Omgaan met gezondheidsangst
Het was eind juli toen ik een knobbel in mijn rechterborst opmerkte. De ontdekking stuurde schokgolven door mijn hele lichaam en veroorzaakte een meer dan milde paniek. Ik had eerder een hele reeks goedaardige borstproblemen gehad en mijn tante had de afgelopen jaren ook tegen borstkanker gevochten.
Mijn hersenen renden naar de slechtst mogelijke conclusie: het moet een tumor zijn. Toen begon de psychosomatische pijn, veroorzaakt door angst, die mijn angsten nog versterkte.
Ik maakte me wekenlang zorgen tot de afspraak van mijn geplande arts. Ik piekerde over wat de diagnose zou kunnen zijn, niet in staat om me op het werk te concentreren of zelfs maar goed te slapen. Ik belde vrienden snikkend dat het bezoek mijn grootste angst zou kunnen onthullen. Tijdens mijn verjaardagsdiner met mijn beste vriendin vroeg ik haar zelfs schaapachtig om te controleren of ze de knobbel ook kon voelen. (Ze kon niet.) Het was allesverslindend.
Bij mijn afspraak vertelde mijn arts me liefdevol dat ze niets bijzonders had opgemerkt, maar voor de zekerheid konden we een echo inplannen. En ze vonden... niets. Volledig gezond weefsel. De pijn ging toen van de ene op de andere dag weg en kort daarna was er geen harde massa meer te vinden.
Ik ben blij dat ik de moed heb verzameld om naar mijn arts te gaan; het was het juiste om te doen. (En voor de goede orde, het was hoogstwaarschijnlijk een cyste die vanzelf oploste.) Maar deze slingerbeweging tussen gezond en ongezond was geen ongewone ervaring voor mij, dankzij mijn angst.
In de jaren daarna heb ik soortgelijke episodes gehad, zij het niet zo ernstig. Die subtiele pijn bij mijn buik? Het moet een eierstoktumor zijn. Die lichte hoofdpijn die ik een dag of twee had? Het is toch zeker COVID, ondanks dat het volledig is gevaccineerd en negatief is getest.
Hoewel ik dankbaar ben voor het verhoogde gevoel dat ik heb voor mijn lichaam - en ook voor de ziektekostenverzekering - kan deze extreme vorm van gezondheidsangst moeilijk te beheersen zijn. Voorheen hypochondrie genoemd en nu omgedoopt tot ziekte-angststoornis, neemt deze aandoening soms mijn hersenen over. Het zegt me dat ik een serieus probleem heb, terwijl dat er niet is. Maar ik leer er langzaam mee om te gaan.
De oorsprong van mijn angst
Voor veel mensen met een chronische ziekte kan het moeilijk zijn om precies te bepalen wanneer de symptomen zijn begonnen. Ik echter niet; Ik heb levendige herinneringen aan het moment waarop ik overging op 'zorgen' als mijn standaardreactie.
Toen ik in mijn vroege tienerjaren was, zag mijn moeder een bult op mijn linker middelvinger en ze smeekte me om naar de dokter te gaan. Blijkt dat het een eelt was van hoe ik schrijf. Een jaar of twee later had ik een donkere huid op mijn pols, wat zorgwekkend was. (Het was nog een andere eelt van hoe ik mijn arm op het bureau legde tijdens het typen.) En toen had ik een bult in mijn onderarm waarvan mijn moeder besloot dat dit een teken was van een lymfeklierinfectie, toch? Nee, gewoon een overgroeid haar dat kookt.
Hoezeer ik de bezorgdheid van mijn moeder ook begreep - zoals elke ouder zou kunnen hebben met hun kind - ontgrendelden de terugkerende angsten de diepste angsten van mijn brein. Ik had al last van een gegeneraliseerde angststoornis en deze extra zorg over mijn gezondheid werd een deel van mijn dagelijkse leven.
Het hielp niet dat ik al met chronische problemen te maken had, zoals zure oprispingen, slopende hoofdpijn en hormonale PMDD. Weten welke symptomen in feite ernstig waren en welke niet, was bijna onmogelijk. Het was alsof je een angstaanjagende versie speelde van Zou je liever: zou je liever geloven dat je misselijkheid PMDD is, dat het colitis ulcerosa is en onmiddellijk naar de gastro-enteroloog gaan? Wil je het liever niet serieus nemen en er dan spijt van krijgen, je de hele dag onophoudelijk zorgen maken?
