„Więc, kiedy planujesz mieć dzieci?”
Jako 29-letnia bezdzietna kobieta, tego pytania obawiam się najbardziej. Nie tylko dlatego, że wiem, że nie chcę dzieci, ale dlatego, że zawsze czuję, że muszę uzasadnić dlaczego.
Nigdy nie byłam matką – nawet jako mała dziewczynka. W przeciwieństwie do innych dziewczyn w moim wieku lalki i ładne sukienki nie były moimi rzeczami. Zamiast tego lubiłem wspinać się po drzewach i robić placki z błota z chłopakami z sąsiedztwa. Ale nie dlatego, że mi się podobały – widziałem siebie jako jedną z nich. I przez kilka wspaniałych godzin każdego wieczoru po szkole mogłam na chwilę rozkoszować się poczuciem wolności od presji stereotypów płciowych.
To uczucie nigdy mnie nie opuściło, pomimo tego, jak bardzo się starałem.
Przez lata mówienie przyjaciołom i rodzinie, że posiadanie dzieci nie jest dla mnie, pozostawiło we mnie miażdżące poczucie porażki, winy i rozczarowania. Nie żałuję dzieci, których nigdy nie będę miała. Ale opłakuję moją rodzinę. Żal mi mojej mamy, która nigdy nie zazna radości bycia babcią dzieci córki. Jestem równie smutny, że moja rodzina wciąż myśli, że zmienię zdanie.
Nie zrozum mnie źle – chciałbym mieć dzieci. Naprawdę tak myślę. Dziś, gdy widzę noworodka, wyobrażam sobie życie matki. Ale zamiast odczuwać przytłaczające poczucie tęsknoty i macierzyńskiej miłości, wpadam w panikę na myśl, że muszę tak długo utrzymywać przy życiu kruchą istotę ludzką.
Ale to nie tylko to. Dla mnie posiadanie dzieci zwracałoby zbyt dużą uwagę na moją płeć. Jestem dumna z bycia kobietą, ale w pełni przyjęłam swoją chłopczycę – stronę, która lubi spędzać czas z facetami i kopać w workowatych ubraniach.
Widzisz, społeczeństwo wydaje się lubić kobiety, które poświęcają dużo czasu na swój wygląd. Jeśli jesteś wypielęgnowany, wypielęgnowany i wypielęgnowany do perfekcji, istnieje przekonanie, że poradzisz sobie w życiu lepiej. Ta wiara rozciąga się na macierzyństwo. Aby znaleźć się na szczycie stosu, kobiety muszą pracować tak, jakby nie miały dzieci i wychowywać dzieci tak, jakby one nie pracowały. Dlaczego zatem mężczyźni nie podlegają tym samym podwójnym standardom?
Co mnie zastanawia; czy jestem mniej kobietą, bo nie chcę dzieci? Czy porzucenie idei macierzyństwa potępia moją kobiecość?
Niestety, istnieje tak wiele założeń, które wiążą się z brakiem chęci posiadania dzieci, co znacznie utrudnia pogodzenie się z nimi. Społeczeństwo wciąż nie wie, jak radzić sobie z kobietami, które nie chcą być matkami. Podczas gdy termin „stara panna” mógł mieć swój dzień, wciąż istnieje piętno, że bezdzietne kobiety są płytkie, zaabsorbowane sobą i błędne.
Te przestarzałe przekonania sprawiają, że takim kobietom jak ja trudno jest przyznać, że nie chcemy być matkami. Dopóki nie zaczniemy usuwać tego tabu, kobiety, które nie chcą dzieci, będą nadal marginalizowane i niezrozumiane. I to nie jest w porządku.
Kobiety, które nie chcą dzieci, są niesamowite pod wieloma względami. Bardzo troszczymy się o naszych przyjaciół i rodzinę — przejawiając nasze macierzyńskie instynkty, upewniając się, że najbliżsi są pod opieką i opieką. Jesteśmy charytatywni i uwielbiamy oddawać tam, gdzie możemy. I cenimy czas, który spędzamy z naszymi koleżankami matek, ponieważ wiemy, jak cenny jest ich czas.
Część mnie martwi się, że w późniejszym życiu będę żałować swojej decyzji. Co się stanie, jeśli dojdę do pięćdziesiątki i nagle zdam sobie sprawę, że popełniłem straszny błąd – taki, którego nie mogę odwrócić? Lata, kiedy mówiono ci „będziesz samotna, gdy będziesz starsza” i „nie będziesz mieć nikogo, kto by się tobą zaopiekował, gdy będziesz starą kobietą” trochę odczuła swoje żniwo.
Ale wiesz co? Kobiety mogą zmienić zdanie na temat posiadania dzieci. To niczyja sprawa, czy zmienimy zdanie, czy nie. Nikogo nie krzywdzimy i na pewno nie musimy uzasadniać naszych decyzji.
Brak chęci posiadania dzieci nie czyni mnie mniej kobietą; po prostu czyni mnie kobietą.
