Zodra de paniek verdwijnt, natuurlijk
Hoe inherent menselijk fouten ook zijn, de gevoelens die ermee gepaard kunnen gaan, worden nooit gemakkelijker te ervaren. Er is schuld en spijt, schaamte en schaamte, icky onhandigheid. Er zijn de fouten die we maken omdat we niet beter weten of door een vergissing, door een afleiding of door een slechte keuze die we pas achteraf kunnen toegeven. Er zijn de die we in ons persoonlijke leven maken, privé, en hopelijk ten koste van niemand. En dan zijn er degenen die we op het werk maken waar meer dan alleen onze eigen ego's worden beïnvloed.
Ik heb het gedaan. Ik maakte een afspraak met een klant en vergat het vervolgens, waardoor mijn deel van de belofte niet werd nagekomen. Meer dan een maand later, tot mijn verbazing en die van hen, werd de fout ontdekt en pas na een grondige backtracking door mijn e-mails, herinnerde ik me waar ik de fout in was gegaan. Dit werd (uiteraard) gevolgd door 15 minuten stille paniek en overwonnen schadebeperking.
Als we fouten makende kinderen, krijgen we wat speelruimte. We kunnen excuses maken voor onze zich nog steeds ontwikkelende aandachtsspanne. Maar volwassenheid kweekt verantwoordelijkheid. En op werkplekken kunnen we, uit respect voor onze teamleden, niet te goeder trouw ontsnappen, ontkennen of liegen.
Verantwoordelijkheid nemen
Er is echt geen manier om deze eerste stap te omzeilen, mensen! Volgens Timothy Wiedman, een nu gepensioneerde professor in management en human resources, en voormalig algemeen directeur van Fortune 1000, “Als je fout zit, neem dan je verantwoordelijkheid. Direct." Gelukkig was dit mijn aanpak, ook al was het moeilijk om uit te voeren.
Na een tijdje de "yikes" -emoji te hebben gepersonifieerd - je kent die wel: 😬 - stuurde ik mijn baas een Slack-bericht doorspekt met dankbetuigingen: "Ik heb dat over het hoofd gezien en heb gefaald ..." en "Ik neem de volledige verantwoordelijkheid en het spijt me zo." Het schrijven van mijn bekentenis voelde ongemakkelijk, maar eerlijk. Het voelde ook als een soort uitnodiging, alsof als ik het terrein met nederigheid naderde, ik in ruil daarvoor op zijn minst gastvrijheid zou garanderen.
Toch had ik, als ik terugkijk, minder "Het lijkt erop..."-taal moeten gebruiken. Halve waarheden kunnen vertragingen veroorzaken bij efficiënte aanpassingen, omdat de meer nauwkeurige details zich onvermijdelijk in realtime zullen openbaren en dit kan leiden tot verschillende valse starts in het oplossingsproces. Het kan ook zowel tijd als geld verspillen - noodzakelijke waarden in elke omgeving, maar vooral in professionele. Hoe openhartiger de eerste bekentenis, hoe sneller een weg naar een oplossing kan worden uitgestippeld.
Breng dus zeker alle betrokkenen op de hoogte. Werkplekken zijn netwerken van onderling afhankelijke verbindingen, dus probeer de Jenga-toren niet omver te werpen. Wat nog belangrijker is, deze netwerken zijn gebouwd op vertrouwen en betrouwbaarheid. Een weigering of onvermogen om verantwoordelijkheid te nemen zal alleen maar leiden tot een bezoedelde reputatie, een giftige omgeving en/of een verkorte ambtstermijn.
Wat je ook doet, probeer het niet Homer Simpson je weg eruit. "Hoop niet alleen dat een blunder onopgemerkt is gebleven", zegt Wiedman. "Als u de fout hebt opgemerkt, kunt u er zeker van zijn dat anderen dat ook hebben gedaan."
(Probeer) Deel te nemen aan de oplossing
We zijn nog lang niet uit het bos! Nadat we onze blunder hebben erkend, is het zowel aanbevolen als bewonderenswaardig om te proberen deel te nemen aan de reparatie ervan - niet simpelweg omdat het de orde herstelt, maar omdat karakter bij het werken in een team net zo belangrijk kan zijn als bevoegdheid.
Wiedman stelt voor dat we vrijwillig alles doen wat nodig is om de zaken goed te maken. 'En wees oprecht over je aanbod', zegt hij. "Op een bepaald moment zullen de meeste betrokken partijen dat niveau van integriteit onthouden en respecteren."
Holly Koenig, Senior Vice President van Global Association Management & Communications Company Kellen, weerspiegelt die verwachting: "Wat anderen, klanten en teams zullen onthouden, is hoe je de fout hebt aangepakt, vooral als je er slecht mee bent omgegaan."
