'Schoonheid ligt in het oog van de toeschouwer.'
Maar wat als de ogen van de toeschouwer zijn geconditioneerd om alleen bepaalde dingen mooi te vinden?
Ik vond mezelf nooit bijzonder lelijk, maar toen ik opgroeide, vond ik mezelf ook zeker niet mooi. Ik paste niet in de mal. Van jongs af aan was ik groter dan de andere meisjes in mijn klas en had ik een maat groter nodig, soms twee, voor kleding en schoenen.
Mijn lengte en gewicht waren echter niet de enige dingen waardoor ik opviel. Ik was ook de enige zwarte jongen in mijn omgeving, en mijn uiterlijk maakte me een doelwit voor pesterijen met mijn leeftijdsgenoten. Op de kleuterschool vond mijn leraar me zelfs in de badkamer, terwijl hij Nivea-crème over mijn gezicht smeerde, zodat ik meer op de anderen kon lijken.
Naarmate ik ouder werd, begon ik me (zoveel als dat mogelijk was) te verstoppen in mijn "grote" gemêleerde lichaam en dikke haren. Terwijl mijn blanke vrienden begonnen te lijken op de modellen in de tijdschriften, wist ik dat ik dat nooit zou zijn. Mijn neus was niet Europees gevormd, mijn haar was niet recht. Het vloeide niet in de wind en de textuur werd als koppig, rommelig en later als onprofessioneel beschouwd.
Toch merkte ik dat ik probeerde te veranderen. Ik merkte dat ik vastzat in een nooit eindigende cyclus van diëten, aankomen, diëten en alles weer oppakken. Telkens als ik naar de dokter ging, schamperde en zuchtte de verpleegster terwijl ze de cijfers noteerden die mijn waarde bepaalden. Ik vreesde de bezorgde uitdrukking van de dokter toen hij me zou vertellen dat mijn body mass index (BMI) gevaarlijk hoog was. En tegen de tijd dat ik volwassen was, was het verhaal dat ik mezelf vertelde al jaren hetzelfde: tenzij je op alle mogelijke manieren krimpt, zal niemand ooit van je houden en zal de samenleving je niet accepteren. Je zult niet mooi zijn.
Maar als schoonheid in het oog van de toeschouwer zit, moeten we dan niet nadenken over de conditionering van die ogen?
Ik weet niet meer wanneer de verschuiving precies plaatsvond, maar ik was in de twintig toen ik begon na te denken over de normen voor witte schoonheid. Misschien, dacht ik, kon ik geen schoonheid in mezelf vinden omdat mijn ogen waren geconditioneerd om een bepaald lichaamstype, gezichtsvorm en haartextuur mooi te zien. De witte schoonheidsnormen die ik had gekregen via die tijdschriften, de vrouwen op het scherm, de barbiepoppen waarmee ik als klein meisje speelde - al deze dingen hielden een verhaal in stand. Ze vertelden me (vertelden ons!) dat er maar één manier was om mooi te zijn.
Niet alleen waren mijn ogen geconditioneerd, maar ze waren ook gewond. Ze raakten gewond telkens wanneer iemand erop wees dat ik niet bij de rekening paste, dat ik te groot, bruin of breed was. En ze raakten gewond door elke grap over mijn gewicht, huidskleur en haartextuur. Het was toen dat ik me realiseerde dat de enige manier waarop ik ooit de kans zou krijgen om mijn schoonheid te aanschouwen (ervan uitgaande dat het er was) was om mijn ogen te genezen.
Als het mogelijk was om mijn ogen te conditioneren en te verwonden om de dingen op één manier te zien, zou het proces dan toch omgekeerd kunnen worden? Men kan zeker hun ogen genezen van de harde en onbereikbare normen die door witheid worden gesteld.
Dus ging ik op zoek naar verhalen - verhalen van mooie, ronde zwarte vrouwen in alle soorten en maten. Deze vrouwen waren mijn voorouders, en ze waren niet alleen mooi in hun grootsheid, maar ze waren ook gezond en sterk ook - heel erg in tegenstelling tot wat de westerse geneeskunde me had geleerd over de grootte van mijn lichaam.
Ik begon ook te lezen en te leren over wetenschap en hoe medische normen zijn geworteld in wit privilege, racistische ideeën, en systemische discriminatie. De BMI is niet eens uitgevonden door een arts, maar door een sociale wetenschapper die op zoek is naar een manier om de 'gemiddelde man' te meten en te identificeren.
Hoe meer ik begon te leren over verhalen ter ere van lichamen in alle vormen, maten en huidskleuren, hoe meer mijn ogen begonnen te genezen. Ik begon witheid te decentreren als de status-quo voor schoonheid. Ik begon de dingen aan mijn lichaam te waarderen en te eren die "anders" zijn en toch precies zoals zoveel anderen die mij zijn voorgegaan, met wie ik samenleef en die na mij zullen komen.
Deze reis is niet alleen belangrijk voor mij geweest, maar ook voor een grotere gemeenschap. Ik was ervan overtuigd dat veel van mijn blanke vrienden zichzelf mooi vonden (omdat ze zo perfect in de mal pasten), maar ook zij hebben geleden onder onmogelijke schoonheidsnormen. Ze hebben ook gewonde ogen gehad waardoor ze hun eigen schoonheid niet konden zien.
Omdat dit het geval is met elk systeem van onderdrukking: wanneer we anderen ontmenselijken - of wanneer we profiteren van de ontmenselijking van anderen - verliezen we onze menselijkheid. Als we geloven dat alleen een bepaalde tint, vorm of gelaatstrekken acceptabel is, komen zelfs degenen die in die categorieën 'passen' in de problemen. En onderdrukkende systemen gedijen op onze tekortkomingen.
Voor mij was de reis om schoonheidsnormen af te leren en mijn ogen te genezen alles over bevrijding. Ik kan nu in de spiegel kijken en mijn ronde, zachte en steeds veranderende lichaam met liefde omarmen. Het is een voortdurende mentaliteitsverandering en ik moet kiezen waar ik naar kijk - en wat niet. Maar terwijl ik mijn ogen blijf uitkijken naar nieuwe verhalen, verandert het verhaal. En het kan voor ons allemaal veranderen. Want dit is het echte doel van deze reis: onze ogen genezen en de schoonheid in en om ons heen aanschouwen.