De stress nam in alle opzichten af, en ik was weliswaar geen erg leuke vriend of partner. (Shout out naar mijn naaste relaties die me op die enge momenten geaard hielden - een leuke opmerking is dat mijn beste vriend me zelfs een geschenk heeft gegeven dit boek op een gegeven moment, ha.) Maar uiteindelijk besloot ik dat ik zo niet kon leven, met de constante overtuiging dat ik een stap verwijderd moest zijn van de doodsdeur toen ik eigenlijk relatief gezond was. De tijd was gekomen om langdurige verlichting te vinden, emotioneel, fysiek en mentaal.
Omgaan met gezondheidsangst
Iemand vroeg me voor de grap een keer of ik ooit heb overwogen "gewoon niet angstig te zijn". En natuurlijk, als het leven zo gemakkelijk was, zou ik genezen zijn. Maar allerlei soorten angst - vooral gezondheidsangst - kunnen niet noodzakelijkerwijs worden 'gefixeerd' zonder dat er structuren, ondersteunende systemen en coping-mechanismen aanwezig zijn.
De eerste stap die ik nam was medicatie nemen. Dit verminderde niet alleen mijn algemene angst, maar het hielp me ook om mijn angsten over mijn gezondheid te rationaliseren. In gevallen waarin ik symptomen van mijn angstige geest manifesteerde, was ik in staat om die symptomen te zien voor wat ze waren, niet als onderdeel van een ernstige ziekte. Ik zal voor altijd dankbaar zijn voor die kleine Fluoxetine-pillen, gevuld met serotonineregulatoren.
Ik zette het werk voort door de therapie opnieuw te starten. In tegenstelling tot eerder, waar ik therapie zocht voor een familieprobleem, gaf ik deze keer prioriteit aan het vinden van een therapeut die uitgebreide ervaring had met angstige gedachten. Ik leerde over de verschillende factoren die mijn gezondheidsangst aanwakkerden. Ik onderzocht mijn zoektocht naar geruststelling, verkeerde interpretaties van reguliere lichamelijke symptomen als een bedreiging en voortdurende catastroferen (verrassing, verrassing).
Toen wendden we ons tot methoden van cognitieve gedragstherapie (CGT), zoals vragen welk bewijs ik had dat ik echt ziek was. Ja, ik heb misschien een paar dagen bekkenpijn, maar als de krampen vanzelf zouden verdwijnen en weken achtereen niet terugkwamen, ga ik zeggen dat het waarschijnlijk ernstig is? Ik paste in wezen hetzelfde denkproces toe op elk symptoom en mogelijk gerelateerde aandoeningen, en merkte langzaam op dat ik niet alle vakjes aanvinkte voor een ernstige ziekte.
Maar het belangrijkste was dat ik begon aan mijn dokters proactief over mijn gezondheidsangst.
In de afgelopen jaren had ik medische afspraken zoveel mogelijk vermeden. Ik was bang voor een diagnose of, omgekeerd, voor hoe ze me zouden ontslaan. Maar na nog een recente angst, stelde een goede vriend - die op dezelfde manier had geworsteld - voor dat ik meer open was over deze aandoening tegenover vertrouwde artsen en om regelmatige controles in te plannen. Ik was hier eerst tegen, doodsbang.
Maar toen ik artsen vond die ik leuk vond en ze vaker begon te zien, bouwde ik vertrouwensrelaties op, die helemaal geen ontslag inhielden. Door op periodieke basis naar binnen te gaan, nam mijn angst af dat er iets mis moest zijn, ik werd regelmatig onderzocht om het tegendeel te bewijzen.
Tijdelijke opflakkeringen gebeuren nog steeds - eerder vandaag voelde ik me zonder reden buiten adem en overwoog ik alle worstcasescenario's - maar ik ben veel beter uitgerust om mijn bezorgde geest te rationaliseren en te kalmeren.
In plaats daarvan kan ik nu even de tijd nemen om mijn gedachten te onderzoeken, ze te zien voor wat ze zijn, en, misschien in tegenstelling tot die knobbel, ze van mijn borst te krijgen.
