'Je bent te gevoelig.'
Het is een uitspraak die ik mijn hele leven heb gehoord. Afhankelijk van de context is het ofwel bedoeld als een belediging of als goedbedoelde feedback. Wat de bedoeling ook is, ik blijf altijd met dezelfde gevoelens achter: Harder worden. Wees sterker. Begraaf je emoties. Wees anders dan wie je bent.
Toen ik een tiener was, merkten mijn ouders en vrienden hoe emotioneel ik was. Ik denk dat ze bang waren dat ik te kwetsbaar was en zou breken. Ik huilde net zo vaak als ik lachte en mijn stemmingswisselingen waren enorm en frequent. Ik werd ook gemakkelijk beïnvloed door de mening van anderen.
"Waarom geef je zoveel om wat andere mensen denken?" Ik herinner me dat mijn vader me op een dag na school vroeg. Ik was boos over een onbeduidend gerucht van mijn ex-vriend en ik had de hele avond door het huis zitten mopperen. Ik keek op naar mijn vader, een twee meter lange man met de dikste huid die ik ken, en haalde mijn schouders op. "Ik wilde gewoon aardig gevonden worden, denk ik." Hij ontmoette me met een verwarde blik en een blik van medelijden. Ik wist niet hoe ik moest uitleggen dat het niet om populariteit ging, maar om erbij horen. Ik wilde me geaccepteerd voelen om wie ik was.
Ik schaam me al jaren voor mijn bodemloze put van emoties en mijn flinterdunne huid. Al sinds ik me kan herinneren, is mijn wereld gevormd door gevoeligheid. Ik verwerk ervaringen en relaties eerst via mijn hart, dan mijn hersenen, en dan mijn lichaam. Soms kan het overweldigend zijn. Ik vraag me vaak af hoe het mogelijk is om in hetzelfde uur, en soms tegelijkertijd, vreugde en verdriet te ervaren.
Ik schaam me vooral voor mijn gevoeligheid voor de mening van anderen. Zodra ik een kamer vol mensen binnenloop, worden mijn zintuigen geprikkeld. Zelfs als ik in gedachten verzonken ben, merk ik hoe de kamer aanvoelt. Ik noteer lichaamstaal en absorbeer stemmingen alsof het de mijne zijn. 'Lees de kamer,' zeggen ze. Geloof me; Ik heb het van kaft tot kaft gelezen.
Natuurlijk krijgen mijn gevoelens soms de overhand en leiden ze tot een ongezonde hoofdruimte. Er zijn dagen dat ik niet met conflicten omga en kritiek goed; Ik vat iemands toon persoonlijk op en creëer valse verhalen over mijn waarde. Maar ik moet mezelf eraan herinneren dat de meeste mensen er niet op uit zijn om mij pijn te doen, vooral niet mijn dierbaren. Ik ben het aan anderen verplicht om mijn gevoelens ondervragen en reflecteer op eventuele negatieve emoties. Bij twijfel trek ik mijn dappere broek aan en communiceer ik. Bijna altijd zijn mensen blij om hun eerste woorden opnieuw te formuleren, zodat ik hun betekenis beter begrijp.
De meeste dagen werk ik echter in een gezonde hoofdruimte, wat inhoudt dat ik op de wereld reageer als een persoon die als 'te gevoelig' wordt beschouwd. Ik huil en lach en gil en maak me zorgen allemaal voor de lunch. Zonder toestemming lopen mijn traanbuisjes ver over - of ik nu praat met mijn moeder, mijn baas of de klerk bij Trader Joe's. Ik kan niet ontsnappen aan mijn gevoelige aard; zo ben ik gemaakt. Ik moet huilen en mezelf uiten om het leven en ervaringen te verwerken. En ik ben moe van alle stijlfiguren die me vertellen dat ik "te veel" en "veel te verwerken" ben.
Deze schaamte voedt alleen maar het emotionele vuur dat in mij woedt. Maar ik kan niet ontsnappen aan mijn gevoelige aard; zo ben ik gemaakt. Ik moet huilen en mezelf uiten om het leven en ervaringen te verwerken. En ik ben moe van alle stijlfiguren die me vertellen dat ik "te veel" en "veel te verwerken" ben.
Misschien hoef ik geen greep op mezelf te krijgen, een dikkere huid te krijgen of mijn gevoelens te kanaliseren in creatieve projecten. Mijn gevoelens zijn niet iets dat moet worden opgelost of losgelaten. Ze zijn net zo goed een deel van mij als mijn ledematen. Misschien, heel misschien, is mijn gevoelige geest een teken van kracht en macht. Ik ben een empathisch en emotioneel bewust persoon. Als auteur Glennon Doyle herinnert me, mijn superkracht is mijn gevoeligheid.
Ik ben niet de enige die zich afvraagt. Een snelle Google-zoekopdracht toont de omvang van gevoelige mensen die in de wereld actief zijn en stelt internetvragen als: "Ben ik te gevoelig?"; "Waarom ben ik zo emotioneel?"; en, het meest hartverscheurende: "Hoe stop ik met een gevoelig persoon te zijn?"
