Nee, niet iedereen is boos op je

Weet je zeker dat niemand boos op me is?

Ik heb onlangs mijn man begroet toen hij thuiskwam van zijn werk en ik kon meteen zien dat hij weg was. Toen ik het vroeg, zei hij: "Ik voel me gewoon heel boos zonder reden." Ik raakte in paniek, in de veronderstelling dat zijn irritatie voortkwam uit iets wat ik deed. (Dat deed het niet.)

Ik trek constant conclusies als deze, in de overtuiging dat anderen boos op me zijn en door hoepels springen die er niet zijn. Deze mentale gymnastiek kan worden geactiveerd door iets kleins als een "blik" of een tekst met een punt. Het kan een collega zijn die niet reageert op mijn Slack-berichten, een ongevraagde vraag "om te praten", of het ergste van alles, de beruchte drie stippen die op iMessage typen.

Mijn directe gedachte is altijd hetzelfde: oh nee, ik heb iets verkeerd gedaan.

Als dit ook jouw reactie is, zal ik je een klein geheim verklappen dat ik heb geleerd, dankzij jarenlange therapie en angstmedicatie:

Deze angsten kunnen voortkomen uit een aantal ervaringen en aanleg. Evolutionair gedrag en psychologie, gendergerelateerde nuances en interne dialogen spelen allemaal een rol, van macroniveau tot aan het individu.

Vanuit een evolutionair perspectief zijn sociale relaties essentieel geweest voor onze overleving, legt Kristel Roper uit, een erkende huwelijks- en gezinstherapeut (LMFT) met Onverschrokken begeleiding. Als we in eerdere jaren 'anders' waren geweest door onze gemeenschap, had dit het letterlijke verschil tussen leven en dood kunnen zijn. Dus in de loop van de tijd hebben onze hersenen geleerd om getriggerd te worden door elke kleine minachting of afwijzing. En de reactie? Angst en angst.

Deze hypervigilantie, bedoeld om ons te dienen, kan in plaats daarvan schadelijk voor ons zijn. We zoeken naar aanwijzingen dat iemand boos op ons is, zelfs als die er niet zijn. Interpreteren van neutrale emoties, zoals het slecht genoemde 'resting bitch face', kan verkeerd worden opgevat als woede. En voor mensen zoals ik met angststoornissen, is de kans zelfs groter dat we angst zien wanneer deze afwezig is. Vraag mijn man hoe vaak ik per week vraag "of hij zeker weet dat hij nog steeds van me houdt". 🙄 

Naast deze fysiologische en psychologische voorinstellingen, zijn vrouwen specifiek geconditioneerd om dit soort aanwijzingen op te merken. Dankzij de manier waarop we worden gesocialiseerd en gezien als verzorgers, deelt Roper: "Vrouwen zijn vaker geleerd dat het belangrijk is om 'aardig' te zijn en dus [zij] kunnen ze zich meer zorgen maken over per ongeluk boos worden iemand." 

Plus, vrouwen zijn zeer afgestemd op verbale en non-verbale sociale signalen, wat leidt tot een ander veelvoorkomend fenomeen: personalisatie. We zullen iemands gedrag of acties persoonlijk opvatten, in de overtuiging dat dat de reden moet zijn dat ze van streek zijn - terwijl we niets verkeerd hebben gedaan.

Alsof evolutie en socialisatie niet genoeg waren, moeten we ook rekening houden met onze individuele denkpatronen en zelfrespect. Dr. Laura Louis, gediplomeerd psycholoog en eigenaar van: Atlanta relatietherapie, deelt dat wanneer we onzeker zijn over onszelf, we onszelf de schuld geven voor situaties buiten onze controle. Dit kan een gedachte zijn als: "Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan niets goed doen" of "Wat heb ik deze keer verkeerd gedaan?"

Deze onrealistische en nutteloze gedachten worden cognitieve vervormingen genoemd en mensen hebben ze ontwikkeld als een manier om te overleven en ermee om te gaan. Dus als je deze hebt, ben je niet de enige - we ervaren ze allemaal van tijd tot tijd.

Maar het is uitputtend om constant op deze manier te leven. Wat kunnen we doen om deze automatisch negatieve aannames tegen te gaan?

Begin met achteruit werken. De volgende keer dat we denken dat iemand boos op ons is, kunnen we even de tijd nemen om te pauzeren, deze reactie als "niet helpend" te identificeren en de waarschijnlijkheid inschatten dat wij de bron van iemands woede zijn. Vraag jezelf af: is er daadwerkelijk bewijs om dit te ondersteunen? Zoals mijn collega Emily briljant schreef in een stuk over zelfoordeel: “Gevoelens doen ertoe, maar het zijn ook uitstekende leugenaars. Begin in plaats daarvan met de feiten.”

Meestal als je naar dat bewijs zoekt, zul je er geen vinden, maar als je aan jezelf twijfelt, kun je om opheldering vragen. Open door iets te zeggen als: “We hebben elkaar al een tijdje niet meer gesproken; Ik zou graag bijpraten!” of je kunt scherper vragen: "Ik heb het gevoel dat dingen anders zijn tussen ons. Zijn we oké?” Laat ruimte voor interpretatie in plaats van direct te vragen of ze boos op je zijn, voor het geval dat niet zo is.

Als iemand toevallig van streek is, maak dan van dit moment een leerervaring. Zodra het probleem is opgelost, kunt u praten over hoe u zich voelde of wat u aannam, en hoe u beide kunt communiceren de volgende keer dat er een meningsverschil ontstaat.

Na verloop van tijd, als je deze negatieve veronderstellingen in twijfel trekt, zul je ook aardiger voor jezelf worden; je leert jezelf te onderhouden zoals je een goede vriend zou doen. In plaats van onze kwetsende innerlijke criticus los te laten, kunnen we onszelf ervan verzekeren: "Ik zie geen enkele rationele reden waarom ik [iemand] van streek zou maken."

Als je merkt dat je nog steeds worstelt, stelt Dr. Louis therapie voor om de grondoorzaken van je onzekerheid te identificeren. Misschien vind je een angst om anderen teleur te stellen, dus je zegt altijd ja en bent bang om nee te zeggen. Of misschien heb je in je kindertijd een geschiedenis gehad waarin je het doelwit was van woede. Hoe het ook zij, een therapeut zal je voorzichtig leiden om nieuwere, gezondere denkpatronen te ontwikkelen die meer in overeenstemming zijn met je grenzen en realiteit.

Vooral nu zijn normale relaties en routines ontworteld in de pandemie, en het is gebruikelijk om ons zorgen te maken over onze "status" met dierbaren. Maar vaak is er geen echte basis voor onze zorgen.

Dus de volgende keer dat je je klaarmaakt om in een nieuwe ronde van mentale Olympische Spelen te springen, loop je van de mat af en neem je een seconde om in plaats daarvan te gaan zitten en uit te rekken. Ik zal je daar ontmoeten.

Heb je vaak het gevoel dat je mensen om je heen van streek hebt gemaakt, zoals ik? Welke denkpatronen hebben je geholpen bij het navigeren door de gevoelens die naar boven komen? Ik hoor graag over je ervaringen in de reacties.