcej widowiska dla widzów, którzy mogli zobaczyć wiele samochodów mijających tory w tym samym czasie czas, ale dawał też cichsze chwile, w których nikogo nie było w ogóle – zwykle na początku z Q2.
AKTUALIZACJA - Kiedy F1 próbował zmienić
F1 próbował wstrząsnąć sezonem 2016, odchodząc od ukochanego formatu pucharowego omówione powyżej i przechodząc na format w stylu eliminacji, w którym co 90 sekund upuszczany jest sterownik na zewnątrz. Były jeszcze trzy sesje, ale czasy uległy zmianie i tylko ośmiu kierowców dotarło do Q3.
To było bardzo niepopularne wśród fanów, kierowcy i zespoły, które domagały się przywrócenia starego formatu. Po dwóch wyścigach w formacie eliminacyjnym został wyrzucony do kosza i powrócił stary system.
