Bekentenissen van een resolutie-enthousiasteling
Ik moet iets duidelijk maken: ik ben een resolutie-junkie. Het heeft me bijna dertig jaar gekost om dit te beseffen, maar het is waar. Elk jaar, zonder mankeren, sluip ik weg tijdens de laatste week van december om weg te kruipen met mijn dagboek en alle redenen op te schrijven ‘Volgend jaar wordt het jaar!’ Mijn hand krabbelt woest het hoe en waarom zal ik een betere versie van mezelf zijn in de nieuwe jaar. Als de pagina's van mijn dagboek konden spreken, zouden ze geërgerd zuchten.
Wanneer 1 januari komt, houd ik vast aan mijn nieuwe mantra's en denkwijzen. Voor een paar weken is de wereld mijn oester, en ben ik de allerbeste versie van mezelf (wat dat ook betekent). Maar dan gebeurt het leven. Een resolutie wordt verbroken en ik schaam me dat ik zwak ben. Misschien krijg ik een tweede wind in de lente. Maar tegen de zomer realiseer ik me dat er in de toekomst geen 'aankomst' of betere versie van mezelf wacht; er is alleen ik, en het huidige moment.
Desondanks is het oefenen van het stellen van voornemens altijd iets geweest waar ik van heb gehouden. Ik kan me de eerste keer dat ik voornemens was voor het nieuwe jaar niet herinneren, maar ik weet dat ik jong was. Ik weet zeker dat als ik mijn oude dagboeken zou opgraven, ik in gel geschreven lijsten zou vinden met '(Voeg jaar) resoluties' onderstreept bovenaan vergelende pagina's. Ik ben een Maagd en hoewel ik niet veel weet over astrologie, vertellen mijn collega's me dat mijn behoefte aan lijsten en plannen niet verrassend is.
"Maar Kayti," vraag je, "zijn voornemens geen goede zaak? Moeten we niet aan onszelf werken en gezondere gewoontes aanleren?” Het antwoord is ja, en het antwoord is nee. Het is genuanceerd, ik ben aan het ontdekken.
Zie je, wanneer ik een resolutie maak, stel ik geen doelen, die vloeiend en veranderlijk zijn en mislukking mogelijk maken. In plaats daarvan fixeer ik me op de dingen die ik niet leuk vind aan mezelf (of mijn leven) en besluit ze te veranderen. Resoluties bieden geen ruimte voor groei en transformatie op dezelfde manier als doelen. Voornemens zeggen: op 31 december ben ik één persoon en op 1 januari ben ik iemand anders (en iemand 'beter').
Resoluties stelen me weg van het huidige en beloofde moment. Ik ben altijd gefixeerd geweest op het verleden (zegt de Enneagram vier), en pas onlangs begon ik me af te vragen of mijn resolutie-instelling minder ging over het creëren van gezonde doelen en meer over proberen de skeletten in mijn kast uit te wissen.
‘Zo lang, giftige relaties!’ Ik heb besloten met een glas champagne op meer dan een paar oudejaarsfeesten. Maar ik heb geen toast nodig; Ik heb een therapeut nodig. Genezen van pijn uit het verleden en verder gaan is geen beslissing van één nacht die ik met mijn dagboek of met mijn vrienden maak. Het is gewoon niet. En hoewel ze niet altijd dieven van het huidige moment zijn, kunnen resoluties snel portalen worden waarvoor we het hier en nu verlaten.
Als ik mijn verleden niet kan veranderen, heb ik zeker geen controle over mijn toekomst - ondanks wat veel zelfhulpboeken en podcasts prediken. Er wordt absoluut niets beloofd, behalve de lucht die ik op dit exacte moment inadem. Resoluties, zelfs als ze met de beste bedoelingen zijn gemaakt, vernietigen deze mentaliteit en laten me geloven dat ik mijn leven kan beheersen en manipuleren.
Bovendien benadrukken resoluties, in tegenstelling tot doelen en intenties, mijn ontevredenheid, niet mijn ambities. Als ik altijd pieker over wat ik niet leuk vind aan mijn leven, is het bijna onmogelijk om me bewust te zijn van het huidige moment. Van het wat is. Van het hier en nu.
Is het mogelijk dat mijn voornemens me daadwerkelijk hebben tegengehouden toen ik dacht dat ze nodig waren om mijn toekomst vorm te geven? Ja. Ik zie nu dat ik al die jaren goede voornemens heb gemaakt omdat ik bang was voor mijn huidige, op dit moment zelf. En zo wil ik niet meer leven.
