"Ik ben het niet, jij bent het."
Break-ups zuigen. Ik heb behoorlijk wat romantische scheidingen gehad en zelfs een paar platonische vriendschappen die abrupt zijn beëindigd. En hoe vreselijk ze ook kunnen zijn, op dit punt in mijn leven voel ik me een beetje een scheidingsveteraan, als je wilt.
Het was echter pas ongeveer een jaar geleden dat ik mijn eerste breuk met een therapeut had.
Ik was net afgestudeerd aan de universiteit en kreeg een nieuwe baan, trok weer in bij mijn ouders, en overgang naar een post-graduaat leven. Na mijn afstuderen moest ik mijn therapeut (die ik) niet meer zien in het counselingcentrum van mijn universiteit. En vanwege de vele levensovergangen, waaronder veel van mijn vrienden die wegtrokken, had ik een ruimte nodig om alles uit te praten.
de intake
Ik begon de zoektocht naar een nieuwe therapeut met een paar vereisten: mijn therapeut moest een vrouw zijn met een kantoor dicht bij mijn werk en wiens diensten binnen mijn budget vielen. ik ging naar PsychologyToday.com
Intakesessies, heb ik ontdekt, lijken erg op eerste dates. Als patiënt deel je iets over jezelf en wat je uit de therapie wilt halen. De therapeut beoordeelt vervolgens of ze aan uw behoeften kunnen voldoen.
Mijn intake-sessie met Theresa leek veelbelovend. Ze was warm en geruststellend. Zelfs haar kantoor – ingericht met een comfortabele bank die je helemaal leek op te slokken – voelde veilig en uitnodigend aan. Ze liet me een werkblad invullen waarop ik mijn doelen en hoop voor onze sessies schetste. Ze verzekerde me dat ze eerder met patiënten zoals ik had gewerkt en dat ze me kon helpen. Ik had een goed gevoel over de richting die onze relatie op leek te gaan.
De waarschuwingssignalen
De eerste paar sessies met Theresa riepen soortgelijke gevoelens van warmte en veiligheid op, terwijl we aan de doelen op mijn werkblad werkten. Maar na een paar sessies begon ik te merken hoe vaak ze me halverwege onderbrak met haar persoonlijke inbreng. Hoewel ik enkele van haar klompjes wijsheid waardeerde, was het moeilijk om het gevoel te hebben dat ik controle had over de ruimte.
Na een paar sessies vertelde ik Theresa dat ik liever had dat onze sessies zouden functioneren als een ruimte waar ik mijn gedachten ongefilterd en ononderbroken kon uiten. Ik was duidelijk over het feit dat ik haar nodig had om meer te luisteren en minder in te voegen. Na ons gesprek had ik de indruk dat we het eens zouden worden. Maar dit was niet het geval. Sterker nog, het werd alleen maar erger.
In de sessies die op dit gesprek volgden, bleef Theresa me onderbreken en haar persoonlijke verhalen tussenbeide komen, die vaak niet resoneerden. Op een gegeven moment noemde ze me zelfs 'aanhankelijk' nadat ik had gezegd dat ik me zorgen maakte over een vriend die onlangs was verhuisd.
Al snel werd duidelijk dat Theresa en ik totaal onverenigbaar waren. Terwijl ik op zoek was naar een ruimte om mijn hart te luchten en aan persoonlijke groei te werken, leek ze de mentaliteit te hebben die ze nodig had om me te veranderen door haar verhaal op mijn leven af te dwingen. Vooral na haar "aanhankelijke" opmerking begon ik me onveilig te voelen tijdens onze sessies. Met mijn oude therapeuten had ik altijd geanticipeerd op onze tijd samen, maar met Theresa begon ik onze sessies te vrezen. Ik wilde haar niet alleen blijven zien om in therapie te gaan.
Hoewel ik enige positieve vooruitgang had geboekt, wees mijn intuïtie me ergens anders aan. Diep van binnen wist ik wat me te doen stond. Ik besloot het uit te maken met mijn therapeut.
Het uit elkaar gaan
Ik wist dat het niet gemakkelijk zou worden. Hoewel ik eerder veel scheidingen had gehad, was ik nooit degene die de breuk deed (als je begrijpt wat ik bedoel). Toen ik Theresa vertelde dat ik dacht dat we onze sessies moesten beëindigen, duwde ze natuurlijk terug. Ze probeerde me ervan te overtuigen dat therapie het beste werkt als je dezelfde therapeut langdurig ziet. Ik vertelde haar dat hoewel dit vaak waar is, onze zaak meer een kwestie van compatibiliteit was. Ze gaf toe dat ze waarschijnlijk meer een hands-on therapeut was dan ik zocht, en ik was het ermee eens.
Aan het einde van het gesprek liet ze de deur open zodat ik terug kon komen wanneer ik maar wilde. Mijn vertrouwen was echter geschonden en ik wist dat ik niet terug zou gaan. In plaats van me door de ervaring helemaal tot therapie te laten gaan, liet ik het echter als een les dienen voor mijn volgende ervaring.
Vooruit gaan
Een paar maanden later zat ik weer in een intakesessie met een andere therapeut (we noemen haar Jane). Ik vertelde haar over mijn ervaring met Theresa, en ik liet haar weten dat het belangrijk voor me was om de ruimte te hebben om me ongefilterd uit te drukken. Ik kon alleen maar hopen dat Jane mijn verzoeken serieus zou nemen.
Gelukkig hadden Jane en ik (en hebben tot op de dag van vandaag!) een zeer compatibele relatie. Tijdens onze sessies kan ik mijn gedachten op een stroom-van-bewustzijn-manier uiten, en Jane luistert en stelt van tijd tot tijd nuttige vragen. Ze wijst me voortdurend terug naar de doelen die ik tijdens onze allereerste sessie heb gesteld, en herinnert me aan het pad dat ik voor mezelf hoop te banen.
Hoewel veel van mijn succes met Jane te maken heeft met haar stijl van therapie, was het uiten van mijn wensen en behoeften aan het begin van onze relatie een game-changer. Het delen van mijn slechte ervaring met mijn vorige therapeut gaf me de kracht om vanaf het begin de richting van onze sessies te bepalen.
In mijn ervaring hebben de beste therapeuten me altijd de macht gegeven om te beslissen hoe onze sessies worden gebruikt. Door mijn sessies met Jane voel ik me altijd sterker, in tegenstelling tot mijn sessies met Theresa, waardoor ik me leeg en onzeker voelde over mezelf.
Therapie als een samenwerkingservaring
Ik denk dat een veel voorkomende misvatting is dat het de taak van de therapeut is om de patiënt te 'repareren'. Voor mij is therapie echter altijd een samenwerkingservaring geweest tussen patiënten en therapeuten. Therapie is geen ruimte waar ik zonder twijfel bezwijk voor de leiding en raad van mijn therapeut. In plaats daarvan functioneert het als een ruimte waar ik meer vertrouwen krijg in wie ik ben en het pad dat ik bewandel.
Een therapeut zoeken dat was goed voor mij was op zijn zachtst gezegd een heel proces. Het vinden van iemand die bij mijn behoeften past, heeft de ervaring echter des te waardevoller gemaakt. Achteraf gezien was het uitmaken met mijn therapeut een essentiële oefening in zelfzorg. De ervaring was een geweldige herinnering dat ik mijn pad onder controle heb. Dat hoewel het nodig is om hulp van anderen te zoeken, het net zo belangrijk is om op de stem in mij te vertrouwen.