In mijn geval vroeg ik rechtstreeks aan mijn supervisor: "Is er een manier waarop we dit kunnen corrigeren?", om advies te vragen, maar mezelf net zo gemakkelijk beschikbaar te stellen om deel te nemen.
Dus als u in de positie bent om dit te doen, voorzie uw opname dan van een kant-en-klare alternatieve oplossing, een actieplan compleet met de nodige wijzigingen om de fout te corrigeren. Als u zich niet in een dergelijke positie bevindt, bied dan uw tijd aan om in ieder geval de omstandigheid te verhelpen.
Reflecteer (maar pieker niet)
Nadat mijn fout aan het licht kwam, heb ik een tijdje geprobeerd me de dag in kwestie te herinneren. Ik vroeg me af hoe ik me emotioneel voelde en of ik gepreoccupeerd was.
Het is een zelfreflecterend proces dat Ashley Edelstein, LMFT adviseert dat we ons bezighouden met post-error. "Fouten leveren vaak interessante informatie op over hoe je je in het algemeen voelt", zegt Edelstein. “Verwijder alle zelfoordelen en denk na over wat er is gebeurd. Heb je een fout gemaakt omdat je moe, opgebrand of overwerkt bent? Is het een teken dat je even moet pauzeren? Ben je gestopt met je zorgen te maken over je baan? Is het een teken dat je misschien opnieuw moet gaan werken of moet je overwegen of de baan bij je past?”
Edelstein stelt voor dat we proberen vast te stellen wat de fout probeert te vertellen.
In mijn geval was er al te veel tijd verstreken om het me nauwkeurig te herinneren. Het enige dat een diepe duik in mijn e-mails bevestigde, was, ja, een aantal verschillende details die allemaal tegelijk werden besproken. Maar omdat ik me daarvan bewust was, had ik toen moeten beginnen met het opschrijven van mijn verantwoordelijkheden, pen op papier, in plaats van op mijn geheugen te vertrouwen. Het is een les die is geleerd, hoe afgezaagd dat ook mag klinken, hoewel Koenig het volledig omarmt. "Fouten zijn goed omdat ze je een harde les zullen leren", zegt ze. “Versla jezelf niet. We maken allemaal fouten - iedereen! - en zo leren we om niet dezelfde fouten te maken."
Weidman is echter van mening dat we niet alleen passief onze fouten moeten omarmen, maar dat we ze ook actief moeten tegengaan. In plaats van te mokken na een ongeluk, stelt hij voor dat we een enthousiaste houding bevorderen. "Enthousiasme kan aanstekelijk zijn en zo de algehele sfeer in elke organisatie verbeteren", zegt hij. "Hoewel je het verleden niet ongedaan kunt maken, werk je aan het creëren van een aangenamere en productievere werkomgeving."
Dit deed ik natuurlijk ook. In de daaropvolgende interacties met de klant was ik vriendelijk en responsief. En in plaats van me te verstoppen, wilde ik graag hun aanspreekpunt blijven voor de cursus correct.
Wees lief voor jezelf
Hoewel het voor ons vanzelfsprekend kan zijn om te willen wentelen in zelfmedelijden of straf, brengt het ons niet eerder in goede genaden - op het werk of met onszelf. Volgens Edelstein blokkeert het focussen op de woede of schaamte om een fout te maken ons vaak om te leren.
Om in plaats daarvan aan de slag te gaan met genezing, stelt ze voor dat we naar onze fout kijken alsof deze is begaan door een geliefde één - "We zijn vaak veel strenger voor onszelf dan anderen" - en schrijf dan een zelfcompassienotitie voor onszelf of email. Als je klaar bent, lees je het hardop voor.
"Let op als je jezelf in elkaar slaat en probeer precies te zeggen wat je tegen een vriend zou zeggen als hij dezelfde fout zou maken", zegt Edelstein. "Deze praktijk stelt je in staat om verantwoordelijkheid te nemen voor het verknoeien zonder verstrikt te raken in een schaamtecyclus."
Mijn herstel leek op een belofte om voorzichtiger te zijn en terug te keren en alle komende items met een nauwkeuriger oog te bekijken. Ik heb mezelf gezworen om door te gaan met het opbouwen van een verstandhouding en reputatie met anderen, waardoor andere fouten een uitzondering op de regel zouden zijn.
Het maakt niet uit hoeveel probleemoplossing en zelfstudie we kiezen, vol vertrouwen verklaren dat we nooit meer een fout zullen maken, is gevaarlijk, vermoedelijk terrein. We zijn toch echt, geen robots. Wat in plaats daarvan waarschijnlijker en zelfs eervoler is, is een toewijding om te leren van onze misstappen en dan opzettelijk de fouten te vermijden die we al hebben begaan.
