"Dus, wanneer ben je van plan om kinderen te krijgen?"
Als 29-jarige kinderloze vrouw is dit de vraag waar ik het meest tegenop zie. Niet alleen omdat ik weet dat ik geen kinderen wil, maar omdat ik altijd het gevoel heb dat ik moet verantwoorden waarom.
Ik ben nooit moeder geweest, zelfs niet als klein meisje. In tegenstelling tot andere meisjes van mijn leeftijd waren poppen en mooie jurken niet mijn ding. In plaats daarvan klom ik graag in bomen en bakte ik moddertaarten met de buurtjongens. Maar niet omdat ik van ze hield - ik zag mezelf als een van hen. En elke avond na school kon ik gedurende een paar heerlijke uren genieten van het gevoel vrij te zijn van de druk van genderstereotypen, voor een korte tijd.
Dat gevoel heeft me nooit echt verlaten, hoe hard ik ook mijn best deed.
In de loop der jaren heeft het vertellen van vrienden en familie dat het krijgen van kinderen niets voor mij is, me een verpletterend gevoel van falen, schuldgevoel en teleurstelling achtergelaten. Ik treur niet om de kinderen die ik nooit zal krijgen. Maar ik rouw om mijn familie. Ik ben verdrietig om mijn moeder, die nooit de vreugde zal ervaren om grootmoeder te zijn voor de kinderen van haar dochter. Ik ben net zo verdrietig dat mijn familie nog steeds denkt dat ik van gedachten zal veranderen.
Begrijp me niet verkeerd: ik wou dat ik kinderen wilde. Dat meen ik echt. Als ik tegenwoordig een pasgeboren baby zie, stel ik me mijn leven als moeder voor. Maar in plaats van een overweldigend gevoel van verlangen en moederliefde te voelen, raak ik in paniek bij het idee een kwetsbaar mens zo lang in leven te moeten houden.
Maar het is niet alleen dat. Voor mij zou het krijgen van kinderen te veel aandacht vestigen op mijn geslacht. Ik ben er trots op een vrouw te zijn, maar ik heb mijn tomboy-achtige kant volledig omarmd - de kant die graag met de jongens rondhangt en rondschopt in wijde kleding.
Zie je, de samenleving lijkt van vrouwen te houden die veel tijd aan hun uiterlijk besteden. Als je tot in de perfectie bent gladgestreken en verzorgd en geplukt, is er een perceptie dat je het beter zult doen in het leven. Dit geloof strekt zich uit tot het moederschap. Om bovenaan de lijst te staan, moeten vrouwen werken alsof ze geen kinderen hebben en kinderen opvoeden alsof ze niet werken. Waarom worden mannen dan niet onderworpen aan dezelfde dubbele maatstaven?
Wat me doet afvragen; ben ik minder een vrouw omdat ik geen kinderen wil? Stelt het opgeven van het idee van het moederschap mijn vrouwelijkheid aan de kaak?
Helaas zijn er zoveel aannames die gepaard gaan met het niet willen van kinderen, wat het zoveel moeilijker heeft gemaakt om ermee in het reine te komen. De samenleving weet nog steeds niet hoe om te gaan met vrouwen die geen moeder willen zijn. Terwijl de term “oude vrijster” misschien zijn tijd gehad heeft, is er nog steeds een stigma dat kinderloze vrouwen oppervlakkig, egocentrisch en misleidend zijn.
Deze verouderde overtuigingen maken het voor vrouwen zoals ik moeilijk om toe te geven dat we geen moeder willen zijn. Totdat we dit taboe beginnen uit te roeien, zullen vrouwen die geen kinderen willen, gemarginaliseerd en verkeerd begrepen blijven worden. En dat is niet oké.
Vrouwen die geen kinderen willen zijn op zoveel manieren geweldig. We geven veel om onze vrienden en familie en tonen onze moederinstincten door ervoor te zorgen dat degenen die het dichtst bij ons staan, worden verzorgd en verzorgd. We zijn liefdadig en geven graag terug waar we kunnen. En we waarderen de tijd die we met onze moedervrienden kunnen doorbrengen, omdat we weten hoe kostbaar hun tijd is.
Er is een deel van mij dat bang is dat ik later in mijn leven spijt zal krijgen van mijn beslissing. Wat als ik in de vijftig ben en plotseling besef dat ik een vreselijke fout heb gemaakt - een die ik niet kan terugdraaien? Jaren van te horen krijgen: "je zult eenzaam zijn als je ouder bent" en "je zult niemand hebben om voor je te zorgen als je een oude vrouw bent" hebben enigszins hun tol geëist.
Maar weet je wat? Het is oké voor vrouwen om van gedachten te veranderen over het krijgen van kinderen. Het gaat niemand iets aan of we van gedachten veranderen of niet. We doen niemand pijn en we hoeven onze beslissingen zeker niet te rechtvaardigen.
Het niet willen van kinderen maakt me niet minder vrouw; het maakt me gewoon een vrouw.