Gevoeligheid is een aangeboren eigenschap, geen aangeleerde of kneedbare eigenschap. We kunnen onze gevoelige aard niet veranderen, en dat zouden we ook niet moeten of willen. Leren om van onszelf te houden zoals we zijn, kan wat herschrijven van oude scripts vergen, maar het is het zo waard. We kunnen ervoor kiezen om de gevoelige geesten die in ons leven te omarmen en zelfs te vieren. En dan kunnen we de vrijheid doorgeven aan anderen die te lang hebben geloofd dat ze 'te gevoelig' zijn.
Omdat gevoelige mensen gewoon een ander soort mensen zijn, en hoe vaker ik mezelf hieraan herinner, hoe minder ik geloof dat er ooit zoiets als 'te gevoelig' was.
Zelfzorgtips voor gevoelige mensen
1. Adem je gevoelens in, adem waarheden uit. Soms voelen we ons beschaamd als onze gevoelens gekwetst zijn of als iemand ons 'te gevoelig' vindt. En het kan gemakkelijker zijn om deze pijn te vermijden door te doen alsof het er niet is.
Maar onze pijn voelen kan nuttig zijn, en het omarmen van de hardere gevoelens betekent niet dat we daar moeten blijven. Kunstenaar en schrijver Morgan Harper Nichols legt dit prachtig uit op haar podcast (een mini-meditatieserie):
Erkennen dat we ons ontmoedigd voelen, in de steek gelaten of beschaamd voelen, is de inademing die vervolgens leidt tot een uitademing - een uitademing die zegt: Het doet echt pijn om die boodschap te ontvangen. Hun woorden raakten mij. Ik zal ervoor kiezen om toch door te gaan. Ik zal van deze situatie leren en doorgaan.
Mogen we inademen hoe we ons werkelijk voelen, en dan objectieve waarheden uitademen (“Ik ben gekwetst, maar het komt goed”) om verder te gaan.
2.Communiceer met dierbaren. Soms hebben onze dierbaren vriendelijke herinneringen nodig over de manier waarop we de wereld ervaren. Zelfs na 10 jaar met mijn partner, moet ik mezelf er vaak aan herinneren dat hij het leven niet op dezelfde manier ziet of ervaart als ik. Communicatie is dan de sleutel om onze dierbaren op de hoogte te houden van de vele emoties die we kunnen ervaren.
3.Respecteer hun grenzen. Maar zo vaak als ik mijn emoties moet verwerken en door gevoelens moet praten, kunnen mijn dierbaren niet mijn klankbord zijn - we communiceren zonder te ontladen. Het is essentieel dat we de grenzen van anderen respecteren, net zoals we anderen zouden vragen om ook onze grenzen te respecteren. Dit wil niet zeggen dat onze dierbaren niet willen luisteren (vaak doen ze dat wel!), maar mogen we er een gewoonte van maken om te vragen voordat we onze gevoelens delen of emoties hardop verwerken.
Er is veel emotionele bandbreedte voor nodig om naar iemand anders te luisteren en een veilige plek te zijn voor iemand anders, en het betekent veel voor anderen als je deze grenzen respecteert en vraagt voordat je je gevoelens prijsgeeft.
4. Onthoud dat niet iedereen een gevoelig persoon is. Net zoals de wereld ons nodig heeft, heeft de wereld mensen nodig die hun emoties verwerken via hun hersenen en lichaam. Het is niet leuk om te horen dat je 'te gevoelig' bent; het is ook niet leuk om te horen "je bent ongevoelig." Iedereen verwerkt ervaringen en relaties anders. Mogen we aardig zijn voor anderen en woorden gebruiken om communicatiekloven te overbruggen.
5. Terwijl je zelfvertrouwen koestert, zoek naar objectieve waarheden. Soms vertellen onze emoties ons niet het volledige verhaal - en het is oké om vragen te stellen over onze gevoelens en objectieve waarheden te zoeken. Onze gevoelens zijn geldig, maar ze kunnen ons begrip soms ook beperken - beide dingen kunnen tegelijkertijd waar zijn.
Journalen en therapie (als dat een optie voor je is) zijn nuttig om onze emoties voorzichtig uit te dagen en alternatieve invalshoeken of perspectieven te overwegen. Uiteindelijk zal het verbreden van onze lens ons alleen maar helpen om als meer evenwichtige individuen door de wereld te gaan.
En als je van een gevoelig persoon houdt:
Onthoud dat woorden kracht hebben. Zoals het oude gezegde luidt: stokken en stenen breken botten. Maar - voor gevoelige mensen - kunnen woorden ook pijn doen. Mijn advies is om zachtaardig, direct en transparant te zijn in je communicatie. Wijs onze gevoelens alstublieft niet af, ook al lijken ze onbegrijpelijk. De waarheid is dat de meeste gevoelige mensen genieten van het ervaren van de wereld door een emotionele lens; het geeft ons het gevoel dat we leven en geeft ervaringen een diepere betekenis. We willen ons gewoon geaccepteerd en normaal voelen in het proces.
Hoe leer je van jezelf te houden als een gevoelig persoon? Ik hoor graag je verhalen in de reacties hieronder. 💛
