Hoe schrijf je een gedicht
Vroeger geloofde ik dat poëzie alleen in oude boeken en stoffige bibliotheken leefde. Ik ijsbeerde door de tiende verdieping van de bibliotheek van mijn universiteitscampus - wat we de stapels noemden - en streek voorzichtig met mijn vinger over de linnen ruggen van oude harde kaftpapier. Die omgeving, geloofde ik, was waar poëzie leefde en nergens anders. Een plaats van eerbied, van stilte en van een klein beetje angst dat mijn reisbeker koffie zou morsen op de honderd jaar oude boeken.
Maar naarmate ik meer poëzie schreef, begon het zijn ware aard te onthullen: gedichten verschenen in de marge van mijn collegeaantekeningen, als opgeslagen concepten in mijn e-mail, op de achterkant van elke ongewenste e-mail die ik kon vinden. Op een dag schreef ik zelfs korte lijnen op gedroogde herfstbladeren die ik in een stroompje gooide om te zien wegdrijven. Hé, ik was achttien en heel dramatisch.
Ik ontdekte dat poëzie niet meer nodig had dan de woorden die je bij de hand hebt. Ik begon te zien hoe het me kon helpen verbinding te maken met de wereld, aanwezig te zijn en mezelf eindelijk te leren kennen op een manier die ik nog niet helemaal had uitgegraven. Poëzie, zoals die bladeren die ik de stroom afzond, stelde me in staat de pijnlijke dingen los te laten die mijn hart belastten.
Naarmate de ernst van 2020 elke maand toeneemt, ben ik weer begonnen met het schrijven van poëzie. Maar deze keer is het niet aan een professor om te beoordelen of aan een klas met collega's om kritiek te leveren; in plaats daarvan is het een vorm van zelfzorg die me helpt mijn gedachten te verwerken en me tot actie aanzet. Terwijl ik nog steeds bezig ben een dagboek gewoonte, Ik waardeer dat poëzie vrijheid biedt van verhalen en een ruimte om te voelen wat ik voel zonder uitleg. Voor mij vraagt een dagboek: "Wat heb je vandaag gedaan?" terwijl een gedicht vraagt: "Hoe voel je je erover?"
Poëzie is een van de manieren geworden waarop ik bij mezelf incheck. Telkens als mijn geest op hol slaat, vind ik het verhelderend en louterend om een paar regels op mijn typemachine te hameren of een vers te krabbelen op welk papier dan ook dat handig is. Het is tegelijkertijd makkelijker dan je denkt en confronterender dan je zou verwachten. Als je ook troost vindt in het schrijven door je emoties, dan is hier een gids voor het schrijven van poëzie voor zelfzorg.
1. Stel uw schrijfgebied in
Als je liever on-the-fly schrijft, ga ervoor. Om me energiek en ondersteund te voelen door mijn schrijven, heb ik een duidelijke werkruimte, een blanco pagina en een goede pen nodig. (Vertel me waarom mijn huidige favoriete pen een promotionele freebie is van een whiskymerk dat ik nog nooit heb gedronken?) Ik kies bewust voor een pen en papier, omdat computers te afleidend worden en plotseling ben ik twee pagina's diep op een Google-zoekopdracht voor afbeeldingen van jonge Paul Simon.
Het proces van het creëren van een werkruimte kan ook een rustgevend moment bieden waarop u zich in potentieel emotionele onderwerpen duikt. Steek een kaars aan, maak wat thee, speel wat muziek - creëer de stemming zoals je zou doen voor andere zelfzorgrituelen.
2. vrij schrijven
Als een gedicht niet uit je pen op de pagina springt (dat gebeurt zelden), begin dan met vrij schrijven. Ik vind het nuttig om de emoties die ik vasthoud te benoemen, maar ik breng het altijd in evenwicht met tastbare details. Als ik bijvoorbeeld heimwee heb naar zomervakanties, zal ik mijn voorliefde voor hen opmerken en mijn gevoel van verdriet om het einde van die jeugdige dagen. Dan noteer ik details die ik me kan herinneren: werken als schaatswagen bij de plaatselijke Sonic Drive-In, hersens krijgen bevriezen van marshmallow-ijscoupes in de ijssalon, rennend door schaduwrijke paden met mijn langlaufteam.
Bekijk de patronen die voor je opkomen en vraag jezelf af of er een thema is om te verkennen. In het bovenstaande voorbeeld zie ik dat ik de zintuiglijke momenten van de zomer mis en de mensen met wie ik ze heb meegemaakt.
Je kunt ook naar de woorden zelf kijken om te zien wat je onderbewustzijn zou willen bespreken. Misschien een woord als "bivakkeren' spreekt je aan - schrijf erover. Ik merk dat patronen in mijn negatieve woordgebruik nuttig kunnen zijn. "Kan niet" betekent dat ik me ontoereikend voel; "zou niet moeten" betekent dat ik zelfbeperkend ben; "zal niet" betekent dat ik iets te hard push en het misschien moet laten gaan. Het is oké om deze gevoelens onder ogen te zien; de pagina is een veilige plek om ze in al hun diepte te ervaren.
3. Focus op fysieke dingen
Een andere misvatting die ik over poëzie had, was dat het abstract was. In mijn jongere jaren zocht ik consequent naar nieuwe en opwindende rijmpjes voor conceptuele woorden als 'liefde', 'hoop', en vrede." Maar terwijl ik poëzie heb gecultiveerd tot een grondpraktijk, ontdek ik dat het kan worden gegrond, te.
