Mijn excuses.
Twee gemakkelijke woorden die niet altijd gemakkelijk te zeggen zijn. In onze samenleving wordt ons geleerd dat verontschuldigen betekent dat je schuldig bent. Of het betekent dat je zwakte toont. We worden aangemoedigd om hard te zijn, niet kwetsbaar. Als het wordt gezegd, is het vaak op een sarcastische manier. "Het spijt me dat ik een leven heb en het te druk voor je heb!" of "Het spijt me dat je niet tegen kritiek kunt." En, vanaf het midden van de jaren 2000, "Sorry, het spijt me niet!"
Terug in die vroege jaren, mijn zus en ik stonden we stil. We hadden een vreselijke ruzie met scheldpartijen en veel geschreeuw. We hadden allebei het gevoel dat de andere persoon ongelijk had. Of we wilden in ieder geval onze eigen fouten niet toegeven. Er ging een maand voorbij. Twee maanden. Drie. Ik wachtte op het "sorry" dat ik absoluut verdiende. Ik bleef wachten. En mijn zus ook. We wilden geen van beiden de eerste stap zetten.
Toen ik het eindelijk deed, vroeg ik haar waarom ze geen contact met me had opgenomen. "Ik weet het niet", antwoordde ze. 'Ik denk dat ik gewoon bang was dat als ik het zou zeggen en je me niet vergeeft of nog steeds boos bent, ik er slecht uit zou zien. Ik wil mezelf niet zo op de voorgrond plaatsen." Ze vertelde me dat ze zich door die angst had laten weerhouden om zich bij mij te verontschuldigen, ook al voelde ze zich schuldig en wilde ze zich verzoenen. We hebben toen en daar besloten om verantwoordelijkheid te nemen voor onze woorden en daden, en om nooit meer maanden zonder te spreken.
Trots kan het beste van ons allemaal krijgen. Het is nooit gemakkelijk om toe te geven dat je ongelijk hebt. Soms voelt het makkelijker om een vriendschap te verbreken, de banden met een familielid te verbreken of zelfs een relatie te beëindigen omdat iemand te bang is om toe te geven dat hij het verprutst heeft. Die trots kan je van binnen opvreten, maar daar ga je liever mee om dan de persoon ermee te confronteren. Je probeert je gevoelens te begraven. Dit alles zorgt er uiteindelijk voor dat we conflicten internaliseren die we zouden moeten aanpakken.
En dat is het ding. "Het spijt me" zeggen toont eigenlijk kracht, geen zwakte. Iemand die zich kan verontschuldigen - en het echt menen - is zelfbewust. Ze hebben de tijd genomen om echt over hun acties na te denken en vanuit alle perspectieven over het conflict na te denken. Wanneer er een woordenwisseling is, of dat nu tussen twee of meer mensen is, is zelden iemand volledig vrij van schuld. Introspectief en zelfkritisch zijn is een vaardigheid die je in de loop van de tijd moet ontwikkelen.
Het is iets waar je aan moet werken. Sommige mensen willen om verschillende redenen misschien niet aan zichzelf werken. Ze zijn bang om, kunnen eenvoudigweg hun eigen tekortkomingen niet erkennen, of kiezen ervoor om zichzelf niet te verbeteren. De waarheid is dat iedereen zichzelf kan verbeteren, zelfs degenen die alles voor elkaar lijken te hebben. Als we kunnen omarmen dat we allemaal onvolmaakte mensen zijn die ruimte hebben om te groeien, zullen we steeds betere en betere versies van onszelf worden.
We kunnen niet groeien tenzij we falen. We kunnen geen betere mensen zijn, tenzij we toegeven dat we soms ongelijk hebben. Door onszelf niet naar buiten te brengen, omdat we bang zijn om te falen, bewijzen we onszelf een slechte dienst. Het is moeilijk, maar met introspectie en vertrouwen kunnen we accepteren dat we allemaal gebrekkig zijn. Dat is goed. Het enige wat we kunnen doen is zeggen dat het ons spijt, en ervan leren.
