Stop met vergelijken en wanhopen
Een paar jaar geleden vertelde iemand me dat ze meer vrijheid in haar leven begon te ervaren toen ze dat leerde stop met "vergelijken en wanhopen". Ik was meteen sceptisch over hoe gemakkelijk ze deze mentaliteitsverandering maakte geluid. Het was niet zozeer het "vergelijken" gedeelte dat ik moeilijk vond, maar het laatste. Het voelde nogal verheven, onrealistisch om zelfs maar te suggereren dat je een leven zou kunnen leiden zonder zelfmedelijden. Vooral iemand zoals ik.
Ik ben een enneagramtype vier: de individualist. Op mijn best ben ik creatief en expressief en op mijn slechtst ben ik irrationeel gevoelig en soms pijnlijk egocentrisch. Vieren hebben dit unieke vermogen om elke situatie over onszelf te maken, zelfs als de situatie in kwestie helemaal niet over ons gaat.
Voor mij manifesteert dit zich als een neiging om medelijden met mezelf te hebben. Vooral in groepsdynamica heb ik de neiging om één ding te vinden dat me anders maakt dan alle anderen en ik blijf erbij totdat ik me geïsoleerd voel. Ik heb onbewust een verhaal aangenomen dat alles en iedereen mijn welzijn tegenwerkt.
Als ik helemaal eerlijk ben, is het soms beter, zelfs plezierig om in dit verhaal te leunen. Er is een vreemde troost in medelijden met jezelf te hebben, om onszelf tot slachtoffer te maken van een onbekende kracht.
Misschien is het eenvoudiger om een externe kracht de schuld te geven van de dingen die zich in ons leven ontrafelen dan om een minder geromantiseerde betekenis te rationaliseren. Het is veel interessanter om te zeggen dat de reden dat iemand met wie ik op een date ging met mij ghostde, was omdat er is een soort vloek op mijn liefdesleven, in plaats van toe te geven dat de connectie tussen ons misschien niet echt was daar. Of dat de reden dat al mijn vrienden houden verhuizen is omdat ik voorbestemd ben om alleen te zijn, in plaats van te erkennen dat ik me vaak aangetrokken voel tot mensen die erg ambitieus zijn.
Wat nog erger aanvoelt, is accepteren dat er soms helemaal geen reden is. Soms (heel vaak, eigenlijk) gebeuren er nare dingen en is er geen traceerbare reden waarom.
Ik heb een groot deel van mijn leven doorgebracht in deze modderige staat van zelfmedelijden, met cirkels in mijn hoofd, mezelf ervan overtuigend dat absoluut niemand in de wereld het erger had dan ik. Toen mijn vrienden hun verhalen over liefdesverdriet, teleurstelling en dergelijke deelden, hoe ernstig ook, vond ik een reden waarom hun situatie niet te vergelijken was met de mijne. Natuurlijk geloofde ik dit niet echt, cognitief, maar op een emotioneel niveau voelde het helemaal te waar.
Zich wentelen in zelfmedelijden is een vermoeiende manier van leven. Vreemd genoeg (of niet-zo-raar) genoeg, is het veel werk om jezelf het middelpunt van het universum te maken. Het vereist een verdraaiing van de realiteit om in een verhaal te passen dat buitengewoon schadelijk is, en eerlijk gezegd niet waar.
Op een dag klikte er iets voor mij toen ik tegenkwam - snap dit -een Twitter-account gewijd aan Enneagram Type Fours. Dit account werd al snel zowel mijn favoriete als minst favoriete Twitter-account dat er bestaat. Hun tweets komen vaak met een prikkel, maar suggereren altijd een alternatieve, meer behulpzame manier van denken over mezelf en de wereld. Tweets als: Dit soort harde liefde heeft me ongelooflijk geholpen.
Een van de overkoepelende thema's die ik leerde van het volgen van dit verslag, is het belang van het onderscheid tussen emoties en realiteit. Het is vaak gemakkelijk om onze gevoeligheden en emoties te voeden tot het punt dat ze niet te onderscheiden zijn van het echte leven. En hoewel we onze emoties moeten respecteren en dienovereenkomstig moeten verwerken, is het ook net zo belangrijk om onze emotionele reacties te toetsen aan de harde feiten.
Ik heb dit in de praktijk gebracht door ruimte te maken voor mijn emoties door een dagboek bij te houden of te praten met vrienden, maar dit op te volgen door de meetbare realiteit van de situatie. Ik heb me ook gerealiseerd dat het naast elkaar vergelijken van emoties en realiteit een oefening was die mijn oude therapeut vaak faciliteerde tijdens onze sessies. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarop ik me erg eenzaam voel en denk dat mijn vrienden geen tijd samen willen doorbrengen. Natuurlijk is de realiteit vaak dat mijn vrienden het druk hebben, of dat onze schema's gewoon niet op één lijn liggen.
Door mijn emotionele reacties af te zetten tegen de realiteit, ben ik minder onderhevig aan mijn emoties en ben ik evenwichtiger over de manier waarop ik over mezelf en de mensen om me heen denk.
Het was heel bevrijdend om te geloven dat ik in feite niet het centrum van het universum ben. Hoewel ik het vaak leuk vind dat de wereld erop uit is om mij te pakken te krijgen, is dit in werkelijkheid gewoon niet waar. Ik ben gewoon een persoon, levend tussen miljarden andere mensen - mensen wier collectieve bestaan in combinatie met mijn eigen zorgen voor situaties buiten mijn controle.
Pas toen ik mezelf toestond om deze volslagen onbeduidendheid te omarmen, begon ik vrede te voelen over de tegenslagen waarmee ik voortdurend leek te worden geconfronteerd. Hoewel dit een minder geromantiseerde manier is om over mijn leven in het grote geheel na te denken, is het veel meer gegrond. Hoewel ik niet helemaal de controle heb over wat er in dit leven met me gebeurt, erken ik dat ik de macht heb om mijn reactie te dicteren. Ik hoef niet het onderwerp te zijn van een vals verhaal over mijn leven, of een onzichtbare kracht. Integendeel, ik kan rusten in het feit dat ik slechts een ander wezen in het universum ben met een uniek en mooi levenspad, dat zich voortdurend voor mij ontvouwt.