Als je eenmaal een algemeen idee hebt, laat het dan sudderen tot iets tastbaars. Focus op een kleine ervaring of object - wat kan erover schrijven je vertellen over hoe je je voelt? Als je schrijft over die dagen van ijscoupes, concentreer je dan op hoe de zon op je huid voelde, het beeld van mieren verzamelen rond de overgebleven hagelslag op de grond, het geluid van je munten terwijl je ze bij de hand telde naar de Kassa. Ik zie het als een geschreven vorm van de 54321 oefening die mensen aanbevelen voor angst, en het helpt me mezelf onder te dompelen in een herinnering (en me uit mijn hoofd te krijgen).
Er hoeft geen metafoor te zijn, en je hoeft er ook geen te forceren. Misschien krijgt het gedicht later een nieuwe betekenis voor je. Maar laat voor nu de details voor zich spreken. Het gedicht "De rode kruiwagen” roept bij mij altijd zo’n sterke emotie op, en is een perfect voorbeeld van hoe fysieke details een enorme impact kunnen hebben. Bij twijfel: show, don't tell.
4. Functie boven vorm, maar vorm werkt ook
Je hoeft niet te beginnen met sonnetten of villanelles. In feite, en misschien zal dit je schokken, hoeven gedichten helemaal niet te rijmen.
Een les die ik tijdens mijn lessen creatief schrijven totaal verkeerd heb opgevat, was dat "je moet de... regels voordat je ze overtreedt.” Ik dacht dat dit betekende dat ik alles moest leren voordat ik kon schrijven iets. vals. Laat regels je er niet van weerhouden om leven te geven aan de woorden die in je hart wonen.
Dus als je begint met het schrijven van je gedicht, nodig rijm en alliteratie uit zonder je woorden erin te forceren. Laat je lijnen breken waar ze willen breken, zoals golven die naar de kust beuken. Heeft een enkel woord zoveel gewicht dat je wilt dat het zijn eigen woord heeft?
lijn?
Onthoud: dit is poëzie schrijven voor zelfzorg, dus laat het zelf leiden. Je kunt later terugkijken om te onderzoeken waarom je hebt gekozen voor wat je deed, maar concentreer je voorlopig op waar je instinct je vertelt om elk woord te plaatsen. Als je het gevoel hebt dat je vastzit, herinner jezelf er dan aan dat het schrijven van een gedicht iets traags en toegeeflijks kan zijn, zoals het eten van een dure chocoladereep.
5. Zelfredactie (of niet!)
Als je eenmaal een voltooide eerste versie hebt, ben je misschien klaar om het gele vel van je notitieblok te scheuren, het te verfrommelen, het over je schouder te gooien en nooit meer over het gedicht te praten. Je gevoelens uiten en actief werken om degenen die je niet dienen los te laten, is zelfzorg op zich. Als je voelt dat het gedicht zijn doel voor je heeft gediend, kun je het loslaten.
Maar ik vind dat in poëzie en in het leven, een beetje zelfredactie een lange weg gaat. Nadat je je eerste concept hebt geschreven, probeer dan een paar dagen weg te gaan voordat je je schrijven (en de coördinerende emoties) opnieuw bekijkt. Hierdoor kun je wat ruimte uit de ervaring halen, vooral als je schrijft als een manier om door verdriet of hartzeer te navigeren. Je komt terug met frisse ogen en een nieuw perspectief, en je schrijven zal dienen als een herinnering aan je voortgang.
Wanneer het tijd is om te bewerken, pak je een pen in een andere kleur en begin je de pagina te markeren alsof je het gedicht voor de eerste keer leest. Vraag uzelf om meer uitleg over onduidelijke punten en geef suggesties voor nieuwe woorden. Is er een woord dat beter beschrijft wat je probeert te zeggen? Voeg regeleinden of interpunctie toe of verwijder deze als dit bij het stuk past. En mijn favoriete onderdeel - een streep door iets vreemds halen.
Ik doe dit omdat ik wil dat het gedicht nauwkeuriger is, en op zijn beurt om mijn emoties te verduidelijken. Misschien vind ik verbanden tussen de lijnen en misschien kan ik ze versterken. Misschien vind ik een onderstroom van verdriet in een vrolijk gedicht en nodigen mijn woorden me uit om wat dieper te graven. Of misschien heb ik nog een andere onbedoelde metafoor over brood bedacht door woorden als 'nodig' en 'rijzend' en 'gouden' te gebruiken. Meestal betekent dat gewoon dat ik nog een brood moet bakken.
6. Maak het echt
Dit deel is mijn favoriet - bewerk je voortgang door het gedicht over te brengen naar een blanco pagina. Geef je woorden een thuis op je mooiste papier, met je meest inktzwarte pen. Ik heb geen printer (heeft iemand dat wel?), maar de ervaring van het afdrukken van een eenvoudig gedicht op een fris vel papier is even goddelijk. Het papier komt er warm uit en bedekt met woorden die je hebt geschreven.
Maak het officieel, al is het maar om in je dagboek te stoppen. Omdat - en ik kan dit niet genoeg benadrukken - je woorden en je ervaringen van vitaal belang zijn. Verwerken is vooruitgang, en het schrijven van poëzie biedt ons de mogelijkheid om wat dieper in onze eigen psyche te duiken. Trek deze intentie in je schrijven en beschouw elk gedicht als een stap naar genezing of zelfkennis.
En, ten slotte, weet dit: uit elk gedicht worden er honderd meer geboren, en er wordt nooit een gedicht gemaakt. Wees niet bang om iets aan je werk toe te voegen, het te veranderen, het voor altijd op te bergen en helemaal opnieuw te beginnen. Veel plezier met schrijven, vrienden. 💕
