Ik maak het grootste deel van mijn leven al foto's.
Op de middelbare school was ik de aangewezen historicus van mijn vriendengroep, ik nam polaroids op schooldansen en backstage tijdens theatershows. Pas op de universiteit kocht ik mijn eerste filmcamera en begon ik fotografie als een serieuzere hobby. Na door testrollen gestruikeld te zijn, verschillende soorten film uitgeprobeerd en nog meer filmrollen verspild dan ik kan tellen, kreeg ik het eindelijk onder de knie en begon ik mijn eigen persoonlijke stijl van fotografie. Hoewel ik weliswaar trots ben op hoeveel ik ben verbeterd en de reacties van anderen overweldigend positief zijn, worstel ik nog steeds met het verlammende bedriegersyndroom als het gaat om fotografie.
Het bedriegersyndroom wordt door de Harvard Business Review gedefinieerd als: "een verzameling gevoelens van ontoereikendheid die aanhouden ondanks duidelijk succes." Voor creatieve mensen manifesteert dit zich vaak als een gevoel van oplichting als het gaat om de legitimiteit van hun vak of talent. Zelfs mijn meest creatieve vrienden die boeken hebben geïllustreerd of tijdschriften hebben gemaakt (je weet wie je bent) lijden aan dit onvermijdelijke gevoel van nep. Ik heb opgemerkt dat vrouwen bijzonder vatbaar zijn voor het imposter-syndroom. Vaak bagatelliseren we onze successen of brengen we ze in diskrediet. Ik heb mijn vrienden maar al te vaak dingen horen zeggen als: "Maar ik ben geen echte schrijver" of "O, maar dat telde eigenlijk niet." Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik deze dingen zelf niet heb gezegd!
Hoewel het imposter-syndroom soms bijna onmogelijk lijkt om van me af te schudden, heb ik een aantal tactieken aangenomen die me helpen om wat meer in mezelf te geloven en werk te creëren waar ik trots op ben.
Noem jezelf wat je bent.
Het kostte me een tijdje om me op mijn gemak te voelen met mezelf een 'fotograaf' te noemen. In mijn gedachten was er een een bepaald niveau van uitmuntendheid en technische vaardigheid die ik associeerde met mensen die dat mochten gebruiken label. Onbewust geloofde ik dat ik geen "echte" fotograaf zou zijn totdat ik Lightroom onder de knie had, of totdat ik een betere lens voor mijn camera kocht. Op een gegeven moment begonnen mensen me aan anderen voor te stellen als fotograaf. Aanvankelijk was ik geschokt dat ik door alleen maar foto's te maken en ze op Instagram te plaatsen, zo'n verheven titel had geërfd. Uiteindelijk realiseerde ik me echter dat creatieve labels simpelweg verdiend worden door iemands creatieve praktijk. Als je schrijft, ben je een schrijver. Als je illustreert, ben je een illustrator. Als je foto's maakt, ben je een fotograaf.
Ik besloot eraan te wennen mezelf te noemen wat ik werkelijk was. Ik begon mezelf voor te stellen als fotograaf en veranderde mijn bio op mijn cv om de titel op te nemen. Hoewel ik erken dat ik nog veel te leren heb over het vak fotografie, erken en eer ik mijn voortdurende praktijk van fotografie fotografie door mezelf een 'fotograaf' te noemen. Door mezelf deze titel te geven, heb ik meer vertrouwen in mijn vak gekregen en ben ik enthousiaster om door te gaan mijn praktijk.
Oefen gewoon om te oefenen.
Deze zomer nam ik om persoonlijke redenen een Instagram-pauze. Hoewel ik niet actief was op sociale media, maakte ik toch bijna wekelijks foto's. Soms voelde het alsof het geen zin had om door te gaan met fotografie als ik geen feedback kreeg van mijn Instagram-volgers over het eindproduct. Maar in werkelijkheid bleek het maken van foto's om een tijdje foto's te maken, nuttiger voor mijn praktijk. Als creatievelingen is er vaak druk om ons werk op sociale media te delen. En hoewel het erg handig is om feedback te krijgen over bepaalde projecten, is het ook handig om een deel van je werk gewoon als oefenmateriaal te zien. Je vak oefenen buiten de grenzen van sociale media kan de dreigende angst voor onmiddellijk oordeel wegnemen, waardoor een eerlijke zelfevaluatie zonder al het lawaai mogelijk wordt.
Deel waar je trots op bent
Aan de andere kant geeft het enorm veel voldoening om werk te delen waar je zelf trots op bent! Vaak voelen we als creatievelingen (vooral als vrouwelijke creatievelingen) de behoefte om zelfs het werk waar we trots op zijn te bagatelliseren. Het is geen schande om blij te zijn met iets dat je hebt gemaakt. Het is mooi om een visie te hebben en die visie tot leven te kunnen brengen. Als we dat met succes hebben gedaan, is het belangrijk om die overwinning te vieren door het eindproduct te delen met onze vrienden en familie, of dat nu via sociale media of andere wegen is. Door werk te delen waar we trots op zijn, hebben we de creatieve kracht weer in eigen handen. Het stelt ons in staat om ons eigen succes te definiëren op basis van persoonlijke tevredenheid, in plaats van de goedkeuring van anderen.
Maak een website
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe nuttig dit voor mij was! Het hebben van een persoonlijke website om mijn fotografie en schrijven te laten zien, is een integraal onderdeel geweest van het helpen me om me gevalideerd te voelen in mijn creatieve praktijk. Het hebben van een website is ook een grote troef als het gaat om solliciteren in jouw specifieke creatieve vakgebied. Hoewel u kunt beslissen of u uw eigen aangepaste domeinnaam voor uw website wilt kopen, zijn er ook talloze gratis opties online. Ik heb zelfs een aantal behoorlijk indrukwekkende Tumblr-blogs zien veranderen in persoonlijke websites die prima werken! In mijn ervaring was het hebben van een website een game-changer omdat het me vertrouwen gaf in mijn vak en een bestemmingspagina bood om een aantal van mijn beste werk te laten zien.
Zoek een creatieve verantwoordingspartner
Hoewel het misschien een beetje cliché klinkt, is het hebben van een creatieve verantwoordelijkheidspartner het meest gunstig geweest voor mijn creatieve zelfrespect. Een creatieve verantwoordelijkheidspartner kan een mentor, een klasgenoot of zelfs een vriend zijn. Het belangrijkste in dit soort relaties is dat er ruimte is voor beide mensen om hun creatieve proces zonder oordeel te delen.
Mijn creatieve verantwoordelijkheidspartner is mijn vriendin Leah, wiens creatieve inspanningen erg op de mijne lijken. Leah en ik delen vaak ideeën en werken samen aan projecten. We delen ook onze overwinningen en verliezen met elkaar, moedigen elkaar aan en vieren het met ups en downs. Wat echter het meest heeft geholpen, is het feit dat ik mijn onzekerheden met Leah kan delen en weet dat ze me de steun zal bieden die ik nodig heb. Ook geeft ze waar nodig opbouwende kritiek, waardoor ik enorm ben gegroeid. Soms is alles wat nodig is om in jezelf te geloven, te weten dat je mensen in je hoek hebt die in je geloven. Als we moeite hebben ons gevalideerd te voelen in onze praktijken, kunnen deze vrienden ons herinneren aan de waarheid van onze creatieve identiteiten.
