Perioden zien er niet allemaal hetzelfde uit.
Er is een verhaal dat zegt dat een menstruerend persoon een regelmatige menstruatie moet hebben. Toch schat de Academy of American Family Physicians dat: tot 14 procent van de mensen met menstruatie ervaart onregelmatige bloedingen. Ik ben een van die mensen.
Ik was een laatbloeier, en ook een onregelmatige. Toen ik op 14-jarige leeftijd lid werd van de menstruatie, had ik het gevoel dat ik op spectaculaire wijze volwassen was geworden. Ik zette een dapper gezicht op en wachtte reikhalzend op mijn volgende menstruatie, maar die kwam niet.
Ik heb meer dan zes maanden gewacht voordat ik weer ongesteld werd. Terwijl mijn vrienden klaagden over hun maandelijkse krampen, bleef ik in de war en slecht voorbereid op het volgende verrassingsbezoek. (Heb ik ook af en toe geklaagd over nepkrampen, zodat mensen niet zouden denken dat ik abnormaal was? Ja, ja dat deed ik.)
Deze onregelmatigheid bleef mijn hele adolescentie bestaan. Mijn trui werd een aanhangsel, zelfs in mijn thuisstaat Indiana's zinderende hitte. Ik wist nooit wanneer ik het de volgende keer nodig zou hebben, om mijn middel vast te binden en de vlekken op mijn broek te verbergen.
De 'lichaamsboeken' die ik in de adolescentie las, noemden dit zelfs nooit als een mogelijkheid. Ik voelde me een vergeten uitbijter omdat mijn lichaam niet werkte zoals het moest. Ik bloedde niet volgens een schema, dus ik noemde mezelf 'kapot' of 'niet normaal'. Het was taal gedrenkt in schaamte, maar ik gaf mezelf de schuld - ik dacht dat het mijn schuld was dat mijn lichaam niet functioneerde zoals schoolboeken het zeiden zou moeten.
Omgekeerd, toen ik mijn menstruatie kreeg, schaamde ik me daar ook voor. Vies zelfs. Ik vroeg met gedempte stem om maandverband en tampons, waarbij ik mezelf vaak door slipjes en broeken liet bloeden in plaats van een simpel (maar angstaanjagend) verzoek te doen. Laat me niet eens beginnen over het moeten kopen van tampons in
Ik was omringd, zoals velen van ons, met berichten dat menstruatie me onrein maakte. Toch kreeg ik ook te horen dat ik "abnormaal" was omdat ik geen cyclus van 28 dagen had, en dat het iets was dat "opgelost" moest worden.
Ik begon deze beide berichten te internaliseren, in de overtuiging dat ik gewoon de stress van dit alles voelde in mijn lichaam - de druk om mezelf te herstellen, het vernederende geluid van een tamponomhulsel dat ritselt in mijn... mouw. De enige cyclus die voor mij regelmatig was, was er een van schaamte.
Pas toen ik eind twintig was, vroeg een therapeut zich af hoe ik over mijn lichaam sprak. "Wat als je gewoon naar de feiten kijkt, zonder oordeel?" Deze bliksemschicht van objectiviteit schokte me. Zou ik dat kunnen? Ik realiseerde me toen dat ik het idee moest loslaten van hoe mijn lichaam "zou moeten" functioneren, zodat ik me eindelijk kon concentreren op hoe het functioneert. Door deze verschuiving in denken kon ik mezelf losmaken van al die zelfkritiek en uiteindelijk uitgroeien tot de vrouw die ik wilde zijn - op mijn eigen voorwaarden.
Ik kijk met zoveel tederheid terug op die tiener, het jonge meisje dat probeerde haar bestaan te redeneren tegen wat 'normaal' was. nutsvoorzieningen dat ik al meer dan de helft van mijn leven een onregelmatige menstruatie heb, ik vraag me af waarom - menstrueert of niet - we de hele tijd in deze schaamte moeten leven tijd.
Is een onregelmatige menstruatie iets om je zorgen over te maken? Kan zijn. Praat erover met uw arts. Ik moedig je aan om al je wegen te verkennen - en onthoud dat jij je beste pleitbezorger bent. Maar voor nu,
Het punt is dat je waarde niet wordt gemeten in menstruatiecups. Je waarde is inherent, of je nu nooit bloedt, of je bloedt veel, of je bloedt maar af en toe en maakt een puinhoop (zoals ik!).
Tegenwoordig ben ik veel meer uitgerust met de ervaring en woordenschat die ik kan gebruiken om de zorg te krijgen die ik nodig heb. Dus in plaats van angstig te negeren wat mij werd verteld dat het een "gebrek" in mijn lichaamsfuncties is, zoek ik proactief naar antwoorden.
Ik ben nu de beste verdediger van mijn lichaam. Ik heb nee - en ja - gezegd tegen tests en medicijnen waar ik me op dit moment prettig bij voelde. Toch heeft niets het mysterie opgelost: echografie, schildklierbehandeling, hormonale anticonceptie. Ik heb jarenlang in de stilte van onbeantwoorde vragen geleefd, vooral over vruchtbaarheid, en raakte met het verstrijken van de tijd meer gewend aan onzekerheid.
Maar het mooiste van alles is dat ik meer voel met wat normaal is voor mijn lichaam en wat niet. En dat is de sleutel—
Mens zijn is rommelig, het hebben van een lichaam kan eenzaam zijn, en het navigeren door het vrouwzijn is niet zo gracieus als het wordt voorgesteld. Lichamen fluctueren, groeien en veranderen voortdurend - de enige manier waarop we door deze veranderingen heen kunnen komen, is als we empathie en acceptatie bieden voor alle lichamen om ons heen. (Als ik me bijzonder vies voel, herinner ik mezelf er aan het eind van de dag graag aan...)
Ik baseer mezelf op dit feit: ik ben meer dan dit lichaam. Mijn lichaam kan en kan me niet slecht maken. En ik ben niet het lichaam dat ik heb; mijn lichaam is het vat dat draagt wie ik ben in deze wereld.
En die waarheid zal me vooruit helpen - op mijn eigen (onregelmatige) tijdlijn.
