Nauka odpuszczania
Kiedy myślę o swoim dzieciństwie, wyobrażam sobie bieganie przez las w północnej Kalifornii z trójką młodszego rodzeństwa, ciągnąc za sobą nasze plastikowe sanki, gdy ciągniemy je po zaśnieżonym leśnym poszyciu. Lata są zacienione z prostotą: moja siostra i ja przypinamy plakaty z boysbandami w domku na drzewie, rozplątujemy wąż ogrodowy i zamieniając wannę z hydromasażem w „basen”. Także drobne bójki: o ubrania, o spinki do włosów, o to, kto może korzystać z telefonu pierwszy.
Moje najmilsze wspomnienie jest jednak powracające. W każdą Wigilię mój brat i moje dwie siostry ładowali się do mojego łóżka, trzymając nas razem w gnieździe z koców i poduszek. Budziłam je w środku nocy, kiedy byłam pewna, że Mikołaj przyszedł i zniknął. Szliśmy na palcach korytarzem, aby zerknąć na nasze nowe zabawki, rąbek naszej świątecznej piżamy odkurzający drewniane podłogi. Cztery malutkie pary stóp, które z roku na rok się powiększają. W mojej pamięci zawsze byłem na czele, mój oddział bezpieczny i bliski moim śladom.
Jako najstarsza siostra zawsze czułam się odpowiedzialna za moje młodsze rodzeństwo – nadal czuję. Nie chodziło o to, że moi rodzice nie byli wspaniałymi opiekunami, ale przez 10 lat naszego życia przynajmniej jedno dziecko było w pieluchach. Oczekiwano, że będę pomagać – w zmywaniu naczyń, w odrabianiu lekcji z matematyki, w prowadzeniu kąpieli mojej młodszej siostry. Moja kolejność urodzenia oznaczała również, że byłam pierwsza w kolejce do większości doświadczeń, od jazdy na przednim siedzeniu samochodu do kierowania nim, a następnie do stłuczeń i siniaków, złamanych serc.
Stawienie czoła tym niuansom życia przed innymi często oznaczało przytłaczanie mojego rodzeństwa apodyktycznym i kontrolującym zachowaniem, zwłaszcza we wcześniejszych latach. Chciałam uchronić ich przed bólem, ale też podzielić się z nimi magią świata widzianego moimi oczami. Bardziej niż czegokolwiek pragnęłam, aby rodzeństwo mi zaufało, by mnie potrzebowało, by czuło się kochane i bezpieczne, i żeby zawsze mogło przyjść do mnie ze swoimi problemami.
Myślę, że my, starsze dzieci, czujemy się intuicyjnie, narzucając naszą mądrość, tak jak ona może być. Być może w ten sposób nadajemy sens i znaczenie naszym własnym doświadczeniom, które czasami są przerażające, gdy najpierw płyniemy po niezbadanych wodach, bez starszego brata lub siostry, którzy mogliby jechać przed nami. Jeśli potrafimy powiedzieć naszemu rodzeństwu, czego się nauczyliśmy, może nasze życie ma znaczenie tylko trochę – może my liczymy się bardziej.
Czy mogę powiedzieć ci coś, z czym się zmagam? Wciąż spędzam chwile martwiąc się o mojego brata i siostry; Czuję pustkę w piersi, kiedy minęło zbyt wiele czasu od naszej ostatniej rozmowy. Minęło 30 lat, a moje rodzeństwo i ja mieszkamy w różnych stanach i strefach czasowych, wszyscy mamy pracę, partnerów i zwierzęta. Jednak, chociaż nauczyłem się oswajać energię wielkich siostrzyczek / szefów (choć mogą się z tym nie zgadzać), nadal odczuwam głębokie poczucie odpowiedzialności za nich. Walczę z wypuszczeniem ich.
