Poniżej znajduje się lista play-offów, które odbyły się w Mistrzowie. Zwycięzca play-offów jest wymieniony jako pierwszy. Każdy gracz w play-off jest śledzony przez jego wyniki; te wyniki są posortowane według dołków od 1979 r., a wcześniej wyniki są podzielone na 18 dołków. (Mistrzowie wymagali 36-dołkowych play-offów w pierwszych dniach, a następnie 18-dołkowych play-offów przed 1976 rokiem. Od tego czasu play-offy Masters były nagłą śmiercią.)
2017
- Sergio Garcii, 3
- Justin Rose, 5
Rose i Garcia dotarli do 72. dołka Mistrzowie 2017 zawiązany. Obydwaj mieli ptaszka putta, obaj nie trafili - najpierw Rose, potem Garcia. Więc skończyli z remisem na 9-mniej niż 279. Odtworzyli 18. i Rose miała kłopoty z koszulki, prosto na drzewa i sosnową słomę. Spróbował low runner pod drzewem magnolii i ledwo przebił piłkę obok Garcii. Kiedy Rose w końcu się wyrwała, Garcia potrzebował tylko dwóch puttów, aby wygrać. Potrzebował tylko jednego, toczącego się w ptaszku.
2013
- Adam Scott, 4-3
- Anioł Cabrera, 4-4
Scott i Cabrera wykonali birdie na 72. dołku turnieju 2013 Mistrzowie do remisu w wieku 9 do 279 lat. I obaj sparowali pierwszy dołek play-off. Na drugim dodatkowym dołku (nr 10 Augusty) oddali świetne strzały z podejścia i obaj trafili świetne putty. Cabrera szedł pierwszy i chybił o cal. Scott następnie wykonał swój birdie putt 12 stóp, aby wygrać.
2012
- Bubba Watson, 4-4
- Louis Oosthuizen, 4-5
Bubba Watson chwycił zieloną kurtkę spektakularnym strzałem klina na drugim dołku playoff, uderzając z lasu ogromną ilością haka na około 15 stóp od kołka. To pomogło Watsonowi zrównać dołek (10.) i wygrał, gdy Oosthuizen bogey.
2009
- Anioł Cabrera, 4-4
- Kenny Perry, 4-5
- Chad Campbell, 5
Kenny Perry mógł wygrać 2009 Mistrzowie w regulaminie, ale bogeyed 71. i 72. dołek, aby wpaść do play-off. Chad Campbell wyszedł na pierwszy dołek, nie trafiając par putta. A potem Angel Cabrera pokonał Perry'ego na drugim dołku playoff (nr 10) z parą do bogey Perry'ego.
2005
- Tygrysi Las, 3
- Chris DiMarco, 4
To The Masters, podczas których doszło do słynnego chip-inu na nr 16 – znacie ten, kiedy Tiger Woods oderwał się od dołka, a nachylenie zabrało piłkę do kubka, gdzie wcześniej zawisła na wardze wpadam. Stało się to w ostatniej rundzie. Woods prowadził przez dwa po tym wrzuceniu, ale zepchnął ostatnie dwa dołki, aby Chris DiMarco zremisował. W play-off Woods wygrał na pierwszym dodatkowym dołku (nr 18) z birdie.
2003
- Mike Weir, 5
- Len Mattiace, 6
Mike Weir miał rundę końcową wolną od bogeya, a następnie skręcił w pierwszym dołku play-off (nr 10) – ale i tak wygrał, gdy Len Mattiace wykonał podwójne bogi. W ten sposób Weir stał się pierwszym leworęcznym golfistą i pierwszym Kanadyjczykiem, który wygrał The Masters.
1990
- Nick Faldo, 4-4
- Raymond Floyd, 4-5
Nick Faldo wygrał The Masters w play-off drugi rok z rzędu. Zwycięstwo Faldo przyszło przez par w drugiej play-off (nr 11), kiedy Raymond Floyd straszydło. W wieku 48 lat Floyd próbował zostać najstarszym zwycięzcą Masters. Ale Faldo wyszedł z czterech strzałów poza prowadzeniem z sześcioma dołkami do rozegrania, aby wymusić playoff.
1989
- Nick Faldo, 5-3
- Scott Hoch, 5-4
Birdie Faldo na drugim dołku playoff (nr 11) na 1989 Mistrzowie przyniósł mu pierwsze z jego trzech zwycięstw w Masters. Scott Hoch powinien był wygrać na pierwszym dodatkowym dołku, ale przegapił krótki (około 2 do 3 stóp) birdie putt.
1987
- Larry Mize, 4-3
- Greg Norman, 4-4
- Seve Ballesteros, 5
Później Seve Ballesteros odpadł na pierwszym dodatkowym dołku, Larry Mize i Greg Norman kontynuował do drugiego dołka (nr 11). I to tam słynna wrzutka Mize dla zwycięstwa stało się. Mize był blisko greenu, ale jego strzał z czterdziestometrowego żetonu przeskoczył przez green i wpadł do dołka dla zwycięskiego birdie.
