Oczywiście, gdy panika ustanie
Błędy są z natury ludzkie, ale uczucia, które mogą się pojawić, sprawiają, że nigdy nie będzie łatwiej doświadczyć. Jest poczucie winy i żal, zakłopotanie i wstyd, obrzydliwa niezręczność. Są błędy, które popełniamy, ponieważ nie znamy się lepiej lub z powodu przeoczenia, z powodu rozproszenia uwagi lub z powodu złego wyboru, do którego jesteśmy w stanie przyznać się tylko z perspektywy czasu. Są te, które tworzymy w naszym życiu osobistym, prywatnie i miejmy nadzieję, że kosztem nikogo. Są też takie, które tworzymy w pracy, na które wpływa nie tylko nasze własne ego.
Zrobiłem to. Zawarłem umowę z klientem, a potem zapomniałem, przez co moja część obietnicy nie została spełniona. Ponad miesiąc później, ku mojemu i ich zaskoczeniu, błąd został odkryty i dopiero po dokładnym prześledzeniu moich e-maili przypomniałem sobie, gdzie popełniłem błąd. Następnie (oczywiście) nastąpiło 15 minut cichej paniki i przemyślanej kontroli obrażeń.
Kiedy popełniamy błędy w dzieciach, mamy trochę swobody. Możemy znaleźć wymówki dla naszej wciąż rozwijającej się koncentracji uwagi. Ale dorosłość rodzi odpowiedzialność. A w miejscach pracy, z szacunku dla członków naszego zespołu, nie możemy w dobrej wierze uciec, zaprzeczać ani kłamać.
Brać odpowiedzialność
Naprawdę nie da się obejść tego pierwszego kroku, ludzie! Według Timothy'ego Wiedmana, obecnie emerytowanego profesora zarządzania i zasobów ludzkich oraz byłego dyrektora generalnego Fortune 1000, “Kiedy się mylisz, weź odpowiedzialność. Natychmiast." Na szczęście to było moje podejście, nawet jeśli było to trudne do wykonania.
Po pewnym czasie personifikacji emoji „yikes” — znasz to: 😬 — wysłałem mojemu szefowi wiadomość na Slacku, przerywaną podziękowaniami: „Przeoczyłam to i nie udało mi się…” oraz „Biorę pełną odpowiedzialność i przepraszam”. Pisanie mojego przyznania się było niewygodne, ale uczciwy. Czułem się też jak pewnego rodzaju zaproszenie, jakbym podszedł do terenu z pokorą, przynajmniej gwarantowałbym w zamian gościnność.
Mimo to, patrząc wstecz, powinienem był używać mniej języka „Wygląda na to…”. Półprawdy mogą powodować opóźnienia w skutecznym poprawianiu, ponieważ dokładniejsze szczegóły nieuchronnie ujawnią się w czasie rzeczywistym, a to może prowadzić do kilku błędnych startów w procesie rozwiązywania problemów. Może również marnować zarówno czas, jak i pieniądze — wartości niezbędne w każdym otoczeniu, ale zwłaszcza w środowisku zawodowym. Im bardziej szczera jest początkowa spowiedź, tym szybciej można wytyczyć drogę do rozwiązania.
Pamiętaj więc, aby poinformować wszystkich poszkodowanych. Miejsca pracy to sieci współzależnych połączeń, więc staraj się nie obalić wieży Jenga. Co ważniejsze, sieci te zbudowane są na zaufaniu i niezawodności. Odmowa lub niemożność wzięcia odpowiedzialności spowoduje jedynie zepsucie reputacji, toksyczne środowisko i/lub skrócenie kadencji.
Cokolwiek robisz, nie próbuj Homer Simpson wyjście z tego. „Nie miej po prostu nadziei, że pomyłka przeszła niezauważona” — mówi Wiedman. „Jeśli zauważysz błąd, możesz się założyć, że inni też to zrobili”.
(Spróbuj) Weź udział w rozwiązaniu
Jeszcze nie wyszliśmy z lasu! Po uznaniu naszej gafy, warto i godne podziwu spróbować wziąć udział w jej naprawie – nie po prostu dlatego, że przywraca porządek, ale dlatego, że w pracy zespołowej charakter może być tak samo ważny jak kompetencja.
Wiedman sugeruje, abyśmy dobrowolnie zrobili wszystko, co konieczne, aby wszystko naprawić. „I szczerze podchodź do swojej oferty” – mówi. „W pewnym momencie większość zaangażowanych stron będzie pamiętać i szanować ten poziom uczciwości”.
Holly Koenig, starszy wiceprezes globalnej firmy zajmującej się zarządzaniem stowarzyszeniami i komunikacją Kellenodzwierciedla to oczekiwanie: „To, co inni, klienci i zespoły zapamiętają, to sposób, w jaki poradziłeś sobie z błędem — zwłaszcza, jeśli poradziłeś sobie z nim źle”.