Mimo to moi bracia i siostry są teraz swoim własnym ludem; zawsze tak było. To nie są mini-ja, bo 10-letnia Kayti (no dobra, czasem 31-letnia Kayti) chciałaby, żeby to była prawda. Ważne i konieczne jest uwolnienie się z uścisku, a także moich oczekiwań. To prezent, który mogę im ofiarować, ale jest to również prezent dla mnie.
Aby pomóc w tym przejściu, napisałem niedawno medytację, aby wprowadzić się w następny sezon życia, w którym nadal jestem starszą siostrą, ale uwolniłem się od jakiejkolwiek potrzeby kontroli. Być może może ci też służyć i pomóc uwolnić się od wszelkich obaw i zmartwień, które nadal masz w stosunku do młodszego rodzeństwa.
Razem możemy nauczyć się łagodzić uścisk, jednocześnie oferując wsparcie i miłość. XX
Medytacja dla starszego rodzeństwa
Drogi Najstarsze Rodzeństwo,
Przez wszystkie lata i wiele ról tytuł najstarszego rodzeństwa zawsze wydawał ci się najświętszy. Jakie to szczęście, że byłeś świadkiem narodzin i późniejszego życia swoich młodszych braci lub sióstr, aby pomóc im wprowadzić, przekazać swoją mądrość w czasie rzeczywistym, ponieważ ty też uczyłeś się nawigować po świat.
Od dawna jesteś zarówno obrońcą, jak i przywódcą — prawdopodobnie także antagonistą i bajką klasy A! Jednak pomimo kłótni i postawy „ręce na biodrze”, które udoskonaliłeś, zawsze byłeś zaciekle oddany tym, którzy cię podziwiali. Nadal jesteś.
Twoje rodzeństwo jest już dorosłe. Relacje z dorosłym rodzeństwem mogą stwarzać własne wyzwania, z których jednym z tych, które odkryłeś, jest uwolnienie kontroli „najstarszego dziecka”. Nadal chcesz chronić, być na bieżąco, być pierwszym telefonem w przypadku każdego złamanego serca i każdego siniaka.
Niech to będzie potwierdzeniem Twojej roli: W porządku być liderem, poprowadzić młodsze pary stóp korytarzem w Wigilię, aby zerkały na zabawki. Aby utrzymać magię długo po tym, jak wszyscy opuściliście gniazdo. Ale także: w porządku jest złagodzenie uścisku, aby twoje rodzeństwo tworzyło własne życie poza tym, które wszyscy dzieliliście jako dzieci. Mają mnóstwo mądrości—ale najpierw trzeba go przyjąć, stworzyć dla niego przestrzeń, nauczyć się słuchać ich historii, opowieści i doświadczeń, prosić o radę.
Chcą słyszeć twoje afirmacje – i to nie zawsze jako starsze rodzeństwo, ale jako ich rówieśnik i przyjaciel. Bądź z nich dumny i powiedz im to. Są czymś więcej niż tylko etykietką „młodszego brata”, „młodszej siostry”; zwracaj się do nich po imieniu i szanuj ich autonomię, uznając, że oni również są jednostkami poruszającymi się po świecie — tak, jak tego potrzebują i jak najlepiej dla nich działa.
Naucz się też kochać ludzi, których kochają. To może być trudne, ale ważne: otwórz ramiona dla przyjaciół twojego rodzeństwa; zaproś ich partnerów tak, jak byś chciał, aby z własnymi. Bądź dociekliwy i opiekuńczy, zadawaj pytania i pozwól tym nieznajomym na rodzinne żarty i żarty.
Czy zdarzy się, że twoje rodzeństwo będzie kochać ludzi, którzy nie wydają się mieć racji? Tak. Ale to nie do ciebie należy decyzja. Oni prawdopodobnie też czuli się w ten sposób w stosunku do ciebie. Pozwól im wytyczać własne ścieżki i osądzać ludzi we własnym czasie. Jeśli widzą w kimś coś magicznego, poszukaj też tej magii.
