Wanneer is afsluiting nuttig en wanneer is het kwetsend?
Vorig jaar, na het beëindigen van een langdurige relatie, merkte ik dat ik werd genegeerd en tegelijkertijd te veel aandacht kreeg. Het was een paar maanden na de breuk en ik had een date met een man die ik al een paar weken aan het sms'en was. Na de date heb ik nooit meer iets van hem gehoord. We hadden een fijne tijd - hij was geen soulmate - maar ik voelde me afgewezen en merkte dat ik wanhopig op zoek was naar een verklaring voor zijn gedrag.
Toen begon mijn ex weer contact met me op te nemen onder het mom van verder gaan. Ik herkende hetzelfde gedrag van mijn ex in mezelf - we wilden allebei getroost worden door de persoon die ons pijn had gedaan. We wilden sluiting.
Ik realiseerde me toen dat mensen vaak de wens hebben om aan het einde van een relatie losse eindjes aan elkaar te knopen, hoewel ik niet zeker weet of het leven zo werkt. Afsluiting klinkt als een aantrekkelijke oplossing voor alle rommelige problemen van het leven, maar het kan juist zijn dat ons weerhoudt van echte vrede. Het is een vraag die het onderzoeken waard is: wanneer is afsluiting nuttig en wanneer is het kwetsend?
Accepteer dat de relatie voorbij is
Het is gebruikelijk om contact te zoeken en een mooi einde te vinden aan gecompliceerde situaties, vooral wanneer we er niet voor hebben gekozen om een relatie te beëindigen. Maar de waarheid is dat we niet echt op zoek zijn naar afsluiting; we zoeken naar antwoorden. En we willen een kans om de uitkomst van de situatie te veranderen.
We willen nog een keer met die persoon praten in de hoop dat hij van gedachten verandert. Eindes doen pijn en kunnen gevoelens van schaamte en onzekerheid oproepen. Soms zijn deze gevoelens echter de norm als het gaat om liefde en, nou ja, het leven. Het is aan ons om te kiezen hoe we verder gaan. Het is van vitaal belang om te onthouden dat we kunnen beslissen in hoeverre we ons laten beïnvloeden door de acties van anderen.
In een gesprek met mijn therapeut vroeg ik haar waarom ik me klein liet voelen door deze man die mij spookte, en zij antwoordde dat hij dat niet deed. In het begin was ik woedend, omdat ik dacht dat ze suggereerde dat hij niets verkeerd had gedaan. Ze legde echter uit dat ik me klein voelde, en dat het kwam door zijn acties en niet door mijn reactie erop.
Erkennen dat we de macht hebben om dingen gemeen te maken of iets niet te laten betekenen, neemt niet meteen de pijn weg van het terzijde worden geschoven; het draagt gewoon bij aan een oefening van schaamtebestendigheid. Brené Brown legt dit uit als het "vermogen om schaamte te herkennen wanneer we het ervaren en er op een constructieve manier doorheen te gaan die ons in staat stelt om onze authenticiteit behouden en groeien vanuit onze ervaringen.” Actief naar anderen kijken voor afsluiting verlengt alleen de genezing Verwerken. We moeten het in onszelf zoeken.
Laat uw behoefte aan antwoorden los
Je kunt nu via het computer- of telefoonscherm met me in discussie gaan over hoe sommige situaties echt een oplossing vereisen. Geloof me; Ik snap het. Sommige situaties zijn onduidelijk gebleven en antwoorden helpen ons te begrijpen hoe we verder moeten. Verhelderende gesprekken kunnen ons helpen te weten wat we kunnen verbeteren of hoe we onze koers kunnen wijzigen. We hebben echter geen controle over hoe die gesprekken verlopen en of we ze überhaupt kunnen hebben.
Als het bijvoorbeeld gaat om vervreemde relaties of rouwen om het verlies van een geliefde, kan sluiting alleen na verloop van tijd worden gevonden. Ik voelde dit diep tijdens de herdenkingsdienst van mijn opa enkele jaren geleden. Ik hield heel veel van hem, maar ik was niet dicht bij hem. Zijn dood liet me in de war, terwijl zijn herdenkingsdienst - vol tranen, gelach en liefde - me verlichting bracht. Hij was een onvolmaakt en complex mens, net als de rest van ons, dus mijn gecompliceerde gevoelens over hem waren prima. Dat voelde als sluiting, maar alleen omdat ik het niet probeerde te maken. Ik had al geaccepteerd dat verdriet niet lineair is en dat mijn genuanceerde emoties oké zijn; het gedenkteken bevestigde dat eenvoudig.
Echte afsluiting komt niet wanneer we het forceren, maar wanneer we onszelf toestaan om los te laten. We kunnen ons geen weg banen naar acceptatie. Soms, wanneer we kwetsbare gesprekken hebben met degenen die ons pijn hebben gedaan, geeft het ons een bevrijding. Andere keren bevestigt het dat we moeten leren om op eigen kracht los te laten.
Ga vooruit in het leven
Niemand anders heeft de leiding over ons geluk, hoe graag we dat ook zouden willen. Maar dat betekent niet dat we niet kunnen steunen op vertrouwde personen om ons te helpen onze gevoelens te verwerken. Neem contact op met een geliefde, of een gediplomeerde therapeut als je kunt, om je te helpen de situatie op te lossen met een gezonde dialoog en oefeningen. Misschien is de situatie waarin je je bevindt bijzonder moeilijk en heb je consistente steun van anderen nodig - wees niet bang om vraag om hulp!
Als je nog niet klaar bent om contact op te nemen, probeer dan dagboek bijhouden over je gevoelens. Geen oordeel van de pagina; laat het er gewoon uit! Wat je ook doet, vergeet niet om zelfzorg en dankbaarheid te beoefenen, want de toekomst is ongetwijfeld rooskleurig, ook al is dat vandaag niet zo. Je hebt de macht.