1982
- Craig Stadler, 4
- Dana Pohla, 5
Craig Stadler wygrał z parą na pierwszym dodatkowym dołku (nr 10). Stadler był tylko w fazie play-off, ponieważ stracił przewagę 6 uderzeń z dziewięcioma dołkami do rozegrania.
1979
- Rozmyty Zoeller, 4-3
- Ed Sneed, 4-4
- Tom Watson, 4-4
Był to pierwszy w historii Masters play-off o nagłej śmierci, który wygrał Fuzzy Zoeller. Wcześniej play-offy były pełne 18 dołków (lub 36 dołków, raz). Ale w 1976 roku The Masters przeszli na format playoffów nagłej śmierci. Ten turniej jest prawdopodobnie bardziej znany ze sposobu, w jaki przegrał Ed Sneed: prowadził przez trzy z trzema dołkami do rozegrania, ale bogiował wszystkie trzy dołki. Zoeller wygrał birdie na drugim dodatkowym dołku, gdy zarówno Sneed, jak i Tom Watson sparowane.
1970
- Billy Kacper, 69
- Generał Littler, 74
To był ostatni 18-dołkowy playoff, zanim The Masters przeszło na format nagłej śmierci. Połączył dwóch przyjaciół na całe życie, którzy dorastali razem w San Diego w Kalifornii. To było Billy Kacperdrugie zwycięstwo w głównych mistrzostwach przez play-off i trzecie z jego trzech głównych; to było Generał Littlerto pierwsza z dwóch przegranych play-offów w głównych.
1966
- Jack Nicklaus, 70
- Tomek Jacobs, 72
- Gej Brewer, 78
Rok po tym, jak Jack Nicklaus uciekł z tytułem, ponownie wygrał, ale tym razem w 3-way playoff. Nicklaus został w ten sposób pierwszym zwycięzcą The Masters z rzędu. Gej Brewer mógł wygrać w regulaminie z parą na 72. dołku, ale bogeyed. Brewer powrócił jednak, by wygrać Masters z 1967 roku.
1962
- Arnold Palmer, 68
- Gary Gracz, 71
- Dow Finsterwald, 77
Arnold Palmer zdobył swój trzeci tytuł Masters w pierwszym 3-osobowym play-off w historii turnieju. To była zemsta Palmera przeciwko… Gary Gracz, który rok wcześniej złapał i wyprzedził Palmera na ostatnim greenie, by uniemożliwić Arniemu zwycięstwo.
1954
- Sam Snead, 70
- Ben Hogan, 71
To było Ben HoganDruga porażka w playoffach Masters, obie straty jednym uderzeniem. I to było Sam Sneadtrzeci tytuł Masters i jego siódme i ostatnie zwycięstwo w głównych mistrzostwach. Hogan pozostaje jedynym golfistą, który dwukrotnie przegrał w play-offach Masters.
1942
- Byron Nelson, 69
- Ben Hogan, 70
W 1927 r. Byrona Nelsona, lat 15, pokonał Hogana, lat 15, o mistrzostwo caddy Glen Garden Country Club w Fort Worth w Teksasie. Piętnaście lat później spotkali się w tej play-off o nieco bardziej prestiżowy tytuł, a Nelson ponownie został zwycięzcą. To była pierwsza z dwóch przegranych play-off Hogana na The Masters. I było to drugie zwycięstwo Nelsona w dużej wygranej przez playoff (w 1939 US Open był jego pierwszym takim zwycięstwem).
1935
- Gene Sarazen, 71-73-144
- Craig Wood, 75-74--149
Pierwsza faza play-off w The Masters była również jedynym 36-dołkowym play-offem. To playoff, z którego wielu fanów może nawet nie wiedzieć, że się wydarzyło – bo to jest turniej, w którym gen Sarazen uderzył jego „Strzał słyszany 'Dookoła świata”. Powszechnym błędem jest przekonanie, że dołek Sarazena na double eagle na 16. dołku wygrał turniej. Tak się nie stało, to po prostu pomogło mu dostać się do playoffów przeciwko Craig Wood. A w play-off Sarazen nigdy nie był naprawdę kwestionowany. Zwycięstwo Sarazena uczyniło go pierwszym golfistą, który ukończył to, co teraz nazywamy wielki szlem kariery (wygrywa we wszystkich czterech kierunkach zawodowych). To była trzecia strata Wooda w dodatkowych dołkach w majorze; w końcu został pierwszym golfistą, który przegrał w play-offach na wszystkich czterech pro majorach (chociaż później wygrał dwa z nich, w tym 1941 Masters).
