Kwaliteit boven kwantiteit
In een tijdperk waarin cultuur waarde hecht aan Instagrambare vriendschappen en digitale platforms het zo gemakkelijk maken om vrienden te maken, waarom ervaren we een burn-out bij vriendschap?
Als Enneagram 2 en sociale vlinder raak ik verstrikt in de opwinding van het altijd proberen nieuwe mensen te ontmoeten. Het voelt als een onderdeel van hoe je 'het meeste uit je jaren '20 en '30 kunt halen. Er zijn tegenwoordig zoveel kansen, of ze nu professioneel of sociaal zijn, over wie je kent.
Toen ik voor het eerst naar de stad verhuisde waar ik nu woon, herinner ik me dat ik openstond voor alle vriendschappen - het was alsof ik helemaal opnieuw een eerstejaarsstudent was. Net als bij speeddaten, ging ik naar wijnbars, taco-dinsdagen, brunchdates en noem maar op met activiteiten om vrienden te ontmoeten in mijn nieuwe stad. Ik sloot me aan bij groepen, schreef me in voor vrijwilligerswerk en breidde mijn sociale omgeving uit. Zelfs als ik niet 'probeerde' vrienden te maken, ontmoette ik nieuwe mensen via werk, kerk en wederzijdse connecties, en we maakten plannen om in het weekend koffie te drinken of rond te hangen. Niets hiervan was inherent slecht; het was leuk, maar ik was uitgeput en begon me af te vragen of vriendschappen zo moeilijk zouden zijn.
stel een gezonde relatie in Verwachtingen voor jezelf
Toen ik begon te worstelen om teksten tussen oude en nieuwe vrienden bij te houden, wist ik dat ik vriendschappen verkeerd deed. Ik stelde kwantiteit boven kwaliteit, waardoor ik me afvroeg: waarom probeerde ik zoveel nieuwe vrienden te maken? Wat was het punt?
Iedereen die zichzelf als een sociaal persoon beschouwt, heeft zichzelf deze vraag al eens gesteld. Misschien willen we plezier hebben, een sociaal leven opbouwen of 'onze mensen' vinden. Toch denk ik dat we allemaal diep van binnen ook weten dat we maar zo veel relaties en uitstapjes kunnen onderhouden. We hebben een beperkte capaciteit voor toegewijde, diepe vriendschappen. Of je IRL iemand ontmoet of via een app, vriendschappen vergen veel investering, opzettelijkheid en bereidheid.
Net als bewust zijn van de kleding die we dragen, de producten die we gebruiken en de manier waarop we leven, zijn vriendschappen niet anders. Ze brengen licht tot leven en laten ons zien dat we deel uitmaken van een gedeeld verhaal; verbinding maakt het leven zinvol. Naarmate ik hier meer over nadenk, heb ik vrede gevonden in de wetenschap dat het oké is om bewust en selectief te zijn over de vriendschappen waaraan ik tijd en energie besteed.
We zijn vastbesloten om een beperkt aantal vrienden te hebben - dat zegt de wetenschap.
Het creëren van een "vriendschapspet" is het beste wat ik heb gedaan voor mijn sociale leven. Dit is niet uit gierigheid of selectiviteit, maar als een manier om verder te cultiveren wat belangrijk is en te investeren in mijn eigen persoonlijke welzijn. In feite is het op wetenschap gebaseerd om onze cirkels strak te houden.
In de jaren negentig ontdekte de Britse antropoloog Robin Dunbar wat nu de gelijknamige "Dunbar's number”, een cognitieve limiet voor het aantal vrienden waarmee een individu stabiele sociale relaties kan onderhouden met at een keer. Dunbar berekende dat mensen op basis van ons cognitieve vermogen (lees: hersengrootte) maar zo'n 150 stabiele vriendschappen per keer gezond kunnen onderhouden. Verrassend, toch?
Dat basisnummer (150) bestaat uit onze losse vrienden - mensen die we echt kennen en die ons kennen. Dunbar beschreef dit informeel als de groep mensen "waarvoor je je niet zou schamen" mee te doen voor een drankje als je ze onuitgenodigd tegen het lijf loopt in een bar.” Maar het nummer van Dunbar gaat verder. Van daaruit merkte hij op dat de meeste mensen maar 50 goede vrienden kunnen hebben, de mensen die je zou uitnodigen voor een groepsdiner. Dan komt de kring van vijftien vrienden die je met een beetje meer kunt openen, bij wie je terecht kunt voor sympathie, en bij wie je over het algemeen op de hoogte blijft van elkaars leven.
De laatste ring van vrienden zijn je naasten - en het onderzoek van Dunbar suggereert dat slechts vijf vrienden deze snit halen. Dit zijn je bruidsmeisjes, de vrienden die je om 1 uur 's nachts kunt bellen als je bent door een liefdesverdriet gaan, en degene waarvoor je door het land zou vliegen. Ze zijn je beste vrienden - en onze sterkste relaties, wetenschappelijke shows, zijn beperkt, ongeacht hoe dicht we bij anderen zijn.
Hoe een vriendschapsdop in te stellen en te onderhouden
Ik heb gemerkt dat sinds ik het idee van "veel vrienden hebben" heb losgelaten en me in plaats daarvan heb gefocust op diepte en een lang leven, ik meer betekenisvolle relaties heb kunnen hebben. ik niet langer schuldig voelen, geperst voor tijd, of dun uitgespreid. In plaats daarvan heb ik een betere vriend kunnen zijn van mijn hechte kring en dieper in die relaties kunnen investeren.
"Ja" zeggen tegen de vrienden waarin je wel wilt investeren, betekent soms dat je uitnodigingen voor koffie afwijst. In het begin voel je je misschien onvriendelijk, maar het komt erop neer dat je selectief bent en afstand neemt van vriendschappen die niet wederkerig zijn. Bovenal is het hebben van een "vriendschapsdop" en het stellen van gezonde verwachtingen bedoeld om bevrijdend te zijn!
Heb je een "vriendschapsdop"? Hoe beheer je je vriendschappen op een manier die zowel bevestigend als gezond is?
