Perspektywa daje wrażenie trójwymiarowości płaskiemu obrazowi, takiemu jak rysunek lub obraz. W sztuce jest to system reprezentowania sposobu, w jaki obiekty wydają się coraz mniejsze i bliższe im dalej od widza.
Perspektywa jest kluczem do prawie każdego rysunku lub szkicu, a także wielu obrazów. Jest to jedna z podstaw, którą musisz zrozumieć, aby tworzyć realistyczne i wiarygodne sceny.
Artyści znani z używania perspektywy to Masaccio, malarz renesansowy, który opracował realistyczny styl, będąc jednym z pierwszych, który zastosował zasady perspektywy; Johannes Vermeer, holenderski artysta, którego starannie oświetlone wnętrza często sprytnie wykorzystują perspektywę; oraz Gustave Caillebotte, którego "Paryska ulica, deszczowy dzień" jest mocnym pokazem dwupunktowej perspektywy.
Kluczowe dania na wynos: perspektywa
• Perspektywa służy do przedstawiania sposobów, w jakie obiekty wydają się mniejsze, gdy przesuwają się na większą odległość. Dodaje głębi i wymiaru płaskim obrazom.
• W sztuce istnieją trzy rodzaje perspektywy: jednopunktowa, dwupunktowa i trzypunktowa.
• Perspektywa matematyczna w sztuce została rozwinięta podczas włoskiego renesansu w XV wieku.
Jak wygląda perspektywa?
Wyobraź sobie jazdę bardzo prostą, otwartą drogą po trawiastej równinie. Droga, ogrodzenia i słupy energetyczne zmniejszają się do jednego punktu daleko przed tobą. To perspektywa jednopunktowa.
Perspektywa jedno- lub jednopunktowa to najprostszy sposób na nadanie obiektom trójwymiarowego wyglądu. Jest często używany do widoków wnętrz lub efektów trompe l'oeil (oszukać oko). Obiekty muszą być umieszczone tak, aby przednie boki były równoległe do płaszczyzny obrazu, a boczne krawędzie cofnęły się w kierunku jednego punktu.
Doskonałym przykładem jest „Adoracja Trzech Króli” Da Vinci. Budynek w tle zwrócony jest w stronę widza, a schody i ściany boczne zmniejszają się, gdy zbliżają się do jednego punktu pośrodku obraz.
Perspektywa liniowa
Kiedy mówimy o rysowaniu perspektywicznym, zwykle mamy na myśli perspektywę liniową. Perspektywa liniowa to geometryczna metoda przedstawiania pozornego zmniejszenia skali wraz ze wzrostem odległości między obiektem a widzem. Każdy zestaw linii poziomych ma swój własny Znikający punkt. Dla uproszczenia artyści zwykle skupiają się na poprawnym renderowaniu jednego, dwóch lub trzech znikających punktów.
Wynalezienie perspektywy linearnej w sztuce przypisuje się generalnie florenckiemu architektowi Brunelleschi. Jego pomysły były nadal rozwijane i wykorzystywane przez artystów renesansowych, zwłaszcza Piero Della Francesca i Andreę Mantegna. Pierwsza książka zawierająca traktat o perspektywie, „O malowaniu” została opublikowana przez Leona Battistę Albertiego w 1436 roku.
Perspektywa jednopunktowa
W perspektywie jednopunktowej linie pionowe biegnące w poprzek pola widzenia pozostają równoległe, ponieważ ich znikające punkty znajdują się na "nieskończoność." Jednak poziome linie, które są prostopadłe do widza, znikają w kierunku pojedynczego punktu w środku obraz.
Jeśli eksperymentujesz z perspektywą, możesz ćwiczyć perspektywę jednopunktową, wykonując następujące czynności:
- Narysuj prostą linię przez środek rysunku. To jest twoja linia horyzontu. Zlokalizuj punkt wzdłuż tej linii — może znajdować się pośrodku, choć nie musi — i zaznacz go. To jest twój znikający punkt.
- Na prawo od znikającego punktu narysuj fasadę prostego budynku.
- Za pomocą linijki narysuj miękką linię od lewego górnego rogu budynku do znikającego punktu. Następnie narysuj kolejną linię od lewego dolnego rogu do znikającego punktu. Linie te pokazują, jak budynek będzie się zmniejszał w miarę oddalania się od widza.
- Zlokalizuj koniec budynku gdzieś wzdłuż linii, które właśnie naszkicowałeś. Zaznacz go, rysując linię równoległą do elewacji budynku. Usuń pozostałe segmenty linii, które łączą się z punktem zbiegu.
- W ten sam sposób dodaj do rysunku inne budynki.
Perspektywa dwupunktowa
W perspektywie dwupunktowej widz jest ustawiony tak, że obiekty na rysunku lub obrazie są oglądane z jednego rogu. W ten sposób powstają dwa zestawy poziomów, które zmniejszają się w kierunku znikających punktów na zewnętrznych krawędziach płaszczyzny obrazu, pozostawiając tylko piony prostopadłe.
Jest to nieco bardziej złożone, ponieważ zarówno przednia, jak i tylna krawędź oraz boczne krawędzie obiektu muszą zmniejszać się w kierunku znikających punktów. Perspektywa dwupunktowa jest często używana podczas rysowania budynków w krajobrazach.
Perspektywa dwupunktowa wykorzystuje tę samą metodę opisaną powyżej. Główna różnica polega na tym, że widz patrzy z jednego rogu, a nie z przodu. Z tego powodu nie można rozpocząć rysowania od elewacji budynku. Musisz najpierw narysować linię tworzącą róg budynku, a następnie użyć jednego z punktów zbiegu, aby ukończyć fasadę.
Perspektywa trzypunktowa
w perspektywa trzypunktowa, widz patrzy w górę lub w dół, tak że pionowe zbiegają się również w znikającym punkcie u góry lub u dołu obrazu. To najbardziej złożona forma perspektywy. W przeciwieństwie do perspektywy jedno- i dwupunktowej, żadna z linii na rysunku nie jest prostopadła do widza. Zamiast tego każdy z nich jest narysowany w kierunku określonego znikającego punktu. Gdybyś rysował budynek z perspektywy trzypunktowej, musiałbyś zacząć od tylko pojedynczy punkt znajdujący się na budynku, a następnie użyj punktów zbiegu, aby zdefiniować każdą stronę Struktura.