W moim przypadku bezpośrednio zapytałem mojego przełożonego: „Czy jest jakiś sposób, w jaki możemy to naprawić?”, prosząc o wskazówki, ale równie chętnie udostępniając się do udziału.
Więc jeśli jesteś w stanie to zrobić, wyposaż swoje przyjęcie w gotowe rozwiązanie alternatywne, plan działania wraz z poprawkami potrzebnymi do naprawienia błędu. Jeśli nie jesteś w takiej sytuacji, poświęć swój czas przynajmniej na naprawienie okoliczności.
Zastanów się (ale nie ruminuj)
Gdy mój błąd wyszedł na jaw, spędziłem trochę czasu próbując przypomnieć sobie ten dzień. Zastanawiałam się, jak się czułam emocjonalnie i czy byłam zajęta.
To samorefleksyjny proces, który Ashley Edelstein, LMFT doradza nam angażować się w działania po błędzie. „Błędy często dostarczają interesujących informacji o tym, jak się ogólnie czujesz”, mówi Edelstein. „Usuń wszelkie osądy i zastanów się nad tym, co się stało. Czy popełniłeś błąd, ponieważ jesteś zmęczony, wypalony lub przepracowany? Czy to znak, że musisz zrobić sobie przerwę? Czy przestałeś dbać o swoją pracę? Czy to znak, że być może będziesz musiał ponownie się zaangażować lub zastanowić się, czy ta praca jest dla Ciebie odpowiednia?”
Edelstein sugeruje, abyśmy spróbowali ustalić, co błąd próbuje powiedzieć.
W moim przypadku minęło już zbyt dużo czasu, abym mogła dokładnie zapamiętać. Wszystko, co potwierdziło głębokie zanurzenie w moich e-mailach, to tak, wiele różnych szczegółów omawianych jednocześnie. Świadomy tego jednak, powinienem był zacząć spisywać moje obowiązki, pióro na papierze, zamiast polegać na swojej pamięci. To lekcja, której nauczyliśmy się, bez względu na to, jak banalnie to zabrzmi – chociaż Koenig w pełni to akceptuje. „Błędy są dobre, ponieważ dadzą ci trudną lekcję” – mówi. „Nie bicz się. Wszyscy popełniamy błędy — wszyscy! — i w ten sposób uczymy się nie popełniać tych samych”.
Jednak nie tylko biernie przyjmujemy nasze błędy, Weidman uważa, że powinniśmy aktywnie im przeciwdziałać. Zamiast dąsać się po nieszczęściu, sugeruje, abyśmy promowali entuzjastyczną postawę. „Entuzjazm może być zaraźliwy, a tym samym poprawiać ogólną atmosferę w każdej organizacji” – mówi. „Chociaż nie możesz cofnąć przeszłości, pracujesz nad stworzeniem przyjemniejszego i produktywniejszego środowiska pracy”.
Naturalnie też to zrobiłem. W kolejnych interakcjach z klientem byłem przyjazny i responsywny. I zamiast się ukrywać, chciałem pozostać ich punktem kontaktowym, aby kurs był prawidłowy.
Bądź dla siebie dobry
Chociaż może przyjść nam naturalnie chcieć tarzać się w użalaniu się nad sobą lub karze, to nie prędzej wprawia nas to w łaski — w pracy lub z samym sobą. Według Edelsteina skupianie się na gniewie lub zakłopotaniu z powodu popełnienia błędu często blokuje nas w nauce.
Aby zamiast tego zacząć leczyć, sugeruje, abyśmy spojrzeli na nasz błąd tak, jakby został popełniony przez ukochaną osobę pierwszy – „Często jesteśmy dla siebie znacznie bardziej surowi niż inni” – a następnie napisz sobie notatkę ze współczuciem lub e-mail. Po zakończeniu przeczytaj go na głos.
„Zauważ, jeśli się bijesz, i spróbuj powiedzieć dokładnie to, co powiedziałbyś przyjacielowi, gdyby popełnił ten sam błąd”, mówi Edelstein. „Ta praktyka pozwala wziąć odpowiedzialność za zepsucie bez wpadania w cykl wstydu”.
Mój powrót do zdrowia wyglądał jak zobowiązanie się do większej ostrożności i cofnięcia się i przejrzenia wszystkich nadchodzących pozycji dokładniejszym okiem. Przysiągłem sobie, że będę nadal budować relacje i reputację z innymi, które uznają wszelkie inne błędy jako wyjątek od reguły.
Bez względu na to, jak wiele problemów i samokształcenia zdecydujemy się zrobić, pewne deklarowanie, że nigdy więcej nie popełnimy kolejnego błędu, jest niebezpiecznym, domniemanym terytorium. W końcu jesteśmy prawdziwi, nie roboty. Bardziej prawdopodobne, a nawet honorowe, jest zobowiązanie do uczenia się na własnych błędach, a następnie celowe unikanie tych, które już przeszliśmy.
