Jane of All Trades, Master of None
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik in veel dingen goed was en in weinig uitblonk. Maar toen ik als groepsleider op de middelbare school schouderophalend tegen mijn leidinggevende zei dat ik me zo voelde, zij eigenlijk. Voor haar weerspiegelde mijn beoordeling misschien slecht gevoel van eigenwaarde, een onvermogen om hoger van mezelf te denken. Voor haar was ik ergens uitstekend in; waarom kon ik het ook niet zien?
Maar was het nodig dat ik dat deed? Want hoewel ik nergens goed in ben, ben ik wel goed in veel.
Ik kan een beetje de ukelele spelen, wat betekent dat ik dat helemaal niet kan als de akkoorden van het nummer een verwarde vingerpositie vereisen. Ik kan ook een beetje tekenen; de onderwerpen zijn niet levensecht, maar mijn Pictionary-tegenstanders zijn meestal boos dat ik mijn vaardigheid heb onderschat. En ik kan ook redelijk goed foto's maken, maar ik vertrouw veel op de natuurlijk vleiende kracht van de zon en ben over het algemeen verloren als ik wordt geconfronteerd met de saaiheid van het binnen.
Als het gaat om onze individuele vaardigheden en talenten, wordt veel nadruk gelegd op meesterschap en uitmuntendheid. Van jongs af aan wordt ons gevraagd wat we willen doen en worden als we groot zijn; de implicatie is dat we iets, iets moeten selecteren. Die theorie wordt zelfs versterkt in het hoger onderwijs wanneer studenten worden aangemoedigd om een enkele major te kiezen en "dubbel" gaan wordt begroet met grote ogen van ongeloof of afkeuring. (Vandaar de dramatische reactie van mijn collega-leider.)
Als volwassene is het weliswaar moeilijker geworden om diezelfde onschuldige onverschilligheid in stand te houden. Het voelt nu alsof vaardigheden worden geadverteerd op sociale media; ze zijn ook vaak gecommodificeerd - hun meesterschap is geld waard. Maar hoe zit het met degenen onder ons die het gevoel hebben dat we enthousiastelingen zijn in plaats van liefhebbers? Zijn onze belangen het waard om gekoesterd te worden, zelfs als we geen experts willen worden?
Volgens gecertificeerde persoonlijke ontwikkelingscoach en therapeut Ellen Tang, het antwoord is. Het hebben en nastreven van inclusieve curiosa kan interne voordelen hebben in plaats van die doordrenkt zijn van optica.
"Dingen die onze interesse wekken, groot of klein, zijn allemaal speciaal omdat ze iets over onszelf onthullen", zegt ze. "Ze helpen je een dieper gevoel te krijgen van wie je bent." Bijvoorbeeld creatieve activiteiten zoals schilderen of acteren kan ons manieren bieden om contact te maken met onze intuïtie, een vermogen waarvan Tang vindt dat er lang niet genoeg op wordt vertrouwd.
Eenvoudiger gezegd, het koesteren van deze interesses kan een bron van rust en plezier zijn. “Iets doen wat je leuk vindt, kan een goede uitlaatklep zijn om stress te verlichten en zelfzorg oefenen”, zegt gediplomeerde professionele adviseur Amanda Levison. "Het is prima om nieuwe dingen te leren en in je eigen tempo te leren als je iets gewoon voor de lol doet." (Weet je nog dat het leuk was?) Uiteindelijk hoeven we geen professionals te worden om deze voordelen te voelen.
Dit is wat ik mijn ukelele-leraar wilde vertellen, die niet alleen mij op Billy Joel's complexe "It's Still Rock and Roll To Me", maar weigerde me ermee verder te laten gaan totdat het onder de knie was. Die stijl van lesgeven belemmerde het plezier; het zorgde voor plezier op de onvoorziene top van een heuvel die me maanden zou kosten om te beklimmen. Zegen de intenties van de instructeur om van mij een virtuoos te maken, maar ik wilde meer onmiddellijk vreugde. Ik wilde eenvoudiger deuntjes spelen (in genres waar ik echt van hield) voor niemand anders dan mezelf. Gelukkig vond ik Bob Marley's "Three Little Birds" en andere beginnersvriendelijke deuntjes en tutorials op YouTube. (En ik heb ervoor gekozen om niet nog een partij begeleide lessen te kopen.)
Omdat we competent zijn op verschillende gebieden, zijn we flexibel, zelfverzekerd, uitstekend geschikt voor leiderschapsrollen en waarschijnlijk niet verveeld raken of vast komen te zitten in een sleur. Levison voegt eraan toe dat het ons goed afgerond maakt als we met andere mensen praten of raakvlakken vinden. En Tang zegt dat, belangrijker nog, het ons individu aanmoedigt essentiële principes: "De intrinsieke waarden - onze emotionele, intellectuele en ontwikkelingswaarden - van continu leren en het doen van een breed scala aan activiteiten kunnen nooit worden overschat."
Maar als we ons ooit aan een enkele nieuwsgierigheid willen binden, maar moeite hebben om te beslissen welke, worden we aangemoedigd om in dat plezier te leunen. Het letterlijke, onvervalste plezier. In de woorden van Tang:. Het kan even duren om te bepalen welke interesse ons het meest aanspreekt, dus we worden aangemoedigd om ons gretig onder te dompelen in alles wat onze aandacht trekt en vasthoudt - totdat het niet meer zo is.
"We weten niet hoe diep onze interesse in iets is, tenzij we onszelf hebben toegestaan om het enthousiast na te streven", zegt Tang. “Dus blijf plezier maken waar je interesses je ook leiden totdat ze dat niet meer doen. Maar zolang je interesse er nog is, blijf het volgen. Negeer nooit de drang in je. Verwen het.”
Voor mij duwt dat interne duwtje in de richting van fotografie. Ik weet dit omdat ik kleurrijke lensfilters voor mijn camera, klemlichten, papieren achtergronden, verschillende instructieboeken en te veel SD-kaarten heb gekocht om te tellen. Toch ben ik voorzichtig. Een deel van mij wil niet naar precisie streven uit angst dat het streven het plezier zal gaan overschaduwen. Een deel van mij wil er niet in veranderen.
Als middelbare scholier bracht mijn schouderophalen waarschijnlijk een ongemak over met mijn gebrek aan richting. Maar nu weet ik dat we onze neigingen om geen andere reden kunnen koesteren dan dat ze ons vreugde schenken. We kunnen ze zorgvuldig beschermen tegen de druk die gepaard gaat met prijzen en onderscheidingen.
Voor ons Jacks- en Janes-of-all-trades maken deze enthousiasme ons nieuwsgierig, vrolijk en benaderbaar. De voordelen liggen zo vaak in perfectie.