Och, i powiedz, że przepraszasz, kiedy się mylisz. Daj przykład, będąc pierwszym, który podejdzie i przyzna się do swoich niepowodzeń i niedociągnięć. Bądź uczciwy i wrażliwy, miły i lojalny. Nie zawsze musisz przewodzić, wstawiając swoje opinie lub potwierdzając swoją rolę. Zamiast tego, mocno kochaj swoich ludzi i zawsze bądź pierwszy, który zadzwoni, pierwszy wysłucha, pierwszy się pojawi.
Jesteś przecież najstarszy, „pierwsi” to coś dla ciebie. Nadal możesz być pierwszym, który się odprawi, wyśle SMS-y, wsiądzie do samolotu, jeśli to możliwe. Nie musi być istotnego powodu. Facetime; jeździć na wycieczki tylko po to, by spędzać ze sobą więcej czasu.
Powitaj ten nowy sezon związków dorosłego rodzeństwa, wspominając stare wspomnienia, a także tworząc nowe. Zamień swoje historie, niezależnie od tego, czy dzielisz się doświadczeniem, czy nie. Przypomnij im, jak to jest być razem małymi. Twórz listy odtwarzania rodzeństwa, które możesz udostępniać w Spotify, aby pokonać dystans; wykorzystuj energię dużego rodzeństwa do planowania podróży, zwłaszcza gdy wszyscy tworzycie nowe rodziny i rosną.
Nie zapomnij też się śmiać! Nadal możesz żartować i drażnić! Bądź znów młody, zabawny, psotny i buntowniczy — niech najmłodsze rodzeństwo nauczy cię, jak ujść z tym wszystkim na sucho! Napełnij wannę z hydromasażem wodą z węża, jedź na sankach do lasu ze swoimi dziećmi, z ich pociechami.
Wreszcie pozwól rodzeństwu prowadzić i dbać o siebie-tak ty. Niech Cię uczą, celebrują i kierują w chwilach, w których najbardziej tego potrzebujesz. Pozwól im gościć cię, ocierać się o plecy, aby Venmo ci pieniądze na kawę, gdy twój spirytus lub konto bankowe są na wyczerpaniu. Niech poczują to, co ty często czujesz: dumę, która towarzyszy trosce o innych i zapewnianiu im bezpieczeństwa.
Pewnego dnia możesz po prostu tańczyć na weselu swojej młodszej siostry. Będzie późna październikowa noc i spadnie deszcz, gdy twój brat będzie przytulał swoją dziewczynę, a druga siostra przytula śpiące dziecko. Kiedy tak się stanie, wykorzystasz każdą chwilę, pozwalając, by obmyła Cię, dopóki muzyka nie ustanie, aż wszyscy wsiadają do osobnych samochodów i jeżdżą własnymi drogami. Potem pomachasz na pożegnanie, tak jak to odkryłeś, i szepniesz w noc:
"Zawsze tu będę."
Uwolnij kontrolę, uwalniając swoje oczekiwania, obawy i tytuły, które nas wszystkich otaczają. Nadal jesteś najstarszy i… życie wygląda trochę inaczej teraz, kiedy wszyscy dorośliśmy. A to, mój drogi przyjacielu, najstarsze rodzeństwo, jest taka piękna.
Wysyłam miłość tobie i twojej.
Z poważaniem,
Najstarsze rodzeństwo XX
PS Jeśli to czytasz i nie czujesz tych rzeczy, to też w porządku. Jeśli zostałeś zraniony, jeśli jesteś oddzielony od swojego rodzeństwa lub jeśli straciłeś jedno za wcześnie – moje serce idzie do ciebie, gdy opłakujesz, czujesz poczucie straty, a nawet nie czujesz nic. Relacje są skomplikowane i czasami niechlujne; obyśmy byli wobec siebie delikatni, gdziekolwiek się znajdujemy.
